Spierpijn en Karaoke in het kwadraat
Hallooooo!!!
Hier zijn we dan weer... Eerst was ik van plan om een maandelijkse up-date te doen! Dat is dan een wekelijkse geworden. Waarom vraagt men zich af... Wel op maandag heb ik les om 9 tot half 11, en de volgende om 16.20. In die tussentijd neem ik mij de tijd om op het gemak de vorige week te briefen. En ge kunt dat leuk vinden, en ge kunt dat niet leuk vinden, het is zo!
Deze week was alleszins een week van spierpijn en karaoke! Meer is er eigenlijk niet gebeurt (wel buiten het drama van Keishi gerekend...).
Spierpijn is het gevolg van de Aki-matsuri vorige zondag. (herinnert ge u nog? da ding van 3000 kg boven ons hoofd?!) Wel dat was een ware veldslag en dus gezien ik geen conditie heb, was ik kapot (疲れきた, vandaag geleerd...) met hevige spierpijn tot gevolg.
Woensdag kwamen de vriendelijke bergbewoners af naar de 'grote' stad. Deze keer niet voor een Nomihoudai, maar voor een lekker partijtje Karaoke! Tot hiertoe was ik een maagd, maar deze gebeurtenis was een heerlijke belevenis. De ontmaagding was in begin pijnlijk maar geleidelijk aan liep het vlotter en vlotter. Ik heb gemerkt dat ik helemaal niet kan zingen. Mijn gezang was wekelijk het andere uiterste dan de rest. Ruben, Judith, Hilde en Caroline kunnen werkelijk fantastisch goed zingen! Als ge de blog van Caroline gelezen hebt, dan hebt ge waarschijnlijk gemerkt dat ze hierin enorm bescheiden is geweest! Is dus niet nodig, ze kan echt zingen!
Aangezien mijn 'zang'talent het liet afweten, moest ik wel andere dingen proberen. En tot ieders jolijt, jawel!, heb ik liedjes ge'zongen' in de trend van System of a Down en Slipknot. Dat lukte al beter als het echte zingen! Als ik vroeger in de fak iets zong bij de karaoke, dan was het meestel liedjes met een schorre stem (dan denk ik spontaan aan de Raymond met 'Je veux l'amour' en aan Armand met 'ben ik te min'). Maar, de veel tijd hadden we niet, want de bergbewoners moesten door met het ijzeren paard want het was de laatste... Te voet is bijna niet te doen!
Vrijdag was het halloweenfeesje in een of ander nieuw cafe. De Koreaanse meisjes waren de organiserende partij dus nodigden ons vrij opdringerig uit. Natuurlijk kon ik daar aan weerstaan! (vreemd he) Het geld was op en de Kanji-studie was nodig! En ik zou de dag erop naar de Halloweenparty gaan van het kot. Dus ben ik maar mooi en braaf op kot gebleven. Geen erg! Want... ik had post! Een heel erg lieve, mooie brief van mijn wederhelft in Thailand. De rest van de avond kon niet meer stuk!
Ik dacht dus dat iedereen wel naar die Halloweenparty ging gaan. Had ik me daar even vergist! Ik was weliswaar de enige ryuugakusei, buitenlander, in de hoop mannen (misschien heeft de zaak 'Keishi' daar wel iets mee te maken... dat ze niks meer van de dorm en haar activiteiten willen weten... wat wel jammer is want het comite is niet de organisatie en de mensen die meedoen staan ook los van het comite... dus). De party was samen met de vrouwelijke wederhelft uit de dorm Tsukigaoka (voor Januari waren die 2 dorms gemengd). Vrouwelijke ryuugakusei waren wel talrijk! Maar die kunnen geen Japans, dus waren er 2 groepen. De ryuugakusei en de nihonjin! (is de vertaling nodig?) Wel ik had hoegenaamd geen zin om die avond mijn Engels te oefenen, dus heb ik mij vastberaden gesplitst van de groep ryuugakusei en heb ik gemingled met de Jappen. Een heel erg leuke ervaring! Het was nomihoudai, en een buffet met de heerlijkste dingen: sushi, fritten, gefrituurde kip, pastaschotels, pizza, gefrituurd visachtig-iets, en nog veel meer.
