West-Japan in 44 liften (deel III)

Dag 11

Eindhalte vandaag zou Beppu zijn. Beppu staat bekent om zijn onsen. Een onsen is een warmwaterbron die gebruikt wordt om in te baden. En aangezien Japan een echte bad-cultuur heeft, zijn onsen dan ook echt razend populair en zeker de moeite om heen te gaan. Aangezien ik sowieso al zeer houdt van het Japanse bad, leek deze stad een beetje een paradijs op aarde!
Dezelfde weg naar dezelfde PA als voorheen maar een andere richting uit deze keer. Aan de splitsing ipv Zuidelijk, moesten we nu Oostelijk. Lift 32 was van een erg knappe jonge dame in een ‘brooddoosauto’ (een als brooddoos geblokte auto) die ons een 40 km verder heeft gebracht tot de SA vlak voor de splitsing. Van daaruit hebben we een rechtstreekse lift versiert, Lift 33, helemaal tot in Beppu. Het was een rijke salary-man die voor een avond naar zijn ouderlijk huis terugkeerde. Een zeer toffe, vriendelijke kerel die blijkbaar niet veel zin had om naar huis te gaan. Hij heeft ons tot in Beppu gebracht, en hij heeft ons onderweg meegenomen naar een aantal toeristische plekjes in en vlak buiten Beppu. Zoals een SA met een prachtig zichtje over de stad. Opmerkelijk zijn de ontelbare rookpluimen die uit de stad komen. Rook, ik denk eerder een soort stoom. De plek waar de aarde stoom aflaat, is Beppu. Echt wel een sjiek zicht. Daarna zijn we op die aardstoom gestoomde eieren en pudding gaan eten, en dan heeft hij ons nog een onsen getoond die gewoon buiten in de heuvels ligt en waar iedereen vrijuit naartoe kan gaan. Gewoon in een of ander veld, omringd door heuvels is er een rivierke met bovenaan een meer van om en bij de 3 m op 2 m waar blote mensen in lagen. Er was dan een klein schuurke naast gebouwd om kleren en handdoeken te leggen. En wij kwamen daar dan de toerist uithangen. Daarna wou hij ons dan naar het jeugdhotel brengen dat we hadden gevonden in de heilige boek, maar dat bleek niet meer te bestaan. Ramen en deuren waren dicht, en het licht was uit. Het uithangbord was zelfs verdwenen, dus waarschijnlijk failliet ofzo… Alleszins zaten we weer met de gebakken peren. De man had natuurlijk nog wat connecties in de stad en wist een plek waar we terecht konden. Deze plek, manman, was een erg sjiek hotel dat sowieso boven ons budget was. Nu, we hadden wel duidelijk gemaakt dat we studenten waren en ons budget voor een kamer niet al te hoog was. Toen hij het aan het regelen was moesten wij in de salon wachten en daarna werden we naar onze kamer gebracht. Die was onbeschrijfelijk eigenlijk maar ik ga toch een poging doen… We kwamen binnen en we zagen een pompbak en de WC en een schuifdeur. Die open gedaan en een erg sober kamertje kwam tevoorschijn. Ik dacht eerst dat dat de kamer was en dat die deur die ik nog zag de kast was met de futons. Niks ook ni! De deur leidde naar de echte kamer. Een japanse stijl kamer en gigantisch ruim, met bloemschikking en kalligrafiewerken aan de muur als versiering en een eigen veranda. Als we weg zijn om te eten, dan komen ze hier de futons leggen (die we normaal gezien zelf moeten leggen…), de futonshiki noemen ze het, en de volgende morgen zou het ontbijt op bed worden gebracht. Wat moet hier het prijskaartje wel niet van zijn??? 15000 yen voor een nacht. De man had al 10000 yen betaald en we moesten met z’n tweeën nog 5000 bijleggen en dan is het in orde… Een prachtig voorbeeld van de Japanse vriendelijkheid. Iedereen die mij nog durft zeggen dat liften in Japan onmogelijk of gevaarlijk is, lees dit dan nog maar eens en verander uw mening!
Dit voorval hebben we gevierd met een yakiniku (binnenhuisbarbecue). Ge kunt niet in zo een hotel zitten en niet navenant gaan eten he… Na het eten een plons in de onsen van het hotel en dan op het gemak een thee’ke gedronken en gaan slapen.
Nog wel grappig om te vermelden is dat iedereen erg verbaasd is als ze hoorden dat Hilde en ik niet samen zijn. Als vrienden slapen mannen en vrouwen apart. Alleen samen als ge een koppel zijt. Dus daar in dat hotel werd ons, als vanzelfsprekend, het gezinsbad aangeboden om samen te baden. Vreemd toch hoe die gewoontes verschillen…

