Hoe verdwenen slippers teruggevonden worden en hoe Hollanders ook niet gierig kunnen zijn…
Vorige week zondag ben ik mijn teensloefers die ik in Vietnam gekocht had, en die zich al perfect naar mijn voet hadden gezet (waardoor ze gedoopt werden tot mijn favoriete schoeisel bij mooi weer!), vergeten mee te nemen van de cafetaria naar mijn kamer. Toegegeven, eigen schuld dikke bult, maar het is toch maar kak dat het gebeurt.
Nu, het moment dat ik werkelijk besefte dat ik ze kwijt was, zijnde 2 dagen later, waren ze spoorloos verdwenen. Ze lagen niet meer op hun plek in de cafetaria en ze lagen ook niet bij de verloren voorwerpen. Dus Michael gescheten… Een laatste mogelijkheid is dat de poetsvrouw hem aan de receptie heeft gelegd, dus de volgende dag tijdens de kantooruren gaat Michael een kijkje nemen, maar de boze wolf van da dorm (zijnde Hirano) bleek wederom zijn reputatie alle eer aan te doen en snauwde mij erg kort af dat hij daar niks mee te maken heeft en het mijn eigen schuld is en da ik ma beter op mijn spullen moet letten. Wederom toegegeven, daar zit enige waarheid in, maar het helpt mij niet echt verder in mijn zoektocht. Zonder enige hoop om mijn teergeliefde sloefers nog ooit terug te zien heb ik toch nog een allerlaatste handeling gepleegd om ze alsnog terug te krijgen. Ik heb er een tekening van gemaakt en bijgeschreven dat ik ze kwijt ben geraakt en als iemand ze had gezien of enige tips heeft over de plaats waar ze eventueel zouden kunnen zijn, om mij dan iets te laten weten. (foto, ma da had ge al kunnen raden zeker...)
De kans dat ze teruggevonden zouden worden was echter erg klein. Zo is mijn wasmand hier ook al gepikt geweest, het papier dat ik heb opgehangen die vroeg naar de ‘whereabouts’ van diezelfde wasmand er maar een namiddag heeft opgehangen , en Dan (USA-vriend) zijn toiletspullen zijn weggegooid nadat hij ze vergeten was mee te nemen uit de badkamer. En dit zijn nog maar enkele voorbeelden en nog maar eens een tekening hoe het er aan toegaat op deze ‘Gracefull Dorm’, zoals zijn eigen naam het zo mooi zegt…
Alleszins was ik dus al zwaar verrast dat na 2 dagen dit papier er nog steeds hing! Waauw! En nog meer verrast was ik dat op een goede donderdagmorgen (toen ik terugkwam van een nachtje Champions League Finale in ’t stad, en warempel mijn hele sloefer-verhaal aan Dan aan het vertellen was) ineens mijn oh zo geliefde sloefers in mijn schoenenkastje staken! En ik was de gelukkigste man op de wereld voor een moment!
Conclusie: is de dorm dan toch zo slecht nog niet?
Nog vorige week, neen eigenlijk is dit verhaal begonnen een 2-tal weken geleden toen ik een mailtje gekregen heb van een zekere Nele die een afgestudeerde Japanologe bleek te zijn die in Japan werkt voor een bureau dat de organisatie organiseert van delegaties vanuit België en Nederland (of was het Europa of heel de wereld?) in Japan. Dan heb ik het over meetings, hotels, lunch en dergelijke meer. In die mail vroeg ze of er iemand geïnteresseerd is in een baito (arubaito, arbeit, jobke) waarbij ge een Nederlander van de ene meeting naar de andere meeting moest begeleiden. Alles werd voor u voorbereid en het ‘salaris’ bleek ook wel in orde te zijn.
Michael was best wel geïnteresseerd om een centje bij te verdienen en heeft dus gereageerd. En het feitelijke gebeuren was dan vorige week.
Deze Hollander (om zijn gegevens privaat te houden en nog meer omdat jullie er nu eenmaal geen zaken bij hebben) ga ik om het gemakkelijk te maken ‘Dirk’ noemen. Was hier om te onderzoeken hoe ver de Japanners staan op het vlak van nano-technologie, en meer wat de Japanners willen hoe Dirk en zijn bedrijf hun product aanpassen. Dus uitzoeken wat de Japanse markt verlangt van Dirk’s bedrijf. Best wel interessant! Ook voor mij want keer op keer ben ik mee binnen gevraagd op de meetings. Hoewel ik er niets van begreep (het was allemaal in het engels, maar ik weet nu eenmaal niet erg veel over nano-technologie…) was het toch een goei ervaring om gewoon al te zien en mee te maken hoe de formaliteiten in de praktijk gebeurt. Ik had het al gezien bij de les ‘business Japanese’, maar dat is op foto’s en dus niet erg praktisch… Dus ik heb me goed geamuseerd. Dirk zelf dan was een erg aardige en intelligente kerel. Zelf hebben we ook kaartjes geruild voor in het geval dat zijn bedrijf serieus voet weet te zetten in Japan en ze bijgevolg dus ook iemand nodig hebben die de taal en cultuur een beetje onder de knie heeft.
Om dan toe te komen bij het loon. Wel beste mensen, neem een getal wat ge denkt dat ik wel zou verdienen om een ‘director R&D’ anderhalve dag lang, van plek 1 naar plek 2 te begeleiden, en vermenigvuldig dat met 4. Ik ga er nu geen getal op plakken, maar ik kan u wel zeggen dat het nen heeeele schone deal is. Zeker een die bewijst dat niet alle Hollanders gierigaards zijn…
Verder zijn er nog 2 foto's die ik heb gemaakt, waar ik even wat commentaar bij wil geven. Een is van een cartoon dat geschreven staat in een cartoonboekje (The return of Tettenman) dat ik van een zeer goede vriendin, Tessa, heb gekregen:
Vooral het laatste zinnetje 'Hoe schattig', deed mij enorm hard denken aan de Japanse jeugd, met in het bijzonder de vrouwelijke helft van diezelfde jeugd. Alles in het leven moet schattig zijn. Hoe ernstig een situatie ook is, zoals hier erg mooi is afgebeeld. Deze situatie zou hier wel eens realiteit kunnen zijn!!! :-)
Een tweede foto is van een campaigne die wereldwijd wel wordt gehouden, maar die vooral in Japan wel meer mag gedaan worden. Het artikel stond in de Japan Times op woensdag 2 mei.
In Japan heerst er dan ook een erg tekort aan fysiek contact tussen personen van verschillende sex (buiten dan de overvolle treinen tijdens de ochtend en avondspits). Ongelooflijk dat zelfs een vriendschappelijke knuffel als ze mekaar al maanden niet meer hebben gezien, of als iemand een schouder nodig heeft om op te huilen, nauwelijks of niet wordt gedaan. Vanzelfsprekend heeft dit een averechts effect die dan mannen naar de mannen pusht (en ik neem aan ook de vrouwen naar de vrouwen, al heb ik daar geen ervaring in...) en zo een behoorlijk homo'rige samenleving ontstaat, waar mannen zelfs mekaars rug beginnen te wassen in het gemeenschappelijk bad, of waar mannen op mekaar beginnen liggen in parken en grasperkjes (fake of niet...)
Dit gezegd zijnde, kan ik weer gerust mijn bed in kruipen!
Gegroet beste aardling,
Mig
posted by Michael | 21:16
|
5 comments
