Aki-matsuri, Belgisch bier, Nomihoudai (en meer), Nogmaals Aki-Matsuri en Belachelijke dorm

Geachte Belg,

Er is weer teen en tander gebeurd in mijn leven wat de moeite waard is om mee te delen aan de mensen thuis, in Thailand, in Japan. Als u geen zin heft om een lange blog te lezen, dan raad ik u aan om bij deze te stoppen en uw dagelijks werk verder te zetten, oftewel om dit af te printen en stukje bij beetje te lezen.
4 opmerkelijke dingen! Vorige woensdag ben ik naar een festivalletje (秋祭り, aki-matsuri, herfst-festival) geweest ergens downtown Osaka. Donderdag heb ik in een plaatselijke alcoholwinkel Belgisch bier gevonden. Vrijdag ben ik met mijn dierbare klasgenoot Caroline en een GaiDai-vriendje van haar, Raul, Kandai-mae en Shinsaibashi onveilig gaan maken. En zondag (eergisteren) ben ik met behoorlijk wat ryuugakusei (buitenlandse studenten) naar een ander festivalletje (wederom 秋祭り, aki-matsuri) geweest, maar deze keer niet enkel om te kijken. We kregen dankzij het Centrum voor Internationale Zaken de kans om zelf deel te nemen aan de matsuri. Een heerlijke ervaring!

Maar we moeten beginnen bij het begin. Zoals u wellicht al een beetje heeft kunnen volgen op Hilde haar blog, ben ik samen met haar en Yong Sun (of Yonson, wie weet hoe het geschreven wordt? Ik alvast niet...) naar een festivalletje waar een Japanse vriend van mij, en blijkbaar van dezelfde club als Hilde, aan deelnam en ons ervoor heeft uitgenodigd.
Dus we vertrokken rond 18h en zouden onderweg eten uithalen. Uiteindelijk heel erg jammer, want in het schrijn stonden behoorlijk veel eetkraampjes met onder andere gebakken (inkt-) vis, en jawel Frieten. Het eerste frietkot in Japan is gevonden! Dus heel erg jammer dat we McDonald`s zijn gaan uithalen, want het zag er allemaal bijzonder lekker uit (zelfs de inktvis met nappen!).

De matsuri zelf was natuurlijk doordrenkt met traditie en cultuur. Volgens mij is festival een slecht gekozen woord ervoor. Ik zou eerder denken aan folklore. Maar folklore in Belgie doet eerder denken aan volksdans en dergelijke, maar dat is in Japan verre van, natuurlijk (tzou een zicht zijn... een bende Jappen in een kring walsen en horlepiepen). Heel anders. Alles deed zich voor in het schrijn van het dorp. En als ik het goed begrepen heb, is het om de goden te bedanken voor het voorbije seizoen. Dat alles goed verlopen is enzo. Alsook om te bidden voor een goed volgend seizoen.

Er waren 4 verschillende おみこし (o-mikoshi, ik heb er geen vertaling voor... kijk maar naar de foto’s want anders ben ik geneigd om `een soort van carnavalswagen` te zeggen, wat het helemaal niet is!), uit de 4 verschillende windstreken. Elk om beurten deed een show met traditioneel drumspel en de bijbehorende dans. Alle o-mikoshi, behalve de Noord-o-mikoshi moesten draken voorstellen. Waarom draken, geen idee. Op dat moment begon mijn Japanse vriend mij tal van moeilijke woorden naar het hoofd te slingeren waardoor ik de context een beetje kwijt ben geraakt. De woorden op zich verstond ik dan uiteindelijk wel. Maar omdat dat al een kwartier duurde, had ik niet de goesting om de uitleg nog eens te vragen. Lost in translation noemen ze dat. Ja knikken en zeggen da ge het verstaan hebt, omdat het vervelend is om elke keer opnieuw te moeten vragen wat er eigenlijk bedoelt wordt. Laten we hopen dat we snel genoeg deze barriere door zijn!
Alleszins, ik denk dat de foto’s en de filmpjes voor zich spreken. Een heel erg leuke ervaring, en ik keek stiekem al uit naar zondag. Waar we zelf kunnen deelnemen aan zulke activiteit.