Dag 12

Het ontbijt was schitterend, maar veel te vroeg. Dus na het ontbijt hebben we nog ff geslapen tot het tijd was om uit te checken. We wilden nog een dagje in Beppu blijven om wat de toerist uit te hangen, maar dan hadden we een slaapplaats nodig. Die hebben we gevonden (waar we ons al veel meer op gemak voelden) en dan zijn we gaan gaan toeristen. Er zijn 2 soorten warmwaterbron in Japan. De onsen is al gekend. De jigoku (letterlijk: hel) is een warmwaterbron die te heet is om in te kunnen baden. Voetbaden is in sommige nog wel doenbaar. Het water van zo een meer is tegen de 80 à 90 graden en door chemische dingen hebben al die meerkes zo hun eigen specialiteit. Zo is er een wit meer, een rood meer, een hemelsblauw meer,… en daarbuiten nog een soort van geiser die om de 25 minuten een 10-tal minuten 20 meter hoog spuit. Echt wel coole dingen daar. Schandalig wel dat mensen voor natuurfenomenen geld vragen om het te kunnen gaan bezichtigen. Bende afzetters! En ik heb het ze allemaal gezegd ook! In het Nederlands bij het buitengaan weliswaar, maar toch ik heb het gezegd!
Daarna zijn we teruggegaan om te eten en om onze badspullen te gaan halen om helemaal weg te zinken in een onsen’tje in Beppu. We hadden een flyer gekregen van Hyoutan-onsen, en het zag er geweldig goed uit. En dat was het ook. Begonnen met een zandbad. Letterlijk, ge graaft uzelf in zoals ge da vroeger deed op het strand. Dat zand is warm van de stromen die er onderdoor lopen. Heerlijk effect! Daarna waren de echte baden aan de beurt. Een rotsbad, een kruidenbad, een buitenbad, een stoombad en een bad waar er van 5 meter hoogte een straal van 3 cm doorsnede naar beneden valt. Heerlijk! En allemaal superwarm water. Fantastisch gevoel!
De terugweg was dan weer een beetje vreemd. De laatste bus was blijkbaar al om 22u. die hadden we dus gemist dus hebben we een uur gewandeld naar het dichtstbijzijnde station. Tevergeefs, de laatste trein om 23u. Dus de enige oplossing was de taxi. Amai, het gevoel dat we eigenlijk in een boerengat zitten was ineens aanwezig. Blijkbaar zijn we al gewoon geworden aan het feit dat treinen om de 5 à 10 minuten rijden op elk moment van de dag tussen 5u en 00u. Dat gaat terug aanpassen zijn in België…
Terug in hartje Beppu hadden we terug honger en het enige buiten de convenience stores (die 24 op 24, 7 op 7 open zijn; letterlijk!) dat nog open was, was een takoyaki winkeltje. Takoyaki is Osaka-specialiteit en zijn ballen deeg met inktvis erin. Heerlijk lekker! Daar hebben we nog eens een cultuurshock meegemaakt. Achteraf gezien wel logisch, maar op dat moment leek het ons het beleefdst om te doen. Maar ik zal het eerst vertellen… Wij waren de laatste klanten en we vroegen de regular. Dat zijn 10 ballen met saus. Nu hij had nog 16 ballen liggen en wou sluiten. 6 ballen krijgt ge toch ni verkocht en nieuwe ballen maken zat er niet meer in. Dus had hij een optie om die oftewel weg te gooien oftewel aan ons geven. Hij vroeg niets en begon gewoon die ballen allemaal in te pakken. En hij vroeg er niks extra geld voor. Op dat moment leek het ons wel vriendelijk om gewoon iets meer te betalen en het wisselgeld niet terug te nemen. Dat was voor hem een belediging. Zijn gelaatsuitdrukking vergeet ik nooit meer. Voor een service betaalt ge niet! Dat is een geste van de man naar de klant en dan klopt het niet om daar geld voor te krijgen. Gevolg was dat hij mijn arm vast nam en het geld mij in de hand drukte. Dat weten we dan ook alweer…

