Spierpijn en Karaoke in het kwadraat

Hallooooo!!!

Hier zijn we dan weer... Eerst was ik van plan om een maandelijkse up-date te doen! Dat is dan een wekelijkse geworden. Waarom vraagt men zich af... Wel op maandag heb ik les om 9 tot half 11, en de volgende om 16.20. In die tussentijd neem ik mij de tijd om op het gemak de vorige week te briefen. En ge kunt dat leuk vinden, en ge kunt dat niet leuk vinden, het is zo!

Deze week was alleszins een week van spierpijn en karaoke! Meer is er eigenlijk niet gebeurt (wel buiten het drama van Keishi gerekend...).

Spierpijn is het gevolg van de Aki-matsuri vorige zondag. (herinnert ge u nog? da ding van 3000 kg boven ons hoofd?!) Wel dat was een ware veldslag en dus gezien ik geen conditie heb, was ik kapot (疲れきた, vandaag geleerd...) met hevige spierpijn tot gevolg.

Woensdag kwamen de vriendelijke bergbewoners af naar de 'grote' stad. Deze keer niet voor een Nomihoudai, maar voor een lekker partijtje Karaoke! Tot hiertoe was ik een maagd, maar deze gebeurtenis was een heerlijke belevenis. De ontmaagding was in begin pijnlijk maar geleidelijk aan liep het vlotter en vlotter. Ik heb gemerkt dat ik helemaal niet kan zingen. Mijn gezang was wekelijk het andere uiterste dan de rest. Ruben, Judith, Hilde en Caroline kunnen werkelijk fantastisch goed zingen! Als ge de blog van Caroline gelezen hebt, dan hebt ge waarschijnlijk gemerkt dat ze hierin enorm bescheiden is geweest! Is dus niet nodig, ze kan echt zingen!
Aangezien mijn 'zang'talent het liet afweten, moest ik wel andere dingen proberen. En tot ieders jolijt, jawel!, heb ik liedjes ge'zongen' in de trend van System of a Down en Slipknot. Dat lukte al beter als het echte zingen! Als ik vroeger in de fak iets zong bij de karaoke, dan was het meestel liedjes met een schorre stem (dan denk ik spontaan aan de Raymond met 'Je veux l'amour' en aan Armand met 'ben ik te min'). Maar, de veel tijd hadden we niet, want de bergbewoners moesten door met het ijzeren paard want het was de laatste... Te voet is bijna niet te doen!

Vrijdag was het halloweenfeesje in een of ander nieuw cafe. De Koreaanse meisjes waren de organiserende partij dus nodigden ons vrij opdringerig uit. Natuurlijk kon ik daar aan weerstaan! (vreemd he) Het geld was op en de Kanji-studie was nodig! En ik zou de dag erop naar de Halloweenparty gaan van het kot. Dus ben ik maar mooi en braaf op kot gebleven. Geen erg! Want... ik had post! Een heel erg lieve, mooie brief van mijn wederhelft in Thailand. De rest van de avond kon niet meer stuk!

Ik dacht dus dat iedereen wel naar die Halloweenparty ging gaan. Had ik me daar even vergist! Ik was weliswaar de enige ryuugakusei, buitenlander, in de hoop mannen (misschien heeft de zaak 'Keishi' daar wel iets mee te maken... dat ze niks meer van de dorm en haar activiteiten willen weten... wat wel jammer is want het comite is niet de organisatie en de mensen die meedoen staan ook los van het comite... dus). De party was samen met de vrouwelijke wederhelft uit de dorm Tsukigaoka (voor Januari waren die 2 dorms gemengd). Vrouwelijke ryuugakusei waren wel talrijk! Maar die kunnen geen Japans, dus waren er 2 groepen. De ryuugakusei en de nihonjin! (is de vertaling nodig?) Wel ik had hoegenaamd geen zin om die avond mijn Engels te oefenen, dus heb ik mij vastberaden gesplitst van de groep ryuugakusei en heb ik gemingled met de Jappen. Een heel erg leuke ervaring! Het was nomihoudai, en een buffet met de heerlijkste dingen: sushi, fritten, gefrituurde kip, pastaschotels, pizza, gefrituurd visachtig-iets, en nog veel meer.
Het concept nomihoudai was ook ver zoek eigenlijk. Hier besefte ik eigenlijk pas echt dat wij thuis bier drinken als water. En dan hield ik mij nog in he! Ik wou ni stomdronken zijn, maar wel een beetje licht omdat ik het vermoeden had dat we karaoke gingen doen. En dat is toch altijd leuker als ge niet echt nuchter meer zijn...

Allereerst is de hierarchie mij opgevallen. Het senpai-kouhai systeem. Het was (natuurlijk) nomihoudai, en de kouhai moesten dus het bier uitschenken en ze moesten het eten gaan halen. Met als gevolg dat eerst iedereen anders eet en drinkt, en daarna pas de kouhai. Als die dan (meestal alleen) aan het eten waren, ging de senpai (1 keer) rond om hen ook eens een glaasje te geven. Natuurlijk wordt er geklinkt (kanpai), en dan moet het glas van de kouhai lager gehouden worden als het glas van de senpai (respect).
Zelf uw glas vullen is だめ (dame, ongehoord, mag niet). Geeft blijk dat ge niet in de groep hoort (blijkbaar). Dus altijd als uw glas leeg is, moet ge ofwel wachten, ofwel duidelijk maken dat ge dorst hebt, ofwel aan iedereen vragen of ze nog wat moeten hebben (ook al hebben ze een vol glas, 'oh ik had het niet gezien'-gedacht...) en dan de fles geven aan iemand anders zodat die dan uw glas voldoet.
Ook het taalgebruik is opmerkelijk. Er wordt van de kant van de kouhai heel erg beleefd gesproken terwijl de senpai als een boer antwoord. Dit niet alleen in het begin, maar de hele avond door. En buigen! Niet te geloven... Ik denk dat een kouhai op een avond zeker een 500 keer buigt (zelfs niet overdreven!).

Na de nomihoudai zou de groep gesplitst worden in 3: mensen die ene wouden gaan drinken, mensen die wouden bowlen en mensen die karaoke wilden doen. Uiteindelijk was de karaoke groep erg klein, dus zijn we eerst mee gan bowlen en daarna gaan karaoke'en.
Als enige niet-japanner was dit niet erg gemakkelijk (en niet zo fijn) omdat ge geen enkel nummer kent. Ofwel half half, ofwel in ne groep alleen ryuugakusei. Maar als enige Engelstalige liedjes zingen (die zij ook niet kennen) is niet je dat. Maar het leuke is wel dat ik nu een paar Japanse liedjes zou kunnen zingen. Ik probeer het de volgende keer sowieso. Alsook heb ik een liedje gevonden waar mijn echt zangtalent wel een beetje naar boven kan komen. Soul Asylum 'Runaway train'. Een schorre stem, en een mooi liedje.

Na de karaoke, bij het betalen, werd wederom het senpai-kouhai systeem duidelijk. Blijkbaar is het wel een soort van 'give and take'. De kouhai is de slaaf en het mikpunt de hele avond door, maar moet wel niks betalen. Daar zorgt de senpai voor.
Wat mij betreft, ik zit in een win-win situatie. Ik sta volledig buiten het systeem. Dus ik word bedient den hele avond door, en ik heb de karaoke als de bowling niet moeten betalen. Natuurlijk heb ik me op die momenten gedragen als de niets-wetende buitenlander. Niet mooi, dat weet ik, maar het heeft me wel 3000 yen uitgespaard. Ik zal ze in de toekomst wel eens een pint trakteren...


Zondag werd ik wakker gebeld door mijn liefje! Na de brief ook nog eens een telefoontje en de verzekering dat ze 's avonds op internet zou komen! Na vorige week een kwartier, was dit zeer welkom om nog eens echt iets te horen van de situatie in Thailand. Wat was ik gelukkig!


Zo, hier volgen nog enkele foto's die de sfeer een beetje schetsen. Hier hou ik het bij.

Peter, Judith en Ruben in ons Karaoke-kotteke

Caroline en Hilde in datzelfde Karaoke-kotteke

Shougo en Magi (als ik me ni vergis) op de Halloween party

Funky Chicken en Scary Clown, uitverkorenen best verkleed

Sfeerfoto in de lift van Scary Movie (origineel) en een otter

Shougo en Hachi

Ik en Hachi (soort van vreemde Power Ranger)

Kawa-fucking-ii bowlingballen (kawaii is schattig)

Tot de volgende

Mig uit het Verre Oosten!

De zaak Keishi

Geachte dames en heren,

In mijn vorige blog heb ik reeds de zaak Keishi vermeld. Aangezien Keishi een vriend is van mij, trek ik het me wel een beetje aan. En het is hoegenaamd geen normale gang van zake. In tegendeel, weten mijn Japanse vrienden mij te vertellen, zo een dingen komen in het dagelijkse leven in Japan niet meer voor. Dit is voorbehouden voor de dorm 秀麗寮 (Shuureiryou, naam van mijn dorm).

