Level, Club, Schrijn en Kalligrafie

Gegroet mina – sama (iedereen),

Het vervolg van mijn leven in Japan… De dag na ons klein reisje ben ik met Jun naar de Wood Village gegaan. Mijn nieuw stamcafe. Ik heb al verteld dat hij toen de Nomihoudai bestelde voor ons beide. Wel hij moest vroeg door, de laatste trein, en hij moest vroeg op voor zijn vakantiejob. Ik moest de volgende dag vooral goed uigerust zijn en nuchter voor de 能力試験 (plaatsingstest). Natuurlijk zijn deze rustige avonden de ergste. Hij wilde mij per se volgen, en natuurlijk wou ik mij uiteindelijk niet meer laten kennen. Dus beide stomdronken. De plaatsingstest was dan ook allesbehalve een leuke aangelegenheid. Het schriftelijke gedeelte was heel erg moeilijk. En het interview was vreemd. Het hoofd van de sensei, spreekt snel en vrij onduidelijk. Natuurlijk had ik haar verkeerd begrepen in het begin en ben ik geplaatst in level 3... Achteraf gezien, na de eerste 2 lessen, onder mijn niveau. Voor mijn collega’s en academisch personeel thuis, ik heb geleerd over het gebruik van ために en なければ~ならない... Dus heb ik al beslist om de lessen van level 4 toch mee te volgen, maar dan daar geen examen van af te leggen. Jammer genoeg is het administratief, en volgens de ‚hoofdsensei’ voor mij onmogelijk om nog te veranderen. Ik zou het niet aankunnen. Dus nieuwe dingen leren, is niet belangrijk, ge moet het blijkbaar al kunnen om het te mogen doen... vreemde Jappen. Alleszins ga ik dan maar voor het gemakkelijke examen, en volgend semester naar level 4.

De donderdag zijn dus de lessen begonnen, niet voor mij alleszins, ik heb geen les op donderdag. Dan maar de vrijdag. Een vak getiteld ‚Japanese Law’ gegeven door een Japanner die nauwelijks Engels kan. Erg moeilijk om zo een les te volgen, hoewel het erg interessant is.
`s Avonds was het welkomstfeesje van de dorm. Natuurlijk eerst een klein half uur speechen, en dan een grote Kanpai en aanvallen. Zowel de drank als het eten. Het eten omdat we honger hadden; de drank omdat we dorst hadden, en omdat we daarna door gingen naar een club in Umeda (downtown Osaka). Maar eerst nog op het feesje nog maar eens een 自己紹介 (uzelf voorstellen). Alle 25 nieuwe buitenlanders. Geen erg dacht ik, meer tijd om mij op de club voor te bereiden.
Voor we naar de club gingen zijn we eerst nog naar een Australische bar gegaan. De bodem wat aanvullen, en dan door naar de club, waar het blijkbaar ‘mini-skirt night’ was. Dames met een minirok mochten gratis binnen. Hoe oneerlijk en seksistisch en fijn! Jammer genoeg trekt dat mannen aan en zat de club vol geile venten uiteindelijk.
Geen erg. De muziek was geweldig en sfeer zat er dik in. Tot 3.30! Toen ging de muziek uit en het licht aan. Vreemde Japanners. Blijkbaar hebben ze maar een vergunning tot 12 uur en is 3.30 het limiet. Vreemd genoeg noemen ze dat ook een club...

De eerste trein terug was om 6 uur, dus wat ons restte was rondhangen in Umeda. Tijdens dat rondhangen heb ik wel de 暴走族 Bousouzoku gezien. Dat is een bende motards die met een kapotte knalpijp de straten onveilig maken.


Zaterdag was een katerdag. Eigenlijk niks gedaan, behalve nog eens met mijn liefje gebeld. Zondag ben ik met mijn Belgische collega’s op schrijn bezoek gegaan hier in de buurt. Eerst het Taruma schrijn.

Dan het Inagi schrijn.

En als laatste het Susanoonomikoto schrijn.

Een uiterst aangename trip. Goede wandeling met toffe mensen en mooie dingen gezien. En waar ik stiekem ook blij om was, is niet de hele tijd te moeten nadenken tijdens het spreken. Gewoon zorgeloos Nederlands babbelen. Ik had niet verwacht dat dat zo deugd kon doen...

Vorige week heb ik mij aangesloten bij de 書道部, Kalligrafie-club. En gisteren de eerste sessie, en `s avonds de eerste meeting. Kalligrafie in Japan is toch anders dan we hebben aangeleerd van onze Taiwanese vriendin. Toch ben ik haar enorm dankbaar omdat ze mede dankzij haar enthousiasme, bij mij de interesse heeft opgewekt. Kalligraferen is heel erg leuk. En er zijn er die het erg goed kunnen, en die het mij met alle plezier willen aanleren. En uiteindelijk is dit een manier om mensen te leren kennen. Ideaal dus.

Dus nog steeds heel erg plezant hier.

Gegroet
Michael