Nomihodai, CM-Festival en 筆, Fude (Penseel aka verfborstel)

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

Vandaag zijn we 17 oktober 2006 omstreeks 11:04, en om eerlijk te zijn: Ik ben stik kapot! De laatste dagen zijn zwaar geweest en ik heb eigenlijk nood aan slaap. Daarbovenop komt nog het feit dat elke dag dat ik les heb, de eerste les om 9 uur `s ochtends is. En omdat ik het enorm druk heb gehad, zijn er dingen die bijgewerkt moeten worden (ik denk dan in de eerste plaats aan mijn reisverslag en dan aan mijn huiswerk voor deze week). En nu neem ik even de tijd om te vertellen aan de buitenwereld (het continent...) en aan mijn collega`s in Japan waarom nu juist deze dagen zo vermoeiend waren.

Het begon allemaal woensdag na de les van `Japanese Industries and Companies`. We waren allemaal vrij euforisch omwille van het feit dat we in het kader van deze les een weekendje op stap gaan met de prof, en de rest van haar (Japanse) studenten. Iedereen samen zal het een dikke 60 man zijn. In het begin zou deze uitstap ons 5500 yen (om en bij de 37 euro) kosten voor avondeten, overnachting, ontbijt en een paar pinten `s avonds. Maar het was vrij duidelijk dat niet iedereen hier mee wou instemmen, vooral omwille van de hoge prijs (wat blijkbaar voor Japanners een normale prijs is, voor ons ook maar we zijn arme studenten he). Wat hebben we dan weten te regelen? Wij ryuugakusei, mogen gaan voor 2500 alles in! Dus ofwel betaalt de prof dit uit eigen zak, ofwel rekent ze het door op de 50 Japanse studenten. Een fonds van de unief moet ze niet verwachten!
Vandaar dat we allemaal vrij euforisch waren en de meesten onder ons wel een Nomihoudai-ke zagen zitten. Hoewel ik er toch een beetje problemen mee had. Enerzijds omdat we de volgende dag om 10 uur werden verwacht in Umeda om naar de rechtbank te gaan in het kader van de les `Japanese Law`, anderzijds omdat het weer maar eens 2300 yen kost. Ik besliste toch te gaan en het wat rustiger aan te doen als anders. Dit ook omdat ik vrijdag sowieso al ni mee kon met de rest (uitleg hiervoor komt later).

Dus, Nomihoudai. Er was veel volk en weinig plaats aan de grote tafel, dus hebben Brian en ik ons gezet aan een gezellig tafeltje met z`n 2, dicht bij de toog. Het gewoonlijke vocht werd naar binnen gewerkt en op een moment kregen we honger. McDonalds heeft ook `euro-deals` hier, maar noemt het `100yen-deals`. Goedkoper dus als thuis. Onderweg werden we helaas opgehouden door een groepje zatlappen, die per se wilden dat we mee gingen naar hun cafe. ‚Oke’ zeiden Brian en ik nagenoeg tegelijk, ‚maar we hebben wel geen geld meer! Dus als ge wilt da we komen, moet ge betalen!’ Heerlijk, dronken mensen. Natuurlijk deden ze dat! Het cafe waar we in belandden (na eerst wat donkere steegjes en kleine straatjes te hebben doorgewandeld) was niet het eerste beste. 500 yen zitgeld en 500 yen voor een pint. Sjieke plaats, waar business-man een jong dingske komt opscharrelen, en waar de drugdealers gezamenlijk een pintje komen drinken. Goed voor Brian, want die is al een dikke maand aan het kinkloppen en keek heel hard uit naar drugs. Blijkbaar is dat in Amerika de normaalste zaak als College student. Samenkomen in iemands huis, u zat drinken, lijntje snuiven, piefke roken, en bollen pakken om wakker te blijven. Moet ik ook eens proberen :p! Dit was alleszins wel een leuke ervaring, maar ik denk niet dat ik daar nog terug ga gaan.
Brian ineens verdwenen (waarschijnlijk gaan scoren) dus had ik geen andere keus om terug te keren. Ik had nog ni veel zin om te slapen, dus terug naar Wood Village waar ik mijn collega’s vond in de zetel, elk met een Japanse deerne in de armen. Grappig zicht! Had ik eigenlijk een foto van moeten maken... Alleszins zaten daar Keishi en Yoshi (Keishi werkt daar en zit op dezelfde dorm, geweldige kerel; Yoshi heb ik pas leren kennen op de trap van de Bib...) nog wat gezellig te babbelen. Ik dus ook. Wat ben ik te weten gekomen? Blijkbaar willen ze de dorm sluiten om het geld elders te kunnen inzetten. Daarvoor zijn ze bereid om elk excuus te gebruiken. En er zijn nogal wat klachten van de geburen ivm geluidsoverlast (gemiddeld 5 klachten per week) en moet er dus iets aan gedaan worden. De grote volwassen verantwoordelijke wil blijkbaar zijn job heel graag houden en is daar bereid om alle mogelijke (belachelijke) regels te hanteren. Zo is er sinds kort een verbod om na 22h nog in iemand anders kamer binnen te komen, om 22h moeten de ramen dicht als er geluid wordt gemaakt in de kamer, als we ni op kot zijn voor de nacht dan moeten we laten weten waar we zijn en hoe ze ons kunnen bereiken,.... Behoorlijk belachelijke regels, maar daar heb ik nu ni echt veel problemen mee. Ik vind het alleen kinderachtig. Live the Nihon-style!