Donderdag was in verschillende opzichten een erg leuke, heerlijke, dag! Het begon met een onverwachte (voor mij alleszins) toets in de les Business Japanese, waar ik warempel boven het klasgemiddelde lag (zonder er een klop voor te doen)! En eigenlijk veel beter had moeten hebben omdat ik de eerste vraag verkeerd geinterpreteerd had. Alle, eigenlijk misgelezen had. Nu ja, ni kon lezen. Dus gegokt... Jaja, tis al goed.
Daarna een hele tijd met Jun samen wat rondgehangen. We zijn een brief gaan posten in het postkantoor. En we wilden eigenlijk daarna ene gaan drinken. --Toch even vermelden dat het op dat moment half 4 in de namiddag was, en blijkbaar als ge in de namiddag met een pint in de hand rondloopt, wordt ge als een `Namakemono` oftewel `怠け者` oftewel `nietsnut/dronkaard` beschouwd. Maar voor buitenlanders geen probleem, dus hup naar den drank.-- Op cafe is echter te duur, dus zijn we naar een alcoholwinkeltje gegaan. En weet ge wa ik daar heb gevonden? Ik heb het eigenlijk wel al verklapt, en ik heb er al een mooie blog over gemaakt, maar misschien is het toch nog een verrassing... jaja, DUVEL en CHIMAY en MAREDSOUS en nog een 5-tal andere heerlijke Belgische bieren. Mijn eenzaamheid is dus voorbij. Als ik thuis mis, dan moet ik maar 10 minuutjes wandelen, 500 yen ophoesten en ergens een plaatsje zoeken waar ik kan wegdromen en mij `thuis` voelen!
Dus Jun en ik zijn dan met bier in de hand vertrokken naar de dorm om aldaar een paar pintjes te drinken. Blijkbaar is Jun op het moment niet zo gelukkig. Thuis heeft hij niet zoveel vrienden en zijn ouders vinden dat het tijd is dat hij een aanstaande aan huis brengt. Op de universiteit heeft hij enkel een paar Chinese vriendinnen die hem `kawaii` vinden (schattig), wat door een man meestal niet zo positief gevonden wordt. Wij hebben liever `kakkoii`, `cool/stoer`. Dus heel erg positief over die dames is hij ook niet. En dan zijn er ik en Kaam die meestal met hem de lunch delen. Hoewel ik wel meer wil, zoals ene gaan drinken, een nomihoudai`ke delen of een of ander ding gaan bezichtigen ofzo. Maar tot hiertoe ging dat allemaal niet omwille van zijn baito (part-time job). Maaaar, daar is hij gisteren mee gestopt, dus party on !!!


Vrijdag was het feesje. Heerlijk feesje. Caroline-san en haar ‘gevolg’ komen van hun berg af naar het prachtige Kandai-mae (waar ik eigenlijk het meeste van mijn geld opdoe…) om mee te genieten van een Nomihoudai zoals die lager gelegen gedaan wordt. Het ‘gevolg’ van Caroline-san was uiteindelijk een enkeling afkomstig uit Spanje, Barcelona, genaamd Raul. De nomihoudai was me der weer eentje! Aangezien we geen plaats hadden, en der ne kerel alleen aan een tafel zat, hebben we maar besloten om daarbij te gaan zitten. Bleek dat het een Noor is met een Duits paspoort, die vloeiend Duits, Noors, Zweeds, Deens, Engels, Ijslands en Japans praat. Sterk als ge het mij vraagt. Zijn naam is Cartridge (als ik mij goed herinner), en hij heeft ons al uitgenodigd voor een BBQ volgende week bij zijn thuis, alwaar we daarna ook nog een lekker pintje kunnen drinken.
De nomihoudai was heerlijk. Een mooi begin voor een nog mooiere avond (lees: nacht). Op weg naar het station voor de laatste trein richting downtown, moest Caroline per se nog een Mosburgertje steken. Degeen die haar blog leest, weet wel waarom... Verslaafd! Niks aan te doen. Gevolg: tijdgebrek en spurten om de laatste trein te halen.
Aangekomen in Umeda, namen we de taxi richting Shinsaibashi waar we op aanraden van een prof op GaiDai zochten naar een club genaamd `Pure club`. Erg pure was het niet, en erg manvriendelijk waren ze al helemaal niet (en op bepaalde vlakken ook niet erg vrouwvriendelijk). Zo moesten mannen 1000 yen meer inkom betalen, en was het tevens verboden voor mannen om op het podium te dansen. Dan kennen ze Michael nog niet... Als die een pintje op heeft, dan kunt ge hem niet van een `verhoogje` afhouden. Uiteindelijk deden ze dat wel daar ze dreigden mij buiten te smijten, en daar had ik geen zin in. Dit omdat het in die club nomihoudai is. Eens binnen, krijgt ge een beker die ge eindeloos moogt bijvullen met wat ge ook maar verlangd. Dus veel bier en een enkele Gin Tonic.
Er was echter ook een negatief puntje aan deze club. Negermuziek. En wat komt er bij negermuziek? Veel negers... En veel andere buitenlanders die op deze gezwinde muziek het een uitdaging vinden om ergens een japke op de kop te tikken. Wat op zich niet erg moeilijk was. De zaak zat vol buitenlanders, en de aanwezige jappen (overwegend vrouwelijk) waren allemaal gore sletten met maar 1 doel: poepen met een buitenlander waarschijnlijk omwille van de groot-geschapen-heid (dit zult ge wel niet in de Van Dale terugvinden...). Heel erg lang zijn we dus niet gebleven (hoewel het evengoed wel lang was... de tijd vloog namelijk, en hoe later op de avond hoe zater op den avond J). Maar alleszins zijn we daarna nog naar een ander klein clubje gegaan die maar 500 yen (voor vrouwen gratis...) kostte. En het was eraan te zien. Geen volk en een lege dansvloer. Muziek was wel ok! Dus trokken wij zatlappen ons daar geen fluit van aan, en hebben we een beetje de sfeer in de keet gebracht. Jammer genoeg. Want eens wat volk op de dansvloer, had de DJ ineens het idee gekregen om dan ook maar wat negermuziek te draaien... Dus daar zijn we ook niet meer lang gebleven aangezien er zich al zwarte vlekken begonnen te vormen op onze huid. Dus zijn we maar huiswaarts gekeerd.
De terugweg was hilarisch. De foto’s spreken voor zich　(dit is een voorbeeld). Al moet ik er bij vermelden dat enige censuur nodig was... Mijn excuses hiervoor. De personen in kwestie worden er nog wel mee geconfronteerd... hehehe.