Zoals ik al gezegd heb, is Keishi moeten stoppen met zijn werk omdat Patrick (zijn room-mate) zogezegd heeft gezegd dat hij het vervelend vindt dat Keishi zo laat thuis komt en daarom dus weinig contact heeft met hem. Zoiets heeft hij nooit gezegd zegt hij zelf, maar ja het probleem doet zich nu voor en er is geen weg meer terug.
Dus dan is er het ultimatum gesteld: ofwel stoppen met werken, ofwel uit de dorm gegooid worden. Reactie van Keishi: okok, ik stop wel met mijn werk. Tot zover wat er voorheen gebeurd is...

Wat zijn nu de laatste ontwikkelingen?

De vergadering met de universiteit heeft niks opgebracht. Blijkbaar gingen ze niet naar de instantie die de dorm in handen heeft, maar naar het 国際交流センター　(International affairs office). Die hadden er dus niks over te zeggen, en konden ook geen kant kiezen. Hij (Kimura san, toffe knaap die op dat centrum werkt) kon alleen het probleem melden aan de juiste instantie.
Wat er wel uit de vergadering is gekomen, is dat Keishi en Patrick samen met de leiders van de dorm aan tafel zouden gaan zitten.

Deze vergadering heeft ook serieus geknetterd!

De uitkomst is de volgende: Keishi mag niet meer zo een werk aannemen als hij in de dorm wilt blijven. En hij moet zich actief inzetten om een betere werking in de dorm te verkrijgen. Patrick en Keishi worden gescheiden. Keishi wordt nu room mate van Boss (de hoogste in rang onder de studenten) en de oude room mate van Boss wordt de nieuwe van Patrick.

De redenering is de volgende: Eerst moet ge weten dat wij, buitenlanders, geen enkele verantwoordelijkheid kunnen nemen voor onze eigen acties, fouten, misinterpretaties. De verantwoordelijkheid gaat rechtstreeks naar de room mate. Een voorbeeld daarvan is een voorbeeld uit mijn eigen leven. Er hing aan de inkom een papier dat de bank mij had gebeld, en dat ze vroegen om terug te bellen. Na 3 dagen had ik het nog niet gezien, ni op gelet... Op een dag komt mijn room-mate heel ongerust en opgejaagd op mij afgestormd om te zeggen dat er een nota hangt voor mij. Blijkbaar was Hirano behoorlijk uitgevlogen tegen hem dat ik dat niet had gezien. Hij is uitgevlogen tegen hem, hoewel hij mij elke dag heeft zien binnen en buiten gaan. (Hirano is de volwassen kerel die werkt op het kantoor van de dorm, die er ook slaapt en die de uiteindelijke verantwoordelijkheid heeft over de dorm. Hij onderhoudt ook het contact met de universiteit...)
Dus wat was dan uiteindelijk de reden waarom Keishi moest stoppen met zijn werk? (een andere reden als eerst, ziet er dus naar uit dat ze gewoon een reden zoeken...) Wel, dat is omdat hij de verantwoordelijkheid ten aanzien van Patrick niet op zich kan nemen, omdat hij er nooit is...

Gesplitst worden ze omdat Keishi in het verleden al 2 keer gestraft is geweest omdat hij zich niet aan de regels heeft gehouden (2 keer een vergadering gemist...). Hij heeft toen moeten beloven dat hij zich actief zou inzetten om de werking te verbeteren. Dat heeft hij niet gedaan, zeggen ze, dus worden ze gesplitst en wordt Keishi in dezelfde kamer gezet met Boss, wat er dus praktisch op neerkomt dat als hij het waagt om nog een fout te maken, dan ligt hij der uit!


Die jappen hebben dus uit geen enkel probleem, een groot probleem kunnen maken enkel en alleen omdat Hirano het niet kan hebben dat Keishi zo weinig op de dorm is... Hirano en Keishi zijn 2 uitersten: Hirano superconservatief en Keishi superwesters.
Het comite zijn een bende seuten en 'woessies' bij elkaar, omdat zij niet tegen Hirano durven ingaan. 'Wij willen het ook zo niet!', zeggen ze dan. DOE ER DAN IETS AAN! JULLIE ZIJN HET COMITE!!! Maar ja, zo ver zijn ze dan blijkbaar toch nog niet. Tegen een hogere in rang wordt niet ingegaan...

Dus dames en heren, ook dit is Japan. Te nemen of te laten...

Technologie in Japan

Geachte lezer,

Bij deze zou ik het aloude cliche-beeld over Japan willen doorprikken! Voor ik naar hier kwam had ik namelijk tal van verwachtingen. Ik zou bijvoorbeeld een laptop meenemen om al dan niet op de kamer een draadloze internetverbinding te verkrijgen. Draadloos was wel het minste wat ik verwachtte van dit zogenaamd Oh-zo-ontwikkelde land.

Ik nam mijn eigen bankkaart en een mastercard mee in de veronderstelling dat alom gebruikt wordt. Wie betaalt er tegenwoordig ook nog met echt geld???

Ook had ik op zijn minst verwacht dat de meeste zaken over internet moesten geregeld en betaald worden, zo niet dat er een gemakkelijke manier is om het te regelen.

Geld afhalen dacht ik dat geen enkel probleem is!

Hadden ze me daar even liggen!

Man man man. Ze mogen dan wel een sproeier hebben op de WC, maar de technologie die hier wordt gemaakt en bedacht, wordt hier niet gebruikt! Internet is een luxeproduct. Als ge het op kot wilt, kost het u 50.000 yen (333,3333333 euro) voor 6 maanden. En dan is het traag...

Een 2de zaak is geld afhalen. Met mijn Maestro-kaart is het miserie. Op zon- en feestdagen en 's nachts zijn dus de ATM's gesloten (en natuurlijk van de paar keer da ik geld nodig had, was het zon- en feestdag of 's avonds), en dus verschrikkelijk als ge geen baar geld op zak hebt. Zelfs in de Mc Donalds kunt ge niet met kaart betalen. Dus voedsel moet ge dan in de nachtwinkel gaan kopen... Onwaarschijnlijk!

Het was trouwens een miserie om mijn telefoonrekening te betalen. Eerst dacht ik dat het een heel erg handig systeem was omdat ge in eender welke supermarkt (コンビニ) de rekening kunt betalen (die zaken zijn ook 24 op 24 open). Maar hoewel die winkel Mastercard accepteert, is het onmogelijk om de telefoonrekening te betalen met die kaart. Dus eerst geld afhalen. En dan naar die winkel teruggaan. Heerlijk efficient!

Eens ge het weet en u deraan aanpast allemaal geen probleem! Maar in Belgie gaat het er toch wel een pak efficienter aan toe en we gebruiken de technologische snufjes. We maken ze wel niet, maar we gebruiken ze wel. Hier dus het omgekeerde... Laten we ze maken, en duur verkopen in eigen land, zodat niemand ze koopt! Hier mag ik wel niet veralgemenen. Entertainment-artikelen (vermaak en dus uiteindelijk vrij onbelangrijk) zoals iPod, fototoestel, ed. zijn goedkoper als in Belgie! En ook meer in gebruik. Maar ik maak hier vandaag het onderscheid tussen die entertainment-producten, en technologische snufjes die het leven ook effectief gemakkelijker maken. Zoals met kaart betalen in de Mc Donalds...

Dus als ge dacht dat Japan technologisch een stapje voor is op Europa, dan moet ik u teleurstellen en terecht wijzen dat dit klankklare onzin is!

Gegroet

Michael uit Osaka, Japan

Aki-matsuri, Belgisch bier, Nomihoudai (en meer), Nogmaals Aki-Matsuri en Belachelijke dorm

Geachte Belg,

Er is weer teen en tander gebeurd in mijn leven wat de moeite waard is om mee te delen aan de mensen thuis, in Thailand, in Japan. Als u geen zin heft om een lange blog te lezen, dan raad ik u aan om bij deze te stoppen en uw dagelijks werk verder te zetten, oftewel om dit af te printen en stukje bij beetje te lezen.
4 opmerkelijke dingen! Vorige woensdag ben ik naar een festivalletje (秋祭り, aki-matsuri, herfst-festival) geweest ergens downtown Osaka. Donderdag heb ik in een plaatselijke alcoholwinkel Belgisch bier gevonden. Vrijdag ben ik met mijn dierbare klasgenoot Caroline en een GaiDai-vriendje van haar, Raul, Kandai-mae en Shinsaibashi onveilig gaan maken. En zondag (eergisteren) ben ik met behoorlijk wat ryuugakusei (buitenlandse studenten) naar een ander festivalletje (wederom 秋祭り, aki-matsuri) geweest, maar deze keer niet enkel om te kijken. We kregen dankzij het Centrum voor Internationale Zaken de kans om zelf deel te nemen aan de matsuri. Een heerlijke ervaring!

