Lievelingsdag,Belgisch bier,Kerstcadeaus,Matsumoto en Nagano,Tokyo, Yokohama en Kamakura

Gegroet beste lezer,

Het is een tijdje geleden dat ik nog teken van leven heb gegeven, maar dat wilt alleen maar zeggen dat ik u des te nieuwsgieriger heb gemaakt. Wachten loont !!! Dus wees maar blij dat ik u heb laten wachten. Het wil immers alleen maar zeggen dat u er nu nog meer van gaat genieten als anders. Als u een zeer druk mens bent, en bijgevolg niet al te veel tijd heeft om te lezen, dan zou ik u willen aanraden om alvast te stoppen met lezen en een ander moment te kiezen