Zaterdagochtend om 7 uur in mijn bed gekropen en om half 2 eruit ‚bericht’. Het was een zekere Saartje die blijkbaar even op internet zat. Dus ik spoed mij uit mijn bed, trek snel wat kleren aan, vergeet mijn tanden te poetsen, en vergeet mijn sokken aan te trekken. Dus met een stinkbek van jewelste en met blote voeten in mijn nog steeds zweterige schoenen haast ik mij naar het IT-center. En als ik even melig mag doen... het was de moeite waard!
Naderhand uiteraard terug mijn nest ingekropen, en geslapen tot het avondeten. Voor de rest was de dag vanzelfsprekend vrij... om zeep! Het bad en de nachtrust deden deugd!


Zondag uitslapen! Had ge gedacht... Fire drill om 9 uur `s morgens! En niet zo een slappe evacuatieoefening zoals in Belgie… Der staan buiten echt mensen met een timer om te meten hoe snel iedereen buiten is. Maar wat het allemaal zo belachelijk maakt, is dat ze niet eens het alarm hebben doen afgaan! Ze zijn aan elke deur komen kloppen, en blijven staan tot ge aangekleed en buiten waart. En dan spurten naar buiten. Stel u maar eens voor: na een katerdag kijkt ge uit naar een dag waar ge goed kunt uitslapen. Ineens stormt daar ne kerel de kamer binnen, schreeuwt dat het Fire drill is en dat ge naar buiten moet en blijft naar u staren (terwijl ge in uw spannend boxershort’tje staat met een halve ODOL) tot ge buiten de kamer zijt. Dan denkt ge `ah evacuatieoefening, da is opdat we de vluchtroute kennen`, dus wandelt ge slaapdronken naar beneden. Neeneenee! Spurten alsof die jap een zweep in de handen heeft.
Dan buiten staan staren, half slapen. En dan weten die jappen er toch maar weer in te slagen om van de brandverantwoordelijke, tot de leider van het studentencomite, tot de verantwoordelijke van de dorm een speech te geven. 3 keer hetzelfde. Erg vervelend. Natuurlijk nauwelijks kunnen opletten, ik was al staand aan het slapen en stond daar te broenken waarom dit op een zondag om 9 uur s morgens moet gebeuren. De brandweer was niet eens daar, dus da is beslist in het comite. Hadden ze even goed om 12 `s middags kunnen doen! Die gekke dingen in de dorm beginnen een beetje de spuigaten uit te lopen. Ben het wel een beetje beu aan het worden... (straks komt de uiteindelijke reden waarom ik het beu aan het worden ben, dit was er nog maar eens bovenop...)

