Nomihoudai, Relaties, Kyoto, en nog eens Kyoto

Beste vriendjes, en vriendinnetjes,

Hier ben ik dan alweer met een update van de blog. Wat is er met mij gebeurd de laatste dagen, wie heb ik leren kennen, heb ik nieuwe interesses, zijn de Jappen nog tof, ben ik hard aan het studeren, mis ik mijn familie en vrienden, zou ik liever thuis zijn dan hier, ben ik recent nog in bad geweest en heeft de WC nog steeds een sproeier? U komt het allemaal te weten in deze blog!

Eerst en vooral wil ik u het belangrijkste nieuwtje laten weten. De WC heeft nog altijd een sproeier! Daarenboven heeft het tegenwoordig niet alleen een sproeier, maar omdat het tegenwoordig wat frisser aan het worden is, hebben de Jappen besloten om overal op kot ook de WC-brilverwarming aan te zetten!!! Dus elke keer als ge op de WC gaat zitten, is de bril dus warm, he! De reinste energieverspilling! Maar daar heeft mijn gat lak aan, lekker gevoel.
Een tweede belangrijk feit, is dat ik mij nog steeds was! Nagenoeg elke avond geniet ik van het Japanse bad. Nog nooit in mijn leven is mijn hygiene op zo een hoog peil geweest! Niet dat ik hiervoor onverzorgd was (denk ik toch), maar elke dag in bad gaan en wassen enzo, dat deed ik niet. Het water van het bad wordt ook geleidelijk aan warmer en warmer. Hoe frisser het buiten wordt, hoe harder de boiler wordt gezet, dus hoe heter het water is. Heerlijk.
Tot zover mijn hygiene...

Wat heb ik de voorbije week zoal gedaan? Niet veel alleszins. De week was vrij routine. De gebruikelijke lessen, lunch met Jun en/of Katsuya, `s avonds een beetje studeren en wat TV kijken of ping pong spelen. En niet te vergeten, mijn reisverslag (ook wel dagboek/gedachtenboek genoemd) elke dag bijhouden. Oh ja, ik heb ook een enkele keer met mijn Room mate gebabbeld. Wat op zich vrij zeldzaam is. (hij is dan ook een burgie en heeft enorm veel werk. Dus hij is ofwel druk bezig voor school, ofwel aan het ronken met de TV en het licht aan, ofwel heeft hij Baito, part-time job...)
Tijdens een van mijn gesprekken met Jun ben ik wel iets heel erg interessants te weten gekomen! Hij is namelijk aan het streven om volgend jaar in het buitenland te kunnen gaan studeren. Rarara, voor welke universiteit hij wilt gaan? Jajaja, onze enige echte Katholieke Universiteit van Leuven! Zou dat niet geweldig zijn? Ik eerst een jaar te gast op zijn grond, en dan hij een jaar te gast op mijn grond. Ik zou het alleszins wel tof vinden. Dus heb ik besloten om hem te helpen zijn Engels op niveau te brengen. Hij moet dan ook 3 examens afleggen waarop hij moet slagen. Anders is het noppes...

De week was dus vrij standaard, maar het weekend was deze keer uiterst boeiend. Vrijdag de gebruikelijke nomihoudai, zaterdag de kater verwerken, zondag met de Kalligrafie-club naar een exhibitie in Kyoto, en maandag zou Katsuya mij rondleiden in Osaka. Het was, zoals ge ziet, een verlengd weekend.　体育の日, Taiiku no hi noemen ze het. Een soort van nationale sportdag. Iedereen zou dan moeten sporten, maar mijn ervaring verteld me dat het eerder een nationale katerdag is. De dorm was leeg, iedereen zat in Umeda of Nanba in een of andere club of kroeg zich straalbezopen te drinken. Ook leuk.