Dag 13

De dag dat we Kyuushuu inruilen voor Shikoku, een 3de van de 4 grote eilanden. We zouden de ferry pakken vanuit Beppu naar Yawatahara en van daaruit liften naar Kouchi, zuidelijk in het midden van Shikoku.
De ferry was grappig. Ge zoudt stoelen verwachten om op te zitten, nee hoor! Niet in Japan! Een aantal met tapijt bedekte vlakken om daar dan op de grond te zitten. Was wel gezellig! Ik heb daar goed geslapen.
Wat in Shikoku wel snel duidelijk was, is dat ze daar nog niet echt klaar zijn voor de liftende gaijin. Weinig mensen die stoppen, veel mensen die vaart minderen om eens goed te kunnen kijken en wijzen naar de liftende gaijin. Wie is er dan de vreemde?
Nu, uiteindelijk is het de aanhouder die wint. Er stopt altijd iemand! En als iemand stopt, dan is dat meestal ook een erg vriendelijke mens. Zo ook meer dan duidelijk in Shikoku! Lift 34 was van 2 vrouwen die ons helemaal naar een oprit van de autostrade gebracht hebben, om dan zelf tot de beslissing te komen dat deze niet goed is om op te liften (hoewel de plek ideaal was…) en dat er een pak verderop (verder weg van ons doel) een veel betere plek was om te liften. Onderweg hebben ze ons alles verteld over een bekende schrijver die daar heeft gewoond. Hij is bekend, maar mijn interesse in Literatuur in het algemeen is al niet van een hoog pitje, dat ik de naam niet meer weet. Ik kende hem wel, alle ik had er al van gehoord… De plek waar we werden afgezet was levensgevaarlijk. Ze hadden gelijk over het feit dat er veel auto’s voorbijkomen (lees: voorbijrazen) maar plek om veilig te stoppen was er niet, de pechstrook van welgeteld 1 meter buiten beschouwing gelaten. Het veiligste plekske dat we vonden genomen en onze liftreis verdergezet.
Het is uiteindelijk dan weer gelukt. Een vrouw deed teken dat we verder moesten gaan en om de bocht moesten gaan om veilig te kunnen instappen. Het was veilig, maar ge moest gevaarlijke toeren uithalen om nog op de autostrade te geraken. Dat was niet nodig, want Lift 35 nam geen autostrade. Op ons plaatje stond Matsuyama, een tussenstation om uiteindelijk in Kouchi te geraken. Deze vrouw ging naar Matsuyama maar vond dat de autostrade te duur is (zei de vrouw die in een nieuwe auto rijdt die op water loopt en bijgevolg peperduur is!!!). Ze begreep ook niet echt dat we helemaal niet in Matsuyama moesten zijn want ze bleef maar vragen waar in Matsuyama we zouden slapen.
De vrouw was een bejaarde praatzieke vrouw die iemand nodig had om tegen te spreken. Lees het niet verkeerd he! Ik zei niet ‘met’! Ik zei ‘tegen’… Het was verre van een conversatie. Monoloog is een beter woord. En die hare bebber heeft geen 5 minuten stilgestaan. Ongelooflijk! En ze wou ons alles laten zien wat er tussen Matsuyama en Yawatahara te zien valt. Toegegeven, het kabukitheater in Uchiko was echt wel de moeite! Maar de rest was rotzooi. En het gedacht dat ge nog tot in Kouchi wilt geraken, deed niet veel goed met uw zenuwen. Een rit die normaal gezien een half uurke zou duren over de autostrade, heeft 3 uur en een klets geduurd in een auto met een praatzieke vrouw die