Dus terug gaan slapen en omstreeks 12 uur fris en monter uit bed gekropen. De dag kon eindelijk beginnen! En een leuke dag! 池田秋祭り, Aki-matsuri in Ikeda.
Een kerel die vroeger op het Centrum voor Internationale Zaken heeft gewerkt, heeft ons uitgenodigd om deel te nemen aan een cultureel festivalletje. De bedoeling is dus dat we vanuit het dorpscentrum, een おみこし, o-mikoshi zouden dragen naar het schrijn. In die o-mikoshi zitten 4 kinderen die de goden moeten voorstellen. We brengen dus de stadsgoden naar het stadsschrijn. (de mensen op de foto rechts zijn alle buitenlanders die helpen dragen)
Die o-mikoshi weegt 3 ton. En we zijn met een 50-tal man. Immens! Zeker als ge weet wa we daar allemaal mee hebben gedaan. Da is ni alleen dragen naar het schrijn... Het schrijn ligt op een berg. En het laatste stuk is een steile trap met ongeveer een 50-tal treden. Eens boven begint het pas. Dan is de ceremoniele intrede. Dan doen we dus, al zingend, gekke dingen met dat 3000kg zware constructie. Zoals het ding boven ons hoofd tillen en beginnen springen en gek doen, zoals da ding op de schouders hebben en dan beginnen rennen... Immens zwaar, maar een heerlijke ervaring! De foto’s spreken wederom voor zich, en de filmpjes tonen de gekke dingen die we hebben gedaan.
Dan worden de goden op de schouders gedragen naar het schrijn waar ze op traditionele manier worden gewijd.
Daarna worden ze terug naar de stad gebracht (in de o-mikoshi, op onze schouders), en eens terug in de stad is het tijd voor sake, sushi en bier. Zoveel ge maar wilt! En zoals in Japan gebruikelijk is: 自己紹介, uzelf voorstellen. Ik denk dat dit de 101ste keer is dat ik in een maand en half mezelf heb voorgesteld in een groep. En ge moet weten dat we met 30 buitenlandse studenten waren. Dus da maakt in totaal driekwartier zelfintroductie! Maar ja, de sushi (in de rauwe vis!) waren heerlijk, de sake en het bier vloeide als water naar binnen, en omstreeks 23h keerden we huiswaarts. (de 3 foto's maken duidelijk dat: 1) ik de sushi heb gegeten en 2) dat Jappen geen nomihoudai kunnen verdragen, de man stond voor mij bij het dragen van de o-mikoshi...)

Ik vind het geweldig dat in het oh zo moderne (neem dat maar met een korrelke zout/zoutmijn) Japan, die tradities en de cultuur nog steeds voorkomen en populair zijn. Dat is in Belgie eigenlijk een beetje zeldzaam. Ik ken geen enkele gebeurtenis dat nog zo doordrenkt is met tradities. (buiten de Kerk, maar dat noem ik geen Belgische traditie). Heerlijk om dit mee te mogen maken! De foto’s volgen snel...

Het laatste wat ik u wil vertellen gaat over hoe belachelijk de dorm is in haar regels! Ik denk dat ik al vrij uitvoerig verteld heb hoe het hier aan toegaat. De jappen in de dorm zeggen nagenoeg allemaal dat dit NIET de Japanese way is, van vandaag. Dit zou een 20-tal jaar geleden wel zo zijn geweest, maar om een of andere reden willen ze het zo houden. De vraag dan waarom de jappen daar willen zitten? Wel het is spotgoeikoop!
Wat is er gebeurd? Wel een vriend van mij, Keishi, die baito doet in de Wood Village en ongelooflijk goed kan goochelen met kaarten, heeft problemen met de verantwoordelijke van de dorm omdat hij gemiddeld om 4 uur op de dorm aankomt en dan om 9 uur les heeft. Na de les weer werken, en zo gaat het verder. Dus hij is er nagenoeg nooit. De verantwoordelijke heeft het daar moeilijk mee (waarom weet ik niet... weet niemand eigenlijk) en heeft dan aan Keishi een ultimatum gesteld. Ofwel stopt hij met werken, ofwel wordt hij uit de dorm gesmeten. Als reden heeft hij gebruikt (en gelogen) dat Keishi’s room mate het niet kan hebben dat hij zo laat nog binnenkomt. Maar ja, wat wel behoorlijk Japans is, dat in zo een situatie (waar een hogere iets zegt tegen een lagere) er niet wordt getwist en dat de lagere de situatie aanvaard. Dus Keishi gaat stoppen met iets wat hij graag doet omdat de verantwoordelijke een stomme eikel is.
Vandaag om half 3 gaan we met een bende (6 a 7 man), buiten dorm om, klagen omwille van deze gebeurtenis bij de authoriteit van de universiteit. Dit gaat te ver vinden wij. En `wij` zijn niet alleen buitenlanders. We worden actief gesteund, en bijgestaan door 3 jappen. Dus het gaat knetteren straks. Ik kijk er al naar uit!


Zo, ik heb gezegd dat het een lange zou worden... Ik hoop dat u er ook van genoten hebt!

Tot de volgende!

Groetjes uit Osaka, Japan.

Michael aka DJ da Mig