Vrijdag, nomihoudai. Het begon allemaal rustig aan, mede omdat het eten nog vrij vers op de maag lag, en omdat de maaltijd niet echt optimaal was om vlak voor een nomihoudai te eten. Het was namelijk vis en rijst. Toch hebben we doorgezet en na een tijdje waren we toch allemaal gezellig aangeschoten. Der was deze keer ne Jap mee, jawel, een zekere Shunpei die dacht dat hij als Kyushu-aan (inwoner van Kyushu) verschilt van de doorsnee Japanner als het aankomt op alcohol. En hij heeft zelf het tegendeel bewezen... Hij kon zelf niet meer wandelen, en men heeft hem dus over de schouder moeten leggen (letterlijk) alwaar hij begon met de verwerking van de hoeveelheid alcohol. Ocharme zijn lever. We moeten wel eerlijk zijn, hij hield het langer vol dan een doorsnee Japanner! Leve de Kyushu-anen.
Buiten de gewoonlijke bezoekers van de Wood Village, heb ik me ook geinteresseerd getoond van andere inheemsen in de bar. Erg leuke mensen met wie ik de rest van de avond mij heb geamuseerd (inderdaad, na/tijdens een nomihoudai gaat ieder zijn eigen weg, gelukkig maar). De namen zijn: Masahiro, Asami, Ayane, Ayako en Yoshi, als ik mij niet vergis (Wat ik in alle waarschijnlijkheid wel doe...). Welke thema’s we allemaal hebben geraakt, weet ik niet meer. Behalve een thema. Relaties in Japan. Masahiro en Ayane(?) zijn een koppel. Eerst kon ik het niet geloven 1) omdat ze elk aan de andere kant van de tafel zaten, 2) omdat hij de hele tijd aan het kakken was tegen haar, schampen ed, 3) omdat ook zij niet echt lief was tegen hem. Natuurlijk in al mijn beschonkenheid viel het schaamtegevoel weg, en werd ik de Baka-Gaijin die vervelende (lees: kritische) vragen stelde. Blijkt dus in Japan dat de man ook echt de man is. Hij hoeft geen verantwoording af te leggen voor niks! Het is vreemd wanneer hij, zelfs in intieme momenten, zijn gevoelige kant laat zien aan haar. Zij moet luisteren en hem zijn gang laten gaan. De lelijke woorden slikken (en waarschijnlijk nog meer ook...hehe, ik mis het toch om zulke grappen te maken) en zorgen voor hem.
Dit was in hun situatie, maar ze vonden het wel allebei de normale gang van zake, en dit was ook de mening van hun vrienden. Dus het is blijkbaar niet zo vreemd... in Japan!
Op de terugweg natuurlijk nog een kegeltje verzet, en dan foto’s gemaakt van het kot by night. (zie maar op de foto-site)

Zaterdag een normale katerdag. Wat rondhangen en babbelen hier en daar met vrienden. En msn’en met het thuisfront. Tof!

Zondag daarentegen was een heel erg leuke dag! Met de 書道部, Kalligrafie-club naar het ‚verre’ Kyoto (45 minuten met de trein). De exhibitie was cool. Het was een exhibitie van 2de jaars studenten, maar ik moet zeggen, wat zij konden, dat was in mijn ogen topklasse! Natuurlijk heeft mijn mening geen enkele betekenis. Ik ken er momenteel nog niks van. Ik vind alles geweldig. Maar het schijnt dat het niveau echt wel hoog lag voor 2de jaars studenten.
Na de exhibitie hadden we nog even tijd om iets te gaan bezichtigen in Kyoto. Aangezien het 清水寺, Kiyomizu-dera niet ver weg was, was iedereen onmiddellijk akkoord. En inderdaad, na een serieuze beklimming, bleek het die moeite wel waard te zijn. Schitterend tempelcomplex. Vrij diep verscholen in het bos, en ik denk hoewel het toch dicht bij de stad ligt, als er geen bezoekers zijn in het complex zelf, is het heel erg rustgevend en goed voor een lekkere portie medetatie. Hier zijn enkele foto’s, de rest moet ge maar bekijken op de foto-site. Prachtig.

vlnr: ...(moeilijk te onthouden naam), Hiroshi (mijn senpai, zit op dezelfde dorm), ik, Kita, Miyauchi, Asai. Na het tempelbezoek zijn we nog iets gaan eten in een Tonkatsu restaurant en dan naar huis wedergekeerd.