De volgende dag stond ik fris en monter (met een stinkbek die ik niet kon wegwerken met tandpasta en ontbijt) om 10h in Umeda. Onze professor had weten te regelen dat we een criminele rechtzaak mochten bijwonen, en daarna lunchen met 3 rechters waar we dan vragen aan konden stellen over het Japanse rechtsysteem.
De rechtzaak was heel erg interessant om mee te maken, en heel erg interessant om te beseffen dat we eigenlijk nog nergens staan met ons niveau van het Japans. Enkele losse woorden konden we verstaan maar de context bleef onbekend. (ik wou hier eigenlijk vaag schrijven, maar da zou een overstatement zijn...) Achteraf bleek dat de aangeklaagde de eigenaar is van een cafe. Hij staat niet zelf achter de toog, en dus die bewuste avond had hij zelf wat te veel gedronken. Later die avond breekt er een gevecht uit en in dat gevecht verwondt (of doodt, ik weet het niet zo goed) hij iemand met een mes. Het lijkt vrij hard op zelfverdediging leek mij, maar daar denken ze hier anders over. Het feit dat hij een mes alleen maar bovenhaald, wijst op de intentie om de tegenstander te verwonden/te doden. Dus wat was blijkbaar het verdikt. 2 jaar en half gevangenis en een boete van 10.000.000 yen (een 2 miljoen oude BEF).
De lunch met de professor en de rechters was lekker. Heel goed gegeten. Het gesprek was ook interessant. De rechter bij mij aan tafel heeft eerst 4 jaar unief gestudeerd, dan 3 jaar op rij meegedaan aan het toelatingsexamen voor een 2-jarige training die elke rechter, aanklager en advocaat moet hebben gevolgd om functie te mogen uitvoeren. Dan nog eens 7 jaar stage lopen op de rechtbank. Samen geteld zijn dat dus 16 jaar na het middelbaar studeren en stage lopen om rechter te kunnen zijn. Ik weet het niet in Belgie, maar ik vind dit toch enorm lang.

Terug thuis gekomen was de dag vrij nutteloos. De kater verwerken. Dus dutten, ping pong, niks doen, film kijken, dagboek aanvullen,... slapen.

De volgende dag was het om een of andere reden onmogelijk om uit mijn bed te geraken en daar was ik niet de enige in. Op het zelfde moment, zonder overleg, besliste mijn roomy Naoya om ook te blijven liggen en de 2 lessen te missen die hij die voormiddag had. Dus rustig slapen en om 2 uur naar het station gaan om te vertrekken naar het International house of Osaka, alwaar er die avond en de volgende het 世界のCMフェスティバル (International Commercial Festival) zou doorgaan.