niet kon autorijden. En die de hele tijd de GPS aan het negeren was. ‘ze kende de weg beter’ zei ze dan. 3 keer verkeerd gereden… Jaja, ma we zijn wel ergens in Matsuyama aan een oprit van de autostrade geraakt, nog erg ver weg van ons doel. En het schemerde al… Daar hebben we echter niet lang gestaan. Lift 36 was een tandarts die ons tot vlak voor de splitsing heeft gebracht. Gezellige man, maar veel zin in babbelen (vooral luisteren…) hadden we niet meer. Toch ons best gedaan en er een toffe rit van gemaakt. Toen we in de PA stonden om naar Kouchi te liften was het ondertussen al donker geworden en de meeste auto’s moesten niet naar Kouchi maar naar Takamatsu. Wij wilden absoluut naar Kouchi zodat we het er toch op gewaagd hadden. Jammer genoeg kwam er geen respons op. Niemand moest naar Kouchi, en er was al zo weinig volk. We besliste om nog op 5 auto’s te wachten en als er dan niemand stopt, dan zouden we toch richting Takamatsu moeten gaan. En de 5de auto stopte! Lift 37 was een man, Matsutani Akira, die helemaal naar Kouchi moest gaan. Hij werkt in het ministerie van binnenlandse zaken en media (soumushou) en is sinds 2 jaar van Tokyo naar Kouchi overgeplaatst. Daar woont hij sindsdien. Hij was een erg intelligente kerel! Afgestudeerd op Toudai (beste universiteit van Japan, vergelijkbaar met Oxford, Cambridge, Harvard…) binnen de 20 beste van zijn jaar. Ongelooflijk!
Hij heeft ons dan helemaal tot de jeugdherberg gebracht en ons uitgenodigd om samen te gaan eten. We hadden gehoord van Katsuo no tataki, rauwe vis die een tijdje boven een vlem heeft gehangen en zo wordt opgegeten, en wilden dat gaan proberen. Wij zitten echter vast aan een budget, dat we niet al te duur kunnen gaan eten. Hij wist dat, we hadden het er over gehad. Hij heeft ons dan meegepakt naar een van de betere sushirestaurants van de stad, en de bestelling in eigen handen genomen. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo vol gestoken met rauwe vis en andere rommel zoals viseieren, slakken en oesters ed. En die Katsuo no tataki was de beste viservaring die ik in mijn leven heb meegemaakt! Rauw vanbinnen en gerookt vanbuiten. Een perfecte, sublieme combinatie die ik zelfs lekkerder vind dan vlees. Als ik in een restaurant moet kiezen tussen een lekker lamskoteletje of die Katsuo no tataki, dan zou ik voor het laatste gaan. Echt waar! Heerlijk!
Wij mochten ons achteraf niks aantrekken van de rekening, en na ons voorval met de takoyaki, heb ik ook niet aangedrongen. Jammer voor hem, interessant voor ons was dat de ober aan tafel zei hoeveel het was. Een dikke 4000 yen de man. Ongelooflijk dat ge dat doet. Ik zou in België nooit van mijn leven een bende lifters trakteren op zoiets duurs! Ondenkbaar! En daarvoor zit ik in Japan en ik moet zeggen dat ik er wel van hou! Heerlijk!
Het was tijd om te gaan slapen en onze vriend Akira had voorgesteld om de volgende dag in de voormiddag ons een rondleiding te geven in Kouchi. Het kasteel, de zondagmarkt, het strand en hij zou ons daarna afzetten aan de oprit van de autostrade. Jazeker zijn we daar akkoord mee gegaan!