Maandag was eveneens een prachtige dag. Omdat het zo mooi weer was, vond mijn gids Katsuya dat we ervan moesten profiteren en naar Kyoto gaan. `s Middags vertrokken en rond 2 uur aangekomen in Kyoto. Wat wilde ik zien? Was de eerste vraag. Als sinds de eerste keer dat ik er een foto van had gezien, was ik er al op verliefd geworden. Natuurlijk was dat onmiddellijk mijn antwoord: het 金閣寺, Kinkakuji, het Gouden Paviljoen. Eerst gebouwd als een tempelcomplex en daarna ingepalmd door een zekere Tokugawa Ieyasu als een buitenverblijf (deze naam zou niet vreemd mogen klinken in een Japanoloog`s oren... voor de rest: heerser van het land, Shogun, in de 17-18de eeuw).
Dit is denk ik het mooiste gebouw dat ik ooit met mijn eigen ogen heb gezien. De tuin eromheen geeft het dan nog de finishing touch. De vijver waaraan het gebouw ligt, weerspiegelt het gebouw en de rest van de tuin, wat het des te mooier maakt. Veel te veel foto’s getrokken die zeker nog zullen volgen op de foto-site nadat ik ze bewerkt heb. Hier zijn er alleszins al enkele.

Na het Kinkakuji zijn we doorgegaan naar het 龍安寺, Ryouanji. Bekend omwille van zijn rotstuin. Inderdaad was het de moeite waard om het gezien te hebben. Niet zo ontzagwekkend als het Kinkakuji, maar zeker niet het minste.

Na het Ryouanji was het inmiddels 17 uur geworden en op dat uur sluiten de meeste tempels. Dus zijn we naar Osaka teruggekeerd en hebben we Shinsaibashi en Nipponbashi aangedaan. Gegeten in het beste Okonomiyaki-restaurant in Osaka, wat inderdaad geweldig goed was, en terug huiswaarts gekeerd.
Shinsaibashi is een geweldig fel en grote winkelstraat, vol Pachinko-zaken, winkels, restaurants ed. Ongelooflijk hoe fel dat allemaal was.

Een laatste opmerkelijk feit is het volgende. In de loop van de dag vertelde ik tegen Katsuya dat ik een vriendin heb die sinds de 2de oktober op Osaka Gaidai studeert. En dat ik mij in zekere zin schaamde dat ik nog steeds niks van mij heb laten horen. De volgende dag, zijnde vandaag, nu, zou ik haar een mailtje sturen om eens af te spreken. Wat besliste het toeval nu, wel op de terugweg naar huis (de dorm) moest ik overstappen in Awaji. Wie stond daar op hetzelfde perron, wachtend voor de zelfde trein als ik? Inderdaad, Caroline! (en een 2de kanner wiens naam ik, in al de excitement, vergeten ben te vragen...) Ik heb haar mijn nummer gegeven, en vanzogauw ze haar GSM heeft gaan we zeker en vast eens samen op stap. Blijk trouwens dat haar dorm niet zo ver van mijn ligt. Kwartiertje trein en dan half uurke bus. (is in Japan dus dichtbij he...) Ik kijk er al naar uit!

Tot zover mijn relaas. Even terug naar boven scrollen om te zien of ik op alle vragen heb geantwoord... Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden, maar ben hier dolgelukkig. Dus zou nog wel even willen blijven. Mede omdat de Jappen nog steeds tof zijn en mijn interesses nog steeds interessant zijn hoewel er toch geen nieuwe zijn bijgekomen.
Ik denk dat ik vrij volledig ben geweest!

Gegroet en tot Blogs vanuit Osaka-fu, Suita-shi, Japan

Michael