Om een of andere reden gaan Jappen graag naar een festival waar er eigenlijk de hele nacht reclamefilmpjes worden getoond. Om 10 uur begon het en tot `s ochtends om 5 uur was het gedaan. Met in totaal een 4 tal pauzes van elk een half uur. Bij het begin van elk nieuw stuk werd er een soort van show getdaan. Het allereerste was ontzettend goed! De kerel op de foto kan vrij goed jongleren. Ge ziet het hier niet zo goed, maar hij is aan het jongleren met appels. Jaja, ge kunt het al raden... tijdens het jongleren wist hij de 3 appels te verorberen! Geweldig. Ik heb er een filmke van, maar dat kan ik niet up-loaden. Dus als ik terug ben moet ge er maar achter vragen. Alleszins geweldig. Voorts ben ik een paar keer in de zaal gaan kijken, maar na 3 of 4 filmpjes was ik het al beu, dus ben ik maar gaan mingelen met mijn collega`s. Wat erg plezant was. Vooral over veel koetjes en kalfjes gepraat, en ook over witloof. Iets wat ze in Japan ook helemaal niet kennen, laat staan ooit gegeten hebben. Het is hier dus ook nergens te verkrijgen... jammer wel!
Alleszins ben ik een beetje op de feiten vooruit aan het lopen. Dus de vrijdag toen we aankwamen, werden we voorgesteld aan de crew en bijna onmiddellijk aan het werk gezet. Het begon met PachiPachi`s uit de plastiek te halen om ze dan later op de avond uit te delen aan de gasten. Een PachiPachi is een stukje speelgoed met een handvat en bovenaan 2 handvormige dingen aan vastgemaakt, opdat als ge het heen en weer beweegt de handvormige dingen tegen het handvat aan klettert en aldus een pachipachi-achtig geluid produceert. Dit zou wel eens de naam kunnen verklaren... Het is ter vervanging van het applaus. Daarna moesten we ervoor zorgen dat op elke zetel van de zaal een ballon lag. Opblazen gebeurde met een mashien, knopen met de hand. Het gaf uiteindelijk wel een knap effect. En toen op de avond zelf, de gasten allemaal de ballonnen omhoog gooiden, was het echt wel `vies shtijl`. Diezelfde avond zel was onze taak om bij het verwelkomen de mensen een reclameboekje geven, een PachiPachi, en ticket-controle. De tweede avond werd ik in zekere zin gepromoveerd tot man achter de 受付 (ik denk dat balie een juiste vertaling is...). Ik moest alleszins mensen uitleg geven over een papiertje dat ze moesten invullen voor de tombola. Was wel interessant omdat er veel mensen heel raar opkeken toen ik ineens in het Japans tegen hen begon. Leuk!
Tijdens de pauzes moesten we drank weggeven. Een stand Perrier en een stand 焼酎 Shouchuu, het plaatselijke gefermenteerd water (zo smaakt het alleszins). Er was ook een wijnstand met kaas en wijn, maar da moesten ze (de gasten) betalen, en een koffiestand. Daar moesten wij dus een handje helpen. Verder was er nog iets leuks gebeurd: tijdens een pauze van de vrijwilligers, is er een kerel van de pers met mij begonnen te babbelen en uiteindelijk kwam hij met de vraag of ik mensen wil interviewen over de avond en waarom ze erheen gaan en dergelijke. Dit alles natuurlijk in het Japans. Zeker wou ik dat doen, hoewel de zenuwen ook wel aanwezig waren! Dus heb ik da gedaan en schijnt da het een dees dagen op het internet wordt gezet, a-walk.jp.

Dus daar 2 dagen ofzo afgezien, en dan zou ik naar Kyoto gaan om een 筆, fude te gaan kopen, een Kalligrafeer-penseel of zoals Saartje het nogal eens een verfborstel durft noemen. Kyoto was te ver weg, en blijkbaar was er ook een in Osaka, dus zijn we daar maar heen gegaan. Dat was een Kalligrafeer-warenhuis. Alles wat ook maar een beetje met kalligraferen te maken had, kon ge daar wel vonden. Als het ware een 書道-walhalla (shodou, kalligrafie-walhalla), met keuze te over. Natuurlijk had ik er geen verstand van dus heb ik mijn Senpai voor mij een laten kiezen.
Terug thuis, heb ik aangeleerd gekregen hoe ik het moet aan de gang krijgen. Als ge hem koopt is het immers een vergelijkbaar met een kleine speer. De punt is keihard en scherp. Die moet ge dus eerst loswrijven tot die zacht is, en dan doppen in een beker water om het laatste stof te verwijderen. Dan moet die terug drogen en dan is `ie gebruikersklaar. Dit heb ik in Belgie anders aangeleerd gekregen. Niet loswrijven maar losweken, heb ik van mijn Taiwanese Sensei geleerd. Blijkbaar is dat niet zo goed voor het penseel...

Voor de rest loopt deze week het leven weer zijn eigen gangetje. Lessen, lunchen, `verven` en huiswerk.
Vanavond ga ik naar een of ander plaatselijke 祭り, Matsuri (festivalletje, folklore) met een Japanse vriend en een paar andere Ryuugakusei (buitenlandse studenten), een Koreaanse Yang Son en een Belgische collega Hilde. Ik kijk er al naar uit!

Tot zover deze blog, ik hou u op de hoogte! Saluti!

Michael uit het verre Osaka, Japan