Dag 14

Dus die ochtend om 9 uur ofzo stond Akira aan de deur en zijn we naar het kasteel gegaan. Het was zondag en dan is er blijkbaar nogal wat toerisme in Kouchi. Gevolg is dat er zelfs, gratis, Engelstalige gidsen ter beschikking waren. Fijn zo!
We hadden wel al vrij veel kastelen gezien tot dan toe, dat dees nu niet echt zo geweldig meer was. De gidsen geven wel een meerwaarde aan het gebeuren. Grappig was ook dat Akira perfect engels blijkt te kunnen spreken. Geen woord dat hij ooit gezegd heeft tegen ons in het engels en met die gids begint hij ineens in het perfect engels den uitleg te geven van dingen die de gidsen zelfs niet weten. Nu bleek dat hij dat engels allemaam zelf heeft geleerd. De basis grammatica in school, maar ze leren hier niet spreken. Dat heeft hij op zijn eentje geleerd. Zoals ik al zei een erg intelligente kerel van wie studeren en meer weten over iets een hobby is. En hij zuigt het op als een spons. Geweldig.
Daarna zijn we een beetje gaan rondwandelen op de zondagmarkt, die al 300 jaar op dezelfde plek wordt gehouden op zondagvoormiddag. Was wel tof sfeertje.
Na de markt zijn we naar Katsurahama gegaan wat een strand is dat heel bekend is in Japan. Perfect om een tsukimi (gaan kijken naar de maan) te doen. Dan zijn we nog iets gaan eten en heeft Akira ons afgezet op de oprit van de autostrade.
Daar zijn we vrijwel onmiddellijk opgepikt, Lift 38, door een oudere man met zijn nog veel oudere moeder. Eindbestemming was Ikeda waar er ergens helemaal bovenop een berg een tempel is waar een jeugdherberg is ingebouwd. Dit leek ons wel cool, rustig om eens te doen. Die kerel moest daar helemaal niet zijn, maar had wel zin om op de terugweg naar huis, een klein tripje te maken naar de berg. Heel aangename vriendelijke mensen die niet konden geloven dat wij Japans konden.
De jeugdherberg was echt vlak naast een tempel, op hetzelfde domein. Het was een prachtige omgeving! Prachtig zicht! Alleen jammer dat die monnik en zijn vrouw liefst zo weinig mogelijk met ons in contact wilden komen. Ik voelde mij echt als een indringer in een leuk sfeertje die niet wordt geapprecieerd. Daar heb ik me dan niks van aangetrokken, en hun ook links laten liggen.
Daar op de berg hebben we het vooral erg rustig aan gedaan en genoten van onze laatste nacht weg van thuis. We misten Osaka wel een beetje en hadden ook wel goesting om naar huis te gaan. (jaja, Osaka is al een beetje thuis geworden…) Het is heel erg leuk, zo op vakantie gaan, maar het kruipt ook wel in de kleren.