Het concept nomihoudai was ook ver zoek eigenlijk. Hier besefte ik eigenlijk pas echt dat wij thuis bier drinken als water. En dan hield ik mij nog in he! Ik wou ni stomdronken zijn, maar wel een beetje licht omdat ik het vermoeden had dat we karaoke gingen doen. En dat is toch altijd leuker als ge niet echt nuchter meer zijn...
Allereerst is de hierarchie mij opgevallen. Het senpai-kouhai systeem. Het was (natuurlijk) nomihoudai, en de kouhai moesten dus het bier uitschenken en ze moesten het eten gaan halen. Met als gevolg dat eerst iedereen anders eet en drinkt, en daarna pas de kouhai. Als die dan (meestal alleen) aan het eten waren, ging de senpai (1 keer) rond om hen ook eens een glaasje te geven. Natuurlijk wordt er geklinkt (kanpai), en dan moet het glas van de kouhai lager gehouden worden als het glas van de senpai (respect).
Zelf uw glas vullen is だめ (dame, ongehoord, mag niet). Geeft blijk dat ge niet in de groep hoort (blijkbaar). Dus altijd als uw glas leeg is, moet ge ofwel wachten, ofwel duidelijk maken dat ge dorst hebt, ofwel aan iedereen vragen of ze nog wat moeten hebben (ook al hebben ze een vol glas, 'oh ik had het niet gezien'-gedacht...) en dan de fles geven aan iemand anders zodat die dan uw glas voldoet.
Ook het taalgebruik is opmerkelijk. Er wordt van de kant van de kouhai heel erg beleefd gesproken terwijl de senpai als een boer antwoord. Dit niet alleen in het begin, maar de hele avond door. En buigen! Niet te geloven... Ik denk dat een kouhai op een avond zeker een 500 keer buigt (zelfs niet overdreven!).
Na de nomihoudai zou de groep gesplitst worden in 3: mensen die ene wouden gaan drinken, mensen die wouden bowlen en mensen die karaoke wilden doen. Uiteindelijk was de karaoke groep erg klein, dus zijn we eerst mee gan bowlen en daarna gaan karaoke'en.
Als enige niet-japanner was dit niet erg gemakkelijk (en niet zo fijn) omdat ge geen enkel nummer kent. Ofwel half half, ofwel in ne groep alleen ryuugakusei. Maar als enige Engelstalige liedjes zingen (die zij ook niet kennen) is niet je dat. Maar het leuke is wel dat ik nu een paar Japanse liedjes zou kunnen zingen. Ik probeer het de volgende keer sowieso. Alsook heb ik een liedje gevonden waar mijn echt zangtalent wel een beetje naar boven kan komen. Soul Asylum 'Runaway train'. Een schorre stem, en een mooi liedje.
Na de karaoke, bij het betalen, werd wederom het senpai-kouhai systeem duidelijk. Blijkbaar is het wel een soort van 'give and take'. De kouhai is de slaaf en het mikpunt de hele avond door, maar moet wel niks betalen. Daar zorgt de senpai voor.
Wat mij betreft, ik zit in een win-win situatie. Ik sta volledig buiten het systeem. Dus ik word bedient den hele avond door, en ik heb de karaoke als de bowling niet moeten betalen. Natuurlijk heb ik me op die momenten gedragen als de niets-wetende buitenlander. Niet mooi, dat weet ik, maar het heeft me wel 3000 yen uitgespaard. Ik zal ze in de toekomst wel eens een pint trakteren...
Zondag werd ik wakker gebeld door mijn liefje! Na de brief ook nog eens een telefoontje en de verzekering dat ze 's avonds op internet zou komen! Na vorige week een kwartier, was dit zeer welkom om nog eens echt iets te horen van de situatie in Thailand. Wat was ik gelukkig!
Zo, hier volgen nog enkele foto's die de sfeer een beetje schetsen. Hier hou ik het bij.
Hier zijn we dan weer... Eerst was ik van plan om een maandelijkse up-date te doen! Dat is dan een wekelijkse geworden. Waarom vraagt men zich af... Wel op maandag heb ik les om 9 tot half 11, en de volgende om 16.20. In die tussentijd neem ik mij de tijd om op het gemak de vorige week te briefen. En ge kunt dat leuk vinden, en ge kunt dat niet leuk vinden, het is zo!