Maar we moeten beginnen bij het begin. Zoals u wellicht al een beetje heeft kunnen volgen op Hilde haar blog, ben ik samen met haar en Yong Sun (of Yonson, wie weet hoe het geschreven wordt? Ik alvast niet...) naar een festivalletje waar een Japanse vriend van mij, en blijkbaar van dezelfde club als Hilde, aan deelnam en ons ervoor heeft uitgenodigd.
Dus we vertrokken rond 18h en zouden onderweg eten uithalen. Uiteindelijk heel erg jammer, want in het schrijn stonden behoorlijk veel eetkraampjes met onder andere gebakken (inkt-) vis, en jawel Frieten. Het eerste frietkot in Japan is gevonden! Dus heel erg jammer dat we McDonald`s zijn gaan uithalen, want het zag er allemaal bijzonder lekker uit (zelfs de inktvis met nappen!).

De matsuri zelf was natuurlijk doordrenkt met traditie en cultuur. Volgens mij is festival een slecht gekozen woord ervoor. Ik zou eerder denken aan folklore. Maar folklore in Belgie doet eerder denken aan volksdans en dergelijke, maar dat is in Japan verre van, natuurlijk (tzou een zicht zijn... een bende Jappen in een kring walsen en horlepiepen). Heel anders. Alles deed zich voor in het schrijn van het dorp. En als ik het goed begrepen heb, is het om de goden te bedanken voor het voorbije seizoen. Dat alles goed verlopen is enzo. Alsook om te bidden voor een goed volgend seizoen.

Er waren 4 verschillende おみこし (o-mikoshi, ik heb er geen vertaling voor... kijk maar naar de foto’s want anders ben ik geneigd om `een soort van carnavalswagen` te zeggen, wat het helemaal niet is!), uit de 4 verschillende windstreken. Elk om beurten deed een show met traditioneel drumspel en de bijbehorende dans. Alle o-mikoshi, behalve de Noord-o-mikoshi moesten draken voorstellen. Waarom draken, geen idee. Op dat moment begon mijn Japanse vriend mij tal van moeilijke woorden naar het hoofd te slingeren waardoor ik de context een beetje kwijt ben geraakt. De woorden op zich verstond ik dan uiteindelijk wel. Maar omdat dat al een kwartier duurde, had ik niet de goesting om de uitleg nog eens te vragen. Lost in translation noemen ze dat. Ja knikken en zeggen da ge het verstaan hebt, omdat het vervelend is om elke keer opnieuw te moeten vragen wat er eigenlijk bedoelt wordt. Laten we hopen dat we snel genoeg deze barriere door zijn!
Alleszins, ik denk dat de foto’s en de filmpjes voor zich spreken. Een heel erg leuke ervaring, en ik keek stiekem al uit naar zondag. Waar we zelf kunnen deelnemen aan zulke activiteit.


Donderdag was in verschillende opzichten een erg leuke, heerlijke, dag! Het begon met een onverwachte (voor mij alleszins) toets in de les Business Japanese, waar ik warempel boven het klasgemiddelde lag (zonder er een klop voor te doen)! En eigenlijk veel beter had moeten hebben omdat ik de eerste vraag verkeerd geinterpreteerd had. Alle, eigenlijk misgelezen had. Nu ja, ni kon lezen. Dus gegokt... Jaja, tis al goed.
Daarna een hele tijd met Jun samen wat rondgehangen. We zijn een brief gaan posten in het postkantoor. En we wilden eigenlijk daarna ene gaan drinken. --Toch even vermelden dat het op dat moment half 4 in de namiddag was, en blijkbaar als ge in de namiddag met een pint in de hand rondloopt, wordt ge als een `Namakemono` oftewel `怠け者` oftewel `nietsnut/dronkaard` beschouwd. Maar voor buitenlanders geen probleem, dus hup naar den drank.-- Op cafe is echter te duur, dus zijn we naar een alcoholwinkeltje gegaan. En weet ge wa ik daar heb gevonden? Ik heb het eigenlijk wel al verklapt, en ik heb er al een mooie blog over gemaakt, maar misschien is het toch nog een verrassing... jaja, DUVEL en CHIMAY en MAREDSOUS en nog een 5-tal andere heerlijke Belgische bieren. Mijn eenzaamheid is dus voorbij. Als ik thuis mis, dan moet ik maar 10 minuutjes wandelen, 500 yen ophoesten en ergens een plaatsje zoeken waar ik kan wegdromen en mij `thuis` voelen!
Dus Jun en ik zijn dan met bier in de hand vertrokken naar de dorm om aldaar een paar pintjes te drinken. Blijkbaar is Jun op het moment niet zo gelukkig. Thuis heeft hij niet zoveel vrienden en zijn ouders vinden dat het tijd is dat hij een aanstaande aan huis brengt. Op de universiteit heeft hij enkel een paar Chinese vriendinnen die hem `kawaii` vinden (schattig), wat door een man meestal niet zo positief gevonden wordt. Wij hebben liever `kakkoii`, `cool/stoer`. Dus heel erg positief over die dames is hij ook niet. En dan zijn er ik en Kaam die meestal met hem de lunch delen. Hoewel ik wel meer wil, zoals ene gaan drinken, een nomihoudai`ke delen of een of ander ding gaan bezichtigen ofzo. Maar tot hiertoe ging dat allemaal niet omwille van zijn baito (part-time job). Maaaar, daar is hij gisteren mee gestopt, dus party on !!!


Vrijdag was het feesje. Heerlijk feesje. Caroline-san en haar ‘gevolg’ komen van hun berg af naar het prachtige Kandai-mae (waar ik eigenlijk het meeste van mijn geld opdoe…) om mee te genieten van een Nomihoudai zoals die lager gelegen gedaan wordt. Het ‘gevolg’ van Caroline-san was uiteindelijk een enkeling afkomstig uit Spanje, Barcelona, genaamd Raul. De nomihoudai was me der weer eentje! Aangezien we geen plaats hadden, en der ne kerel alleen aan een tafel zat, hebben we maar besloten om daarbij te gaan zitten. Bleek dat het een Noor is met een Duits paspoort, die vloeiend Duits, Noors, Zweeds, Deens, Engels, Ijslands en Japans praat. Sterk als ge het mij vraagt. Zijn naam is Cartridge (als ik mij goed herinner), en hij heeft ons al uitgenodigd voor een BBQ volgende week bij zijn thuis, alwaar we daarna ook nog een lekker pintje kunnen drinken.
De nomihoudai was heerlijk. Een mooi begin voor een nog mooiere avond (lees: nacht). Op weg naar het station voor de laatste trein richting downtown, moest Caroline per se nog een Mosburgertje steken. Degeen die haar blog leest, weet wel waarom... Verslaafd! Niks aan te doen. Gevolg: tijdgebrek en spurten om de laatste trein te halen.
Aangekomen in Umeda, namen we de taxi richting Shinsaibashi waar we op aanraden van een prof op GaiDai zochten naar een club genaamd `Pure club`. Erg pure was het niet, en erg manvriendelijk waren ze al helemaal niet (en op bepaalde vlakken ook niet erg vrouwvriendelijk). Zo moesten mannen 1000 yen meer inkom betalen, en was het tevens verboden voor mannen om op het podium te dansen. Dan kennen ze Michael nog niet... Als die een pintje op heeft, dan kunt ge hem niet van een `verhoogje` afhouden. Uiteindelijk deden ze dat wel daar ze dreigden mij buiten te smijten, en daar had ik geen zin in. Dit omdat het in die club nomihoudai is. Eens binnen, krijgt ge een beker die ge eindeloos moogt bijvullen met wat ge ook maar verlangd. Dus veel bier en een enkele Gin Tonic.
Er was echter ook een negatief puntje aan deze club. Negermuziek. En wat komt er bij negermuziek? Veel negers... En veel andere buitenlanders die op deze gezwinde muziek het een uitdaging vinden om ergens een japke op de kop te tikken. Wat op zich niet erg moeilijk was. De zaak zat vol buitenlanders, en de aanwezige jappen (overwegend vrouwelijk) waren allemaal gore sletten met maar 1 doel: poepen met een buitenlander waarschijnlijk omwille van de groot-geschapen-heid (dit zult ge wel niet in de Van Dale terugvinden...). Heel erg lang zijn we dus niet gebleven (hoewel het evengoed wel lang was... de tijd vloog namelijk, en hoe later op de avond hoe zater op den avond J). Maar alleszins zijn we daarna nog naar een ander klein clubje gegaan die maar 500 yen (voor vrouwen gratis...) kostte. En het was eraan te zien. Geen volk en een lege dansvloer. Muziek was wel ok! Dus trokken wij zatlappen ons daar geen fluit van aan, en hebben we een beetje de sfeer in de keet gebracht. Jammer genoeg. Want eens wat volk op de dansvloer, had de DJ ineens het idee gekregen om dan ook maar wat negermuziek te draaien... Dus daar zijn we ook niet meer lang gebleven aangezien er zich al zwarte vlekken begonnen te vormen op onze huid. Dus zijn we maar huiswaarts gekeerd.
De terugweg was hilarisch. De foto’s spreken voor zich　(dit is een voorbeeld). Al moet ik er bij vermelden dat enige censuur nodig was... Mijn excuses hiervoor. De personen in kwestie worden er nog wel mee geconfronteerd... hehehe.

Zaterdagochtend om 7 uur in mijn bed gekropen en om half 2 eruit ‚bericht’. Het was een zekere Saartje die blijkbaar even op internet zat. Dus ik spoed mij uit mijn bed, trek snel wat kleren aan, vergeet mijn tanden te poetsen, en vergeet mijn sokken aan te trekken. Dus met een stinkbek van jewelste en met blote voeten in mijn nog steeds zweterige schoenen haast ik mij naar het IT-center. En als ik even melig mag doen... het was de moeite waard!
Naderhand uiteraard terug mijn nest ingekropen, en geslapen tot het avondeten. Voor de rest was de dag vanzelfsprekend vrij... om zeep! Het bad en de nachtrust deden deugd!


Zondag uitslapen! Had ge gedacht... Fire drill om 9 uur `s morgens! En niet zo een slappe evacuatieoefening zoals in Belgie… Der staan buiten echt mensen met een timer om te meten hoe snel iedereen buiten is. Maar wat het allemaal zo belachelijk maakt, is dat ze niet eens het alarm hebben doen afgaan! Ze zijn aan elke deur komen kloppen, en blijven staan tot ge aangekleed en buiten waart. En dan spurten naar buiten. Stel u maar eens voor: na een katerdag kijkt ge uit naar een dag waar ge goed kunt uitslapen. Ineens stormt daar ne kerel de kamer binnen, schreeuwt dat het Fire drill is en dat ge naar buiten moet en blijft naar u staren (terwijl ge in uw spannend boxershort’tje staat met een halve ODOL) tot ge buiten de kamer zijt. Dan denkt ge `ah evacuatieoefening, da is opdat we de vluchtroute kennen`, dus wandelt ge slaapdronken naar beneden. Neeneenee! Spurten alsof die jap een zweep in de handen heeft.
Dan buiten staan staren, half slapen. En dan weten die jappen er toch maar weer in te slagen om van de brandverantwoordelijke, tot de leider van het studentencomite, tot de verantwoordelijke van de dorm een speech te geven. 3 keer hetzelfde. Erg vervelend. Natuurlijk nauwelijks kunnen opletten, ik was al staand aan het slapen en stond daar te broenken waarom dit op een zondag om 9 uur s morgens moet gebeuren. De brandweer was niet eens daar, dus da is beslist in het comite. Hadden ze even goed om 12 `s middags kunnen doen! Die gekke dingen in de dorm beginnen een beetje de spuigaten uit te lopen. Ben het wel een beetje beu aan het worden... (straks komt de uiteindelijke reden waarom ik het beu aan het worden ben, dit was er nog maar eens bovenop...)

Dus terug gaan slapen en omstreeks 12 uur fris en monter uit bed gekropen. De dag kon eindelijk beginnen! En een leuke dag! 池田秋祭り, Aki-matsuri in Ikeda.
Een kerel die vroeger op het Centrum voor Internationale Zaken heeft gewerkt, heeft ons uitgenodigd om deel te nemen aan een cultureel festivalletje. De bedoeling is dus dat we vanuit het dorpscentrum, een おみこし, o-mikoshi zouden dragen naar het schrijn. In die o-mikoshi zitten 4 kinderen die de goden moeten voorstellen. We brengen dus de stadsgoden naar het stadsschrijn. (de mensen op de foto rechts zijn alle buitenlanders die helpen dragen)
Die o-mikoshi weegt 3 ton. En we zijn met een 50-tal man. Immens! Zeker als ge weet wa we daar allemaal mee hebben gedaan. Da is ni alleen dragen naar het schrijn... Het schrijn ligt op een berg. En het laatste stuk is een steile trap met ongeveer een 50-tal treden. Eens boven begint het pas. Dan is de ceremoniele intrede. Dan doen we dus, al zingend, gekke dingen met dat 3000kg zware constructie. Zoals het ding boven ons hoofd tillen en beginnen springen en gek doen, zoals da ding op de schouders hebben en dan beginnen rennen... Immens zwaar, maar een heerlijke ervaring! De foto’s spreken wederom voor zich, en de filmpjes tonen de gekke dingen die we hebben gedaan.
Dan worden de goden op de schouders gedragen naar het schrijn waar ze op traditionele manier worden gewijd.
Daarna worden ze terug naar de stad gebracht (in de o-mikoshi, op onze schouders), en eens terug in de stad is het tijd voor sake, sushi en bier. Zoveel ge maar wilt! En zoals in Japan gebruikelijk is: 自己紹介, uzelf voorstellen. Ik denk dat dit de 101ste keer is dat ik in een maand en half mezelf heb voorgesteld in een groep. En ge moet weten dat we met 30 buitenlandse studenten waren. Dus da maakt in totaal driekwartier zelfintroductie! Maar ja, de sushi (in de rauwe vis!) waren heerlijk, de sake en het bier vloeide als water naar binnen, en omstreeks 23h keerden we huiswaarts. (de 3 foto's maken duidelijk dat: 1) ik de sushi heb gegeten en 2) dat Jappen geen nomihoudai kunnen verdragen, de man stond voor mij bij het dragen van de o-mikoshi...)

Ik vind het geweldig dat in het oh zo moderne (neem dat maar met een korrelke zout/zoutmijn) Japan, die tradities en de cultuur nog steeds voorkomen en populair zijn. Dat is in Belgie eigenlijk een beetje zeldzaam. Ik ken geen enkele gebeurtenis dat nog zo doordrenkt is met tradities. (buiten de Kerk, maar dat noem ik geen Belgische traditie). Heerlijk om dit mee te mogen maken! De foto’s volgen snel...

Het laatste wat ik u wil vertellen gaat over hoe belachelijk de dorm is in haar regels! Ik denk dat ik al vrij uitvoerig verteld heb hoe het hier aan toegaat. De jappen in de dorm zeggen nagenoeg allemaal dat dit NIET de Japanese way is, van vandaag. Dit zou een 20-tal jaar geleden wel zo zijn geweest, maar om een of andere reden willen ze het zo houden. De vraag dan waarom de jappen daar willen zitten? Wel het is spotgoeikoop!
Wat is er gebeurd? Wel een vriend van mij, Keishi, die baito doet in de Wood Village en ongelooflijk goed kan goochelen met kaarten, heeft problemen met de verantwoordelijke van de dorm omdat hij gemiddeld om 4 uur op de dorm aankomt en dan om 9 uur les heeft. Na de les weer werken, en zo gaat het verder. Dus hij is er nagenoeg nooit. De verantwoordelijke heeft het daar moeilijk mee (waarom weet ik niet... weet niemand eigenlijk) en heeft dan aan Keishi een ultimatum gesteld. Ofwel stopt hij met werken, ofwel wordt hij uit de dorm gesmeten. Als reden heeft hij gebruikt (en gelogen) dat Keishi’s room mate het niet kan hebben dat hij zo laat nog binnenkomt. Maar ja, wat wel behoorlijk Japans is, dat in zo een situatie (waar een hogere iets zegt tegen een lagere) er niet wordt getwist en dat de lagere de situatie aanvaard. Dus Keishi gaat stoppen met iets wat hij graag doet omdat de verantwoordelijke een stomme eikel is.
Vandaag om half 3 gaan we met een bende (6 a 7 man), buiten dorm om, klagen omwille van deze gebeurtenis bij de authoriteit van de universiteit. Dit gaat te ver vinden wij. En `wij` zijn niet alleen buitenlanders. We worden actief gesteund, en bijgestaan door 3 jappen. Dus het gaat knetteren straks. Ik kijk er al naar uit!


Zo, ik heb gezegd dat het een lange zou worden... Ik hoop dat u er ook van genoten hebt!

Tot de volgende!

Groetjes uit Osaka, Japan.

Michael aka DJ da Mig

Mijn Video`s

Beste dames en heren,

Ik heb van mijn geliefde Kouhai in Belgie prachtige informatie gekregen over video`s op het net zetten. Ik heb haar advies opgevolgd, en zal vanaf nu ook mijn video's openbaar kunnen maken! Al de video`s zijn genaamd `Michael in Osaka, Japan`. Hoe vindt ge ze? 2 manieren: een eerste en de gemakkelijkste is klikken op de link in de linkerbalk van deze blog, een tweede en iets moeilijker is gaan naar google, klikken op video en zoeken naar `Michael in Osaka Japan`.
Er zijn nog 2 filmkes die niks met mij te maken hebben. Negeer die maar...

Zo, nu kunt ge alles zien wa ik doe met mijn spiksplinternieuw fototoestel doe. Een toestel die ik momenteel regelmatig op TV zie. Blijkbaar het nieuwste model van Olympus.

Gegroet vanuit Osaka Japan

お風呂, het Japanse bad

Beste mensen,

In deze blog zou ik het graag willen hebben over een Japanse gewoonte die ik maar al te graag zou overnemen, en die ik aan iedereen aanraad om ook over te nemen. Ik heb het dan natuurlijk over het Japanse bad, o-furo, お風呂. Ik zou u graag een eigen interpretatie geven van de gewoonte, en uitleggen hoe het allemaal in zijn werk gaat. Als u een gevoelige lezer bent, dan zou ik u aanraden om te stoppen met lezen en voort te gaan met uw werk, studie of andere belangrijkere bezigheid.

Het Japanse bad is heerlijk. Ik denk dat ik daarover wel heel erg duidelijk ben geweest in de vorige blogs. Maar wat is er dan zo heerlijk aan? Wel, ik zal het u allemaal uitleggen. Van begin tot einde.
Allereerst als binnenkomt (naakt, handdoeken zijn niet toegelaten in de badplaats zelf) en ge hebt nog nooit een Japans bad genomen, dan is het even raar. De douches staan namelijk ter hoogte van het bekken. Het is dus de bedoeling om een krukje te nemen en plaats te nemen voor de spiegel.
Dan begint het wassen. Gewoonlijk neemt men hierbij zijn tijd. Alles wordt op het gemak gedaan. Haasten is een woord die ze niet kennen. Het wassen zelf is denk ik ook een vreemd zicht in begin. Jappen zijn behoorlijk ijdel, en hebben dan ook gemiddeld een 6-tal fleskes zeep. Ik denk dan spontaan aan shampoo, conditioner, douchegel, hydraterend zeepke voor het gezicht, en dan nog 2 mysterieuze fleskes waar ik de reden en gebruik niet van ken. Ik hou het gewoonlijk bij 2 flesjes: shampoo en douchegel.
Een washandje zoals wij kennen, wordt nauwelijks gebruikt. Over het algemeen wordt er een soort van kleine handdoek gebruikt, uit dezelfde stof als een washandje. Dan kan men alle plaatsen betrekken in het gebeuren. Mensen die toch een washadje gebruiken, laten dan hun rug wassen door een vriend.
Wat echter niet gebeurt (en dat vind ik nogal vreemd aangezien de meeste Jappen een vrij homo-voorkomen hebben, wat zij dan `mode` noemen...) is dat ze mekaar brutaal in de aars rammen. Dat zou hier meer aanvaard moeten zijn, aangezien ze hier een properder kontje hebben, en als er een scheur zou zijn, dan moeten ze niet nog eens schuren met WC-papier. Werkelijk, als ik een homo zou zijn, dan het liefst hier! (geen rekening gehouden met het feit dat het hier maatschappelijk nog niet echt aanvaard is...) Nu ja, misschien (lees:waarschijnlijk) gebeurt het hier ook wel, maar dan in de latere uurtjes. Ik neem gewoonlijk omstreeks 23ｈ-00h een bad, en zij dan wat later.
Alleszins wordt er meer gedaan dan wassen alleen. Men scheert zich ook, poetst zijn tanden, men heeft een gezellige babbel over dit en over dat. En dit alles gebeurt op een zeer rustige, gezellige (trage) manier. Het wassen en tandenpoetsen en scheren en alles samen duurt toch gemakkelijk 45 minuten. En dan zijt ge nog ni in het bad geweest.

Na dit gebeuren is het grote moment aangebroken. Relaxen in het gemeenschappelijk bad met een gemiddelde temperatuur van 45゜C. Hier is het gewoon relaxen en een gezellig babbeltje slaan. Als de temperatuur naar het hoofd stijgt, pakt ge een washandje, doordrengt het met koud water, kruipt terug in bad, en legt het op u hoofd. En dan terug relaxen...

Na het bad spoelt ge u nog eens af, alsook het krukje, en verlaat de badkamer.

Dit is wat er gebeurt in een Japanse badkamer. Althans een gezemanlijke badkamer. Bij de mensen thuis, is het een eenpersoonsbad waar ze dan om beurten inkruipen. Het water kan gemakkelijk meerdere keren gebruikt worden aangezien men zich volledig wast alvorens erin te kruipen. Naderhand wordt het water van het bad gebruikt voor het wasmachien. Efficient en besparend. Heerlijk toch die Jappen!

Tot zover mijn uitleg over het Japanse bad.

Propere Michael vanuit Osaka, Japan.

Beelden zeggen meer als woorden!

Nomihodai, CM-Festival en 筆, Fude (Penseel aka verfborstel)

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

Vandaag zijn we 17 oktober 2006 omstreeks 11:04, en om eerlijk te zijn: Ik ben stik kapot! De laatste dagen zijn zwaar geweest en ik heb eigenlijk nood aan slaap. Daarbovenop komt nog het feit dat elke dag dat ik les heb, de eerste les om 9 uur `s ochtends is. En omdat ik het enorm druk heb gehad, zijn er dingen die bijgewerkt moeten worden (ik denk dan in de eerste plaats aan mijn reisverslag en dan aan mijn huiswerk voor deze week). En nu neem ik even de tijd om te vertellen aan de buitenwereld (het continent...) en aan mijn collega`s in Japan waarom nu juist deze dagen zo vermoeiend waren.

Het begon allemaal woensdag na de les van `Japanese Industries and Companies`. We waren allemaal vrij euforisch omwille van het feit dat we in het kader van deze les een weekendje op stap gaan met de prof, en de rest van haar (Japanse) studenten. Iedereen samen zal het een dikke 60 man zijn. In het begin zou deze uitstap ons 5500 yen (om en bij de 37 euro) kosten voor avondeten, overnachting, ontbijt en een paar pinten `s avonds. Maar het was vrij duidelijk dat niet iedereen hier mee wou instemmen, vooral omwille van de hoge prijs (wat blijkbaar voor Japanners een normale prijs is, voor ons ook maar we zijn arme studenten he). Wat hebben we dan weten te regelen? Wij ryuugakusei, mogen gaan voor 2500 alles in! Dus ofwel betaalt de prof dit uit eigen zak, ofwel rekent ze het door op de 50 Japanse studenten. Een fonds van de unief moet ze niet verwachten!
Vandaar dat we allemaal vrij euforisch waren en de meesten onder ons wel een Nomihoudai-ke zagen zitten. Hoewel ik er toch een beetje problemen mee had. Enerzijds omdat we de volgende dag om 10 uur werden verwacht in Umeda om naar de rechtbank te gaan in het kader van de les `Japanese Law`, anderzijds omdat het weer maar eens 2300 yen kost. Ik besliste toch te gaan en het wat rustiger aan te doen als anders. Dit ook omdat ik vrijdag sowieso al ni mee kon met de rest (uitleg hiervoor komt later).

Dus, Nomihoudai. Er was veel volk en weinig plaats aan de grote tafel, dus hebben Brian en ik ons gezet aan een gezellig tafeltje met z`n 2, dicht bij de toog. Het gewoonlijke vocht werd naar binnen gewerkt en op een moment kregen we honger. McDonalds heeft ook `euro-deals` hier, maar noemt het `100yen-deals`. Goedkoper dus als thuis. Onderweg werden we helaas opgehouden door een groepje zatlappen, die per se wilden dat we mee gingen naar hun cafe. ‚Oke’ zeiden Brian en ik nagenoeg tegelijk, ‚maar we hebben wel geen geld meer! Dus als ge wilt da we komen, moet ge betalen!’ Heerlijk, dronken mensen. Natuurlijk deden ze dat! Het cafe waar we in belandden (na eerst wat donkere steegjes en kleine straatjes te hebben doorgewandeld) was niet het eerste beste. 500 yen zitgeld en 500 yen voor een pint. Sjieke plaats, waar business-man een jong dingske komt opscharrelen, en waar de drugdealers gezamenlijk een pintje komen drinken. Goed voor Brian, want die is al een dikke maand aan het kinkloppen en keek heel hard uit naar drugs. Blijkbaar is dat in Amerika de normaalste zaak als College student. Samenkomen in iemands huis, u zat drinken, lijntje snuiven, piefke roken, en bollen pakken om wakker te blijven. Moet ik ook eens proberen :p! Dit was alleszins wel een leuke ervaring, maar ik denk niet dat ik daar nog terug ga gaan.
Brian ineens verdwenen (waarschijnlijk gaan scoren) dus had ik geen andere keus om terug te keren. Ik had nog ni veel zin om te slapen, dus terug naar Wood Village waar ik mijn collega’s vond in de zetel, elk met een Japanse deerne in de armen. Grappig zicht! Had ik eigenlijk een foto van moeten maken... Alleszins zaten daar Keishi en Yoshi (Keishi werkt daar en zit op dezelfde dorm, geweldige kerel; Yoshi heb ik pas leren kennen op de trap van de Bib...) nog wat gezellig te babbelen. Ik dus ook. Wat ben ik te weten gekomen? Blijkbaar willen ze de dorm sluiten om het geld elders te kunnen inzetten. Daarvoor zijn ze bereid om elk excuus te gebruiken. En er zijn nogal wat klachten van de geburen ivm geluidsoverlast (gemiddeld 5 klachten per week) en moet er dus iets aan gedaan worden. De grote volwassen verantwoordelijke wil blijkbaar zijn job heel graag houden en is daar bereid om alle mogelijke (belachelijke) regels te hanteren. Zo is er sinds kort een verbod om na 22h nog in iemand anders kamer binnen te komen, om 22h moeten de ramen dicht als er geluid wordt gemaakt in de kamer, als we ni op kot zijn voor de nacht dan moeten we laten weten waar we zijn en hoe ze ons kunnen bereiken,.... Behoorlijk belachelijke regels, maar daar heb ik nu ni echt veel problemen mee. Ik vind het alleen kinderachtig. Live the Nihon-style!

De volgende dag stond ik fris en monter (met een stinkbek die ik niet kon wegwerken met tandpasta en ontbijt) om 10h in Umeda. Onze professor had weten te regelen dat we een criminele rechtzaak mochten bijwonen, en daarna lunchen met 3 rechters waar we dan vragen aan konden stellen over het Japanse rechtsysteem.
De rechtzaak was heel erg interessant om mee te maken, en heel erg interessant om te beseffen dat we eigenlijk nog nergens staan met ons niveau van het Japans. Enkele losse woorden konden we verstaan maar de context bleef onbekend. (ik wou hier eigenlijk vaag schrijven, maar da zou een overstatement zijn...) Achteraf bleek dat de aangeklaagde de eigenaar is van een cafe. Hij staat niet zelf achter de toog, en dus die bewuste avond had hij zelf wat te veel gedronken. Later die avond breekt er een gevecht uit en in dat gevecht verwondt (of doodt, ik weet het niet zo goed) hij iemand met een mes. Het lijkt vrij hard op zelfverdediging leek mij, maar daar denken ze hier anders over. Het feit dat hij een mes alleen maar bovenhaald, wijst op de intentie om de tegenstander te verwonden/te doden. Dus wat was blijkbaar het verdikt. 2 jaar en half gevangenis en een boete van 10.000.000 yen (een 2 miljoen oude BEF).
De lunch met de professor en de rechters was lekker. Heel goed gegeten. Het gesprek was ook interessant. De rechter bij mij aan tafel heeft eerst 4 jaar unief gestudeerd, dan 3 jaar op rij meegedaan aan het toelatingsexamen voor een 2-jarige training die elke rechter, aanklager en advocaat moet hebben gevolgd om functie te mogen uitvoeren. Dan nog eens 7 jaar stage lopen op de rechtbank. Samen geteld zijn dat dus 16 jaar na het middelbaar studeren en stage lopen om rechter te kunnen zijn. Ik weet het niet in Belgie, maar ik vind dit toch enorm lang.

Terug thuis gekomen was de dag vrij nutteloos. De kater verwerken. Dus dutten, ping pong, niks doen, film kijken, dagboek aanvullen,... slapen.

De volgende dag was het om een of andere reden onmogelijk om uit mijn bed te geraken en daar was ik niet de enige in. Op het zelfde moment, zonder overleg, besliste mijn roomy Naoya om ook te blijven liggen en de 2 lessen te missen die hij die voormiddag had. Dus rustig slapen en om 2 uur naar het station gaan om te vertrekken naar het International house of Osaka, alwaar er die avond en de volgende het 世界のCMフェスティバル (International Commercial Festival) zou doorgaan.

Om een of andere reden gaan Jappen graag naar een festival waar er eigenlijk de hele nacht reclamefilmpjes worden getoond. Om 10 uur begon het en tot `s ochtends om 5 uur was het gedaan. Met in totaal een 4 tal pauzes van elk een half uur. Bij het begin van elk nieuw stuk werd er een soort van show getdaan. Het allereerste was ontzettend goed! De kerel op de foto kan vrij goed jongleren. Ge ziet het hier niet zo goed, maar hij is aan het jongleren met appels. Jaja, ge kunt het al raden... tijdens het jongleren wist hij de 3 appels te verorberen! Geweldig. Ik heb er een filmke van, maar dat kan ik niet up-loaden. Dus als ik terug ben moet ge er maar achter vragen. Alleszins geweldig. Voorts ben ik een paar keer in de zaal gaan kijken, maar na 3 of 4 filmpjes was ik het al beu, dus ben ik maar gaan mingelen met mijn collega`s. Wat erg plezant was. Vooral over veel koetjes en kalfjes gepraat, en ook over witloof. Iets wat ze in Japan ook helemaal niet kennen, laat staan ooit gegeten hebben. Het is hier dus ook nergens te verkrijgen... jammer wel!
Alleszins ben ik een beetje op de feiten vooruit aan het lopen. Dus de vrijdag toen we aankwamen, werden we voorgesteld aan de crew en bijna onmiddellijk aan het werk gezet. Het begon met PachiPachi`s uit de plastiek te halen om ze dan later op de avond uit te delen aan de gasten. Een PachiPachi is een stukje speelgoed met een handvat en bovenaan 2 handvormige dingen aan vastgemaakt, opdat als ge het heen en weer beweegt de handvormige dingen tegen het handvat aan klettert en aldus een pachipachi-achtig geluid produceert. Dit zou wel eens de naam kunnen verklaren... Het is ter vervanging van het applaus. Daarna moesten we ervoor zorgen dat op elke zetel van de zaal een ballon lag. Opblazen gebeurde met een mashien, knopen met de hand. Het gaf uiteindelijk wel een knap effect. En toen op de avond zelf, de gasten allemaal de ballonnen omhoog gooiden, was het echt wel `vies shtijl`. Diezelfde avond zel was onze taak om bij het verwelkomen de mensen een reclameboekje geven, een PachiPachi, en ticket-controle. De tweede avond werd ik in zekere zin gepromoveerd tot man achter de 受付 (ik denk dat balie een juiste vertaling is...). Ik moest alleszins mensen uitleg geven over een papiertje dat ze moesten invullen voor de tombola. Was wel interessant omdat er veel mensen heel raar opkeken toen ik ineens in het Japans tegen hen begon. Leuk!
Tijdens de pauzes moesten we drank weggeven. Een stand Perrier en een stand 焼酎 Shouchuu, het plaatselijke gefermenteerd water (zo smaakt het alleszins). Er was ook een wijnstand met kaas en wijn, maar da moesten ze (de gasten) betalen, en een koffiestand. Daar moesten wij dus een handje helpen. Verder was er nog iets leuks gebeurd: tijdens een pauze van de vrijwilligers, is er een kerel van de pers met mij begonnen te babbelen en uiteindelijk kwam hij met de vraag of ik mensen wil interviewen over de avond en waarom ze erheen gaan en dergelijke. Dit alles natuurlijk in het Japans. Zeker wou ik dat doen, hoewel de zenuwen ook wel aanwezig waren! Dus heb ik da gedaan en schijnt da het een dees dagen op het internet wordt gezet, a-walk.jp.

Dus daar 2 dagen ofzo afgezien, en dan zou ik naar Kyoto gaan om een 筆, fude te gaan kopen, een Kalligrafeer-penseel of zoals Saartje het nogal eens een verfborstel durft noemen. Kyoto was te ver weg, en blijkbaar was er ook een in Osaka, dus zijn we daar maar heen gegaan. Dat was een Kalligrafeer-warenhuis. Alles wat ook maar een beetje met kalligraferen te maken had, kon ge daar wel vonden. Als het ware een 書道-walhalla (shodou, kalligrafie-walhalla), met keuze te over. Natuurlijk had ik er geen verstand van dus heb ik mijn Senpai voor mij een laten kiezen.
Terug thuis, heb ik aangeleerd gekregen hoe ik het moet aan de gang krijgen. Als ge hem koopt is het immers een vergelijkbaar met een kleine speer. De punt is keihard en scherp. Die moet ge dus eerst loswrijven tot die zacht is, en dan doppen in een beker water om het laatste stof te verwijderen. Dan moet die terug drogen en dan is `ie gebruikersklaar. Dit heb ik in Belgie anders aangeleerd gekregen. Niet loswrijven maar losweken, heb ik van mijn Taiwanese Sensei geleerd. Blijkbaar is dat niet zo goed voor het penseel...

Voor de rest loopt deze week het leven weer zijn eigen gangetje. Lessen, lunchen, `verven` en huiswerk.
Vanavond ga ik naar een of ander plaatselijke 祭り, Matsuri (festivalletje, folklore) met een Japanse vriend en een paar andere Ryuugakusei (buitenlandse studenten), een Koreaanse Yang Son en een Belgische collega Hilde. Ik kijk er al naar uit!

Tot zover deze blog, ik hou u op de hoogte! Saluti!

Michael uit het verre Osaka, Japan

Nomihoudai, Relaties, Kyoto, en nog eens Kyoto

Beste vriendjes, en vriendinnetjes,

Hier ben ik dan alweer met een update van de blog. Wat is er met mij gebeurd de laatste dagen, wie heb ik leren kennen, heb ik nieuwe interesses, zijn de Jappen nog tof, ben ik hard aan het studeren, mis ik mijn familie en vrienden, zou ik liever thuis zijn dan hier, ben ik recent nog in bad geweest en heeft de WC nog steeds een sproeier? U komt het allemaal te weten in deze blog!

Eerst en vooral wil ik u het belangrijkste nieuwtje laten weten. De WC heeft nog altijd een sproeier! Daarenboven heeft het tegenwoordig niet alleen een sproeier, maar omdat het tegenwoordig wat frisser aan het worden is, hebben de Jappen besloten om overal op kot ook de WC-brilverwarming aan te zetten!!! Dus elke keer als ge op de WC gaat zitten, is de bril dus warm, he! De reinste energieverspilling! Maar daar heeft mijn gat lak aan, lekker gevoel.
Een tweede belangrijk feit, is dat ik mij nog steeds was! Nagenoeg elke avond geniet ik van het Japanse bad. Nog nooit in mijn leven is mijn hygiene op zo een hoog peil geweest! Niet dat ik hiervoor onverzorgd was (denk ik toch), maar elke dag in bad gaan en wassen enzo, dat deed ik niet. Het water van het bad wordt ook geleidelijk aan warmer en warmer. Hoe frisser het buiten wordt, hoe harder de boiler wordt gezet, dus hoe heter het water is. Heerlijk.
Tot zover mijn hygiene...

Wat heb ik de voorbije week zoal gedaan? Niet veel alleszins. De week was vrij routine. De gebruikelijke lessen, lunch met Jun en/of Katsuya, `s avonds een beetje studeren en wat TV kijken of ping pong spelen. En niet te vergeten, mijn reisverslag (ook wel dagboek/gedachtenboek genoemd) elke dag bijhouden. Oh ja, ik heb ook een enkele keer met mijn Room mate gebabbeld. Wat op zich vrij zeldzaam is. (hij is dan ook een burgie en heeft enorm veel werk. Dus hij is ofwel druk bezig voor school, ofwel aan het ronken met de TV en het licht aan, ofwel heeft hij Baito, part-time job...)
Tijdens een van mijn gesprekken met Jun ben ik wel iets heel erg interessants te weten gekomen! Hij is namelijk aan het streven om volgend jaar in het buitenland te kunnen gaan studeren. Rarara, voor welke universiteit hij wilt gaan? Jajaja, onze enige echte Katholieke Universiteit van Leuven! Zou dat niet geweldig zijn? Ik eerst een jaar te gast op zijn grond, en dan hij een jaar te gast op mijn grond. Ik zou het alleszins wel tof vinden. Dus heb ik besloten om hem te helpen zijn Engels op niveau te brengen. Hij moet dan ook 3 examens afleggen waarop hij moet slagen. Anders is het noppes...

De week was dus vrij standaard, maar het weekend was deze keer uiterst boeiend. Vrijdag de gebruikelijke nomihoudai, zaterdag de kater verwerken, zondag met de Kalligrafie-club naar een exhibitie in Kyoto, en maandag zou Katsuya mij rondleiden in Osaka. Het was, zoals ge ziet, een verlengd weekend.　体育の日, Taiiku no hi noemen ze het. Een soort van nationale sportdag. Iedereen zou dan moeten sporten, maar mijn ervaring verteld me dat het eerder een nationale katerdag is. De dorm was leeg, iedereen zat in Umeda of Nanba in een of andere club of kroeg zich straalbezopen te drinken. Ook leuk.

Vrijdag, nomihoudai. Het begon allemaal rustig aan, mede omdat het eten nog vrij vers op de maag lag, en omdat de maaltijd niet echt optimaal was om vlak voor een nomihoudai te eten. Het was namelijk vis en rijst. Toch hebben we doorgezet en na een tijdje waren we toch allemaal gezellig aangeschoten. Der was deze keer ne Jap mee, jawel, een zekere Shunpei die dacht dat hij als Kyushu-aan (inwoner van Kyushu) verschilt van de doorsnee Japanner als het aankomt op alcohol. En hij heeft zelf het tegendeel bewezen... Hij kon zelf niet meer wandelen, en men heeft hem dus over de schouder moeten leggen (letterlijk) alwaar hij begon met de verwerking van de hoeveelheid alcohol. Ocharme zijn lever. We moeten wel eerlijk zijn, hij hield het langer vol dan een doorsnee Japanner! Leve de Kyushu-anen.
Buiten de gewoonlijke bezoekers van de Wood Village, heb ik me ook geinteresseerd getoond van andere inheemsen in de bar. Erg leuke mensen met wie ik de rest van de avond mij heb geamuseerd (inderdaad, na/tijdens een nomihoudai gaat ieder zijn eigen weg, gelukkig maar). De namen zijn: Masahiro, Asami, Ayane, Ayako en Yoshi, als ik mij niet vergis (Wat ik in alle waarschijnlijkheid wel doe...). Welke thema’s we allemaal hebben geraakt, weet ik niet meer. Behalve een thema. Relaties in Japan. Masahiro en Ayane(?) zijn een koppel. Eerst kon ik het niet geloven 1) omdat ze elk aan de andere kant van de tafel zaten, 2) omdat hij de hele tijd aan het kakken was tegen haar, schampen ed, 3) omdat ook zij niet echt lief was tegen hem. Natuurlijk in al mijn beschonkenheid viel het schaamtegevoel weg, en werd ik de Baka-Gaijin die vervelende (lees: kritische) vragen stelde. Blijkt dus in Japan dat de man ook echt de man is. Hij hoeft geen verantwoording af te leggen voor niks! Het is vreemd wanneer hij, zelfs in intieme momenten, zijn gevoelige kant laat zien aan haar. Zij moet luisteren en hem zijn gang laten gaan. De lelijke woorden slikken (en waarschijnlijk nog meer ook...hehe, ik mis het toch om zulke grappen te maken) en zorgen voor hem.
Dit was in hun situatie, maar ze vonden het wel allebei de normale gang van zake, en dit was ook de mening van hun vrienden. Dus het is blijkbaar niet zo vreemd... in Japan!
Op de terugweg natuurlijk nog een kegeltje verzet, en dan foto’s gemaakt van het kot by night. (zie maar op de foto-site)

Zaterdag een normale katerdag. Wat rondhangen en babbelen hier en daar met vrienden. En msn’en met het thuisfront. Tof!

Zondag daarentegen was een heel erg leuke dag! Met de 書道部, Kalligrafie-club naar het ‚verre’ Kyoto (45 minuten met de trein). De exhibitie was cool. Het was een exhibitie van 2de jaars studenten, maar ik moet zeggen, wat zij konden, dat was in mijn ogen topklasse! Natuurlijk heeft mijn mening geen enkele betekenis. Ik ken er momenteel nog niks van. Ik vind alles geweldig. Maar het schijnt dat het niveau echt wel hoog lag voor 2de jaars studenten.
Na de exhibitie hadden we nog even tijd om iets te gaan bezichtigen in Kyoto. Aangezien het 清水寺, Kiyomizu-dera niet ver weg was, was iedereen onmiddellijk akkoord. En inderdaad, na een serieuze beklimming, bleek het die moeite wel waard te zijn. Schitterend tempelcomplex. Vrij diep verscholen in het bos, en ik denk hoewel het toch dicht bij de stad ligt, als er geen bezoekers zijn in het complex zelf, is het heel erg rustgevend en goed voor een lekkere portie medetatie. Hier zijn enkele foto’s, de rest moet ge maar bekijken op de foto-site. Prachtig.

vlnr: ...(moeilijk te onthouden naam), Hiroshi (mijn senpai, zit op dezelfde dorm), ik, Kita, Miyauchi, Asai. Na het tempelbezoek zijn we nog iets gaan eten in een Tonkatsu restaurant en dan naar huis wedergekeerd.

Maandag was eveneens een prachtige dag. Omdat het zo mooi weer was, vond mijn gids Katsuya dat we ervan moesten profiteren en naar Kyoto gaan. `s Middags vertrokken en rond 2 uur aangekomen in Kyoto. Wat wilde ik zien? Was de eerste vraag. Als sinds de eerste keer dat ik er een foto van had gezien, was ik er al op verliefd geworden. Natuurlijk was dat onmiddellijk mijn antwoord: het 金閣寺, Kinkakuji, het Gouden Paviljoen. Eerst gebouwd als een tempelcomplex en daarna ingepalmd door een zekere Tokugawa Ieyasu als een buitenverblijf (deze naam zou niet vreemd mogen klinken in een Japanoloog`s oren... voor de rest: heerser van het land, Shogun, in de 17-18de eeuw).
Dit is denk ik het mooiste gebouw dat ik ooit met mijn eigen ogen heb gezien. De tuin eromheen geeft het dan nog de finishing touch. De vijver waaraan het gebouw ligt, weerspiegelt het gebouw en de rest van de tuin, wat het des te mooier maakt. Veel te veel foto’s getrokken die zeker nog zullen volgen op de foto-site nadat ik ze bewerkt heb. Hier zijn er alleszins al enkele.

Na het Kinkakuji zijn we doorgegaan naar het 龍安寺, Ryouanji. Bekend omwille van zijn rotstuin. Inderdaad was het de moeite waard om het gezien te hebben. Niet zo ontzagwekkend als het Kinkakuji, maar zeker niet het minste.

Na het Ryouanji was het inmiddels 17 uur geworden en op dat uur sluiten de meeste tempels. Dus zijn we naar Osaka teruggekeerd en hebben we Shinsaibashi en Nipponbashi aangedaan. Gegeten in het beste Okonomiyaki-restaurant in Osaka, wat inderdaad geweldig goed was, en terug huiswaarts gekeerd.
Shinsaibashi is een geweldig fel en grote winkelstraat, vol Pachinko-zaken, winkels, restaurants ed. Ongelooflijk hoe fel dat allemaal was.

Een laatste opmerkelijk feit is het volgende. In de loop van de dag vertelde ik tegen Katsuya dat ik een vriendin heb die sinds de 2de oktober op Osaka Gaidai studeert. En dat ik mij in zekere zin schaamde dat ik nog steeds niks van mij heb laten horen. De volgende dag, zijnde vandaag, nu, zou ik haar een mailtje sturen om eens af te spreken. Wat besliste het toeval nu, wel op de terugweg naar huis (de dorm) moest ik overstappen in Awaji. Wie stond daar op hetzelfde perron, wachtend voor de zelfde trein als ik? Inderdaad, Caroline! (en een 2de kanner wiens naam ik, in al de excitement, vergeten ben te vragen...) Ik heb haar mijn nummer gegeven, en vanzogauw ze haar GSM heeft gaan we zeker en vast eens samen op stap. Blijk trouwens dat haar dorm niet zo ver van mijn ligt. Kwartiertje trein en dan half uurke bus. (is in Japan dus dichtbij he...) Ik kijk er al naar uit!

Tot zover mijn relaas. Even terug naar boven scrollen om te zien of ik op alle vragen heb geantwoord... Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden, maar ben hier dolgelukkig. Dus zou nog wel even willen blijven. Mede omdat de Jappen nog steeds tof zijn en mijn interesses nog steeds interessant zijn hoewel er toch geen nieuwe zijn bijgekomen.
Ik denk dat ik vrij volledig ben geweest!

Gegroet en tot Blogs vanuit Osaka-fu, Suita-shi, Japan

Michael

Mijn Foto's

Geachte vrienden, familie, geinteresseerden,...

Blijkbaar heb ik in de loop van vorig jaar een MSN Space gemaakt, maar niet gebruikt. Daar komt bij deze verandering in. Ik ga die gebruiken om mijn foto's openbaar te maken. In de linkerbalk vindt u een link die rechtstreeks leidt naar de foto-site. Trek u van al de rest niets aan, het is alleen voor de foto's...
Spijtig genoeg zijn ze niet gesorteerd volgens datum, maar volgens naam. Ik ken er niks van en weet dus niet hoe ge da moet veranderen. Als iemand da weet, moogt ge da gerust zeggen!
Ik zou zeggen, geniet er van. Ik doe mijn best om zo veel mogelijk foto's te trekken.

Gegroet

Vakken, Kalligrafie en Nomihoudai

Hier ben ik dan weer. Deze week was een goede week. Eerst en vooral heb ik erg interessante lessen. Om te beginnen, Japanese economy. Deze les lijkt vrij exact overeen te komen met het vak economische ontwikkelingen, vorig jaar gedoceerd door prof. Vanoverbeke. Ik heb besloten dit vak toch te nemen omwille van 2 redenen. Een eerste is omdat het mij interesseert en er de Japanse versie van wil horen. Ik wil weten wat een Japanner zal antwoorden op mijn gewiekste vragen. Een tweede redden voor dit vak, is omdat er voor de rest mij ni veel interesseert. En ik zit ten slotte niet voor niks in het Economische deel van Japanologie.
Een volgend vak wat boeiend is, is Japanese Law. Wa gaan de geschiedenis van het Japanse recht bekijken en zien tot wat het is geworden. En dan topic per topic bekijken wat het recht zegt en wat de Japanners ervan denken. Zoals de grondwet, geloof, art. 9 (renunciation of war) en dergelijke. Ook heeft de prof weten te regelen dat we een Criminele rechtzaak kunnen bijwonen. Daarna een gesprek met een rechter, en voorts nog wat belangrijke rechtsgebouwen gaan aanschouwen. Afsluitend met een kleine ‘drink’ in een of ander café. Coole kerel die prof.
Business Japanese is heel interessant omdat we daar aangeleerd krijgen hoe te reageren in bepaalde omstandigheden in een Japans bedrijf. Super gedetailleerd natuurlijk. Bijvoorbeeld hoe we een telefoon moeten beantwoorden. Inclusief dat het hoort te gebeuren met een rechte rug en het notitieblokje vlak langs de telefoon. Heel leerrijk in elk geval…
Voor de Japanse lessen, is er een perfecte regeling gekomen. Mijn medestudenten in Level 3 vonden (op 2 of 3 uitzonderingen na) het handboek te gemakkelijk, en we hebben een nieuw handbook gekozen. Het boek wat ze vorig jaar in Level 4 hebben gehad. Al bij al, zit ik dan toch in Level 4, in zekere zin. Het is toch al niet meer zo gemakkelijk als het vorige. Dit is ook veel herhaling, maar kanji en woordenschat zijn talrijk. Dan zal ik mij daar maar aan optrekken.

Mijn nieuwe hobby, zijnde Kalligrafie, is denk ik de beste beslissing die ik in Japan heb genomen tot nu toe. Erg plezant. Mijn senpai heft mij 4 tekens gegeven die ik voor de rest van het semester moet inoefenen. Zijnde 大器晩成 , wat wil zeggen: ‘Grote talenten bloeien laat.’ Hij heeft zelfs mijn naam ge-kanji-tiseerd. Mijn artiestennaam is vanaf nu ‘ 美波恵流 ’. Het wordt uitgesproken als Mihaeru. Normaal in het Japans is het Mihyaeru, maar voor de hya is er helaas geen kanji beschikbaar. De betekenis van mijn naam is 'Beautiful wave, blessing stream'. Mooi he?! Ik ben water...

Ook het het uitgaan was behoorlijk geslaagd. 2 maal Nomihodai. Normaal zouden Jun en ik de donderdag ene gaan doen. Maar hij kon even goed de woensdag. Dus aangezien ik donderdag een vrije dag heb, is het ideaal om de woensdag te nemen. Jun kwam weliswaar van zijn werk en zat er blijkbaar een beetje door, dus deed geen Nomihodai. Geen erg, hij was na 2 pinten toch al zat :). Ook mijn spreekvriend Kaam, de Thai is meegekomen. Toffe kerel. Ge ziet het alleen al aan zijn gezicht dat het een toffe gast is. De eerste is dus Jun na de 2 pinten, en de tweede foto is Kaam, de immer vriendelijke Thai.
Zoals ge kunt zien had ik mijn Fakbar Letteren Afzuip - T - shirt aan. Dat was niet voor niks. Het was immers al een tijdje geleden voor een Nomihodai, dat ik er erg veel zin in had. Ik was blijkbaar niet de enige. De totale groep die dag was 18! Een nomihoudai met 18. Natuurlijk kon het cafe dit niet volgen, dus degeen die het meeste aandrong, kreeg de meeste pinten. Maar ze hebben er een dikke aan verdiend en ik heb me goed geamuseerd. Na de Nomihodai zijn we der nog een gaan drinken in GB's, Standing Bar en Moon bar. Een leuke avond. Het naar huis keren was nog het leukste. David en ik zijn onderweg een paar verkeerskegels tegengekomen. 2 dronken kerels met verkeerskegels geeft veel plezier en de volgende foto's...

Zelfs de volgende dag hadden we er nog plezier van...

De plaats die we hadden gekozen was dus het sportterrein van de plaatselijke middelbare school. Grappig.

Die dag zelf was natuurlijk een rustige dag met beetje rondhangen hier, een beetje daar, en msn'en met het thuisfront en Saartje.

Vrijdag zijn we met een veel kleinere groep nogmaals gaan Nomihodai'en. Deze keer met de de echte oorspronkelijke Nomihodai-groep, mijn drinkebroeders in Japan. Jammer dat het allemaal buitenlanders zijn, maar de Jappen gaan niet zo veel op stap en kunnen er ook niet zo goed tegen. (Jammer genoeg) Maar eens Nomihodai aan de gang, gaat ieder zijn eigen weg in het ontmoeten van Japanners en de taal in te studeren. Uiteindelijk de beste manier om het gewone volk te leren kennen.

Van links naar rechts zijn het: Dan (USA), James (UK), ik (Belgie), de jap hoort er eigenlijk ni bij, Brian (USA), Phil (USA) en Alisdair (UK).

Leuke bende. Met deze mensen ga ik dus op stap, Met de Thai en vele mensen van kot oefen ik mijn Japans. Vreemd dat het met een Thai is, maar die studeert al 10 jaar de Japanse taal en het is zijn 2de jaar als buitenlandse student. Praat dus vloeiend Japans en kan beter beleefd spreken dan een doorsnee Japanner. Zijn thesis gaat over het beleefd taalgebruik.

Voorts amuseer ik mij nog steeds op toilet, en in bad. En natuurlijk daarbuiten ook...

Gegroet

Michael in Osaka, Japan