Dag 15

Een lange, moeilijke trip naar huis stond op het programma. De monnik Lift 39 heeft ons afgezet aan de weg die naar Takamatsu gaat en weigerde ons af te zetten aan de autostrade omdat het volgens hem onmogelijk was. Nu, japanners vinden liften in het algemeen onmogelijk, en wij zijn overal weggeraakt in een vrij aannemelijke tijdsspanne, dat we zijn ‘onmogelijk’ niet echt geloofden. Hoewel er nog een splitsing is die het voor ons moeilijk maakte om een lift te vinden, zijn we er toch aan begonnen. En we kwamen al snel tot het besef dat het inderdaad erg moeilijk gaat zijn om daar de autostrade op te raken. Erg weinig auto’s en nog minder auto’s die interesse toonden in ons… Dus hebben we niet de koppigaard uitgehangen en zijn we naar de kleine weg gegaan om toch de raad van de monnik op te volgen.
Ook daar heeft het lang geduurd (in totaal die ochtend anderhalf uur!!!) vooraleer er een auto Lift 40 voor de 2de keer passeert en ons meeneemt. Een jong koppel zat erin die echt wel heel toffe mensjes waren. 27 jaar waren ze als ik mij goed herinner. Takamatsu staat bekend om zijn Udon (soort Japanse noedel) en in dat genre is er een restaurantje dat overal bovenuit steekt, en waar er zelfs een mensenrij van wel 150 à 200 meter staat aan te schuiven om daar te kunnen eten. Ze hebben ons dan getrakteerd op die inderdaad erg lekkere Udon, en ons na foto’s te hebben getrokken (zij stond erop… en deed ons beseffen dat dat ook wel tof zou zijn geweest als we dat ook hadden gedaan), hebben afgezet aan de oprit van de autostrade.
Van daaruit wouden we liften naar de Oonarutohashi, de 7 of 8ste grootste tuikabelbrug ter wereld en daaronder omdat de zeeengte zo smal is, komen 2 keer per dag draaikolken voor. Dat wilden we wel gaan zien en een auto met 3 salary-men Lift 41 hebben ons helemaal tot de ingang gebracht. Bleek dat we 2 uur moesten wachten vooraleer er iets zou gebeuren. Bon, dat hadden we ervoor over. Nu, de ijsjesverkoper had daar zo zijn eigen idee over. Hij zei dat als het geen volle of nieuwe maan is, er eigenlijk niets meer te zien is dan een iets wildere zee. Maar de draaikolken die zo bekend zijn, vinden niet plaats. Dus hebben we daar maar niet op gewacht en doorgegaan naar de oprit terug (anderhalf uur wandelen…).
Daar hebben we weer even gestaan vooraleer er 2 gekke vrouwen (waarom zijn gekke vrouwen altijd met 2? Lesbisch?) Lift 42 ons konden meenemen tot op de SA vlak over de brug. Van daaruit met Lift 43 helemaal tot de Awaji SA vanwaar ge een zicht hebt op de ‘Pearl Bridge’ ofte de ‘Akashi Kaikyou oohashi’, de langste tuikabelbrug ter wereld met zijn net geen 4 km. En inderdaad, dat zicht was de moeite waard! Het zou nog mooier worden als het donker is, maar dan zouden we van daaruit in het donker moeten liften wat wel eens een risico zou kunnen zijn… We hebben het er toch op gewaagd en het was zeer de moeite waard! Een prachtige brug! Foto’s zeggen genoeg…
Dan was het terug liften geblazen tot Suita SA. Dit was geen makkelijke! Alleen mensen die naar Kyoto of Nagoya gaan komen daar voorbij. En dan nog, er zijn 2 manieren om naar Kyoto of Nagoya te gaan: oftewel door de metropool Kobe-Osaka en het erg druk hebben; oftewel eromheen wat meer kilometers zijn, maar wel sneller is. En alleen de eerste methode is langs Suita SA. Dus we zouden al veel sjans hebben dat er mensen én naar Kyoto of Nagoya gaan, én dan nog eens die weg nemen, én dan nog eens ons willen meenemen. Gevolg was dat we er na een uur, nog steeds stonden en de moed een beetje aan het opgeven waren. Staan met een bordje bleek niet te helpen, dus misschien dat we het er toch op moeten wagen om mensen met Kyoto of Nagoya op de nummerplaat aan te spreken en zo een lift te fixen. Op het moment dat we onze rugzakken op onze rug hadden riep de man die aan het tankstation ons. Hij ging naar Nagoya en wou ons wel meenemen. Nu hij ging eromheen en dus niet zo goed voor ons. Wij wilden daar weg geraken en ik probeerde dus tot een of ander oplossing te komen met deze man. Ons eigen plan een beetje herzien ofzo. Ineens out of the blue zei hij dan dat hij er wel door zou rijden en ons in Suita SA af zou zetten. Heerlijk! Onze laatste rit was gesettled. Ware het niet dat op dat eigenste moment aan onze andere kant een auto stopte die ook Nagoya reed en sowieso erdoor ging gaan. Dan heb ik die 2 het onder mekaar maar laten beslissen en het is het koppel geworden dat er sowieso door ging rijden. Dus 2 keer, op het moment dat we het niet meer zagen zitten, is er de oplossing gekomen uiteindelijk! Fijn als het zo loopt!
Lift 44 en tevens de laatste lift, was met een man met zijn vrouw, waarvan de kerel geboren en getogen is in Suita, en daarom ons zo graag wou meenemen. Geen sprake van dat hij ons aan de SA afzet! Daar waar we moesten zijn, daar zou hij ons afzetten. Onderweg heeft hij ons eerst nog een deel van Osaka laten zien met de auto, en zo zijn we dus terug beland aan de grote ingangspoort van ons eigen universiteit. Vertrokken en geëindigd in Kandaimae. En fantastische dingen meegemaakt!!!


Zo, dit was mijn verhaal. Het is uiteindelijk veel te lang geworden, maar het was zo een geweldige reis dat ik eigenlijk gewoon ben beginnen schrijven en dit is het resultaat geworden. 18 A4 bladzijden vol… Geen idee hoe ik het heb gedaan, maar ja…
Ik hoop dat u ervan genoten heeft! Ik ben alleszins blij dat hij eindelijk af is geraakt.

En aan alle mensen die ooit durven zeggen dat liften geen optie is, die heb ik bij deze ongelijk gegeven! Liften in Japan is een aanrader! Als ge een beetje Japans spreekt en ge zit in Japan, dan zou ik echt zeggen: Doen!!! Ge maakt geweldige dingen mee…

Als laatste zou ik Hilde willen bedanken om indertijd te beslissen om mee te gaan. Het waren geweldige 2 weken! Merci

Vele groeten aan iedereen

Michael in Osaka, Japan