Deze week was alleszins een week van spierpijn en karaoke! Meer is er eigenlijk niet gebeurt (wel buiten het drama van Keishi gerekend...).
Spierpijn is het gevolg van de Aki-matsuri vorige zondag. (herinnert ge u nog? da ding van 3000 kg boven ons hoofd?!) Wel dat was een ware veldslag en dus gezien ik geen conditie heb, was ik kapot (疲れきた, vandaag geleerd...) met hevige spierpijn tot gevolg.
Woensdag kwamen de vriendelijke bergbewoners af naar de 'grote' stad. Deze keer niet voor een Nomihoudai, maar voor een lekker partijtje Karaoke! Tot hiertoe was ik een maagd, maar deze gebeurtenis was een heerlijke belevenis. De ontmaagding was in begin pijnlijk maar geleidelijk aan liep het vlotter en vlotter. Ik heb gemerkt dat ik helemaal niet kan zingen. Mijn gezang was wekelijk het andere uiterste dan de rest. Ruben, Judith, Hilde en Caroline kunnen werkelijk fantastisch goed zingen! Als ge de blog van Caroline gelezen hebt, dan hebt ge waarschijnlijk gemerkt dat ze hierin enorm bescheiden is geweest! Is dus niet nodig, ze kan echt zingen!
Aangezien mijn 'zang'talent het liet afweten, moest ik wel andere dingen proberen. En tot ieders jolijt, jawel!, heb ik liedjes ge'zongen' in de trend van System of a Down en Slipknot. Dat lukte al beter als het echte zingen! Als ik vroeger in de fak iets zong bij de karaoke, dan was het meestel liedjes met een schorre stem (dan denk ik spontaan aan de Raymond met 'Je veux l'amour' en aan Armand met 'ben ik te min'). Maar, de veel tijd hadden we niet, want de bergbewoners moesten door met het ijzeren paard want het was de laatste... Te voet is bijna niet te doen!
Vrijdag was het halloweenfeesje in een of ander nieuw cafe. De Koreaanse meisjes waren de organiserende partij dus nodigden ons vrij opdringerig uit. Natuurlijk kon ik daar aan weerstaan! (vreemd he) Het geld was op en de Kanji-studie was nodig! En ik zou de dag erop naar de Halloweenparty gaan van het kot. Dus ben ik maar mooi en braaf op kot gebleven. Geen erg! Want... ik had post! Een heel erg lieve, mooie brief van mijn wederhelft in Thailand. De rest van de avond kon niet meer stuk!
Ik dacht dus dat iedereen wel naar die Halloweenparty ging gaan. Had ik me daar even vergist! Ik was weliswaar de enige ryuugakusei, buitenlander, in de hoop mannen (misschien heeft de zaak 'Keishi' daar wel iets mee te maken... dat ze niks meer van de dorm en haar activiteiten willen weten... wat wel jammer is want het comite is niet de organisatie en de mensen die meedoen staan ook los van het comite... dus). De party was samen met de vrouwelijke wederhelft uit de dorm Tsukigaoka (voor Januari waren die 2 dorms gemengd). Vrouwelijke ryuugakusei waren wel talrijk! Maar die kunnen geen Japans, dus waren er 2 groepen. De ryuugakusei en de nihonjin! (is de vertaling nodig?) Wel ik had hoegenaamd geen zin om die avond mijn Engels te oefenen, dus heb ik mij vastberaden gesplitst van de groep ryuugakusei en heb ik gemingled met de Jappen. Een heel erg leuke ervaring! Het was nomihoudai, en een buffet met de heerlijkste dingen: sushi, fritten, gefrituurde kip, pastaschotels, pizza, gefrituurd visachtig-iets, en nog veel meer.
Het concept nomihoudai was ook ver zoek eigenlijk. Hier besefte ik eigenlijk pas echt dat wij thuis bier drinken als water. En dan hield ik mij nog in he! Ik wou ni stomdronken zijn, maar wel een beetje licht omdat ik het vermoeden had dat we karaoke gingen doen. En dat is toch altijd leuker als ge niet echt nuchter meer zijn...
Allereerst is de hierarchie mij opgevallen. Het senpai-kouhai systeem. Het was (natuurlijk) nomihoudai, en de kouhai moesten dus het bier uitschenken en ze moesten het eten gaan halen. Met als gevolg dat eerst iedereen anders eet en drinkt, en daarna pas de kouhai. Als die dan (meestal alleen) aan het eten waren, ging de senpai (1 keer) rond om hen ook eens een glaasje te geven. Natuurlijk wordt er geklinkt (kanpai), en dan moet het glas van de kouhai lager gehouden worden als het glas van de senpai (respect).
Zelf uw glas vullen is だめ (dame, ongehoord, mag niet). Geeft blijk dat ge niet in de groep hoort (blijkbaar). Dus altijd als uw glas leeg is, moet ge ofwel wachten, ofwel duidelijk maken dat ge dorst hebt, ofwel aan iedereen vragen of ze nog wat moeten hebben (ook al hebben ze een vol glas, 'oh ik had het niet gezien'-gedacht...) en dan de fles geven aan iemand anders zodat die dan uw glas voldoet.
Ook het taalgebruik is opmerkelijk. Er wordt van de kant van de kouhai heel erg beleefd gesproken terwijl de senpai als een boer antwoord. Dit niet alleen in het begin, maar de hele avond door. En buigen! Niet te geloven... Ik denk dat een kouhai op een avond zeker een 500 keer buigt (zelfs niet overdreven!).
Na de nomihoudai zou de groep gesplitst worden in 3: mensen die ene wouden gaan drinken, mensen die wouden bowlen en mensen die karaoke wilden doen. Uiteindelijk was de karaoke groep erg klein, dus zijn we eerst mee gan bowlen en daarna gaan karaoke'en.
Als enige niet-japanner was dit niet erg gemakkelijk (en niet zo fijn) omdat ge geen enkel nummer kent. Ofwel half half, ofwel in ne groep alleen ryuugakusei. Maar als enige Engelstalige liedjes zingen (die zij ook niet kennen) is niet je dat. Maar het leuke is wel dat ik nu een paar Japanse liedjes zou kunnen zingen. Ik probeer het de volgende keer sowieso. Alsook heb ik een liedje gevonden waar mijn echt zangtalent wel een beetje naar boven kan komen. Soul Asylum 'Runaway train'. Een schorre stem, en een mooi liedje.
Na de karaoke, bij het betalen, werd wederom het senpai-kouhai systeem duidelijk. Blijkbaar is het wel een soort van 'give and take'. De kouhai is de slaaf en het mikpunt de hele avond door, maar moet wel niks betalen. Daar zorgt de senpai voor.
Wat mij betreft, ik zit in een win-win situatie. Ik sta volledig buiten het systeem. Dus ik word bedient den hele avond door, en ik heb de karaoke als de bowling niet moeten betalen. Natuurlijk heb ik me op die momenten gedragen als de niets-wetende buitenlander. Niet mooi, dat weet ik, maar het heeft me wel 3000 yen uitgespaard. Ik zal ze in de toekomst wel eens een pint trakteren...
Zondag werd ik wakker gebeld door mijn liefje! Na de brief ook nog eens een telefoontje en de verzekering dat ze 's avonds op internet zou komen! Na vorige week een kwartier, was dit zeer welkom om nog eens echt iets te horen van de situatie in Thailand. Wat was ik gelukkig!
Zo, hier volgen nog enkele foto's die de sfeer een beetje schetsen. Hier hou ik het bij.
Peter, Judith en Ruben in ons Karaoke-kotteke
Caroline en Hilde in datzelfde Karaoke-kotteke
Shougo en Magi (als ik me ni vergis) op de Halloween party
Funky Chicken en Scary Clown, uitverkorenen best verkleed
Sfeerfoto in de lift van Scary Movie (origineel) en een otter
Shougo en Hachi
Ik en Hachi (soort van vreemde Power Ranger)
Kawa-fucking-ii bowlingballen (kawaii is schattig)
Tot de volgende
Mig uit het Verre Oosten!
posted by Michael | 11:53
2 Comments:
ik hoop dat ge opnames maakt van dat karaoke gedoe
d
Blijven doen, die wekelijkse posts! Het is steeds opnieuw genieten om ze te lezen!
Een reactie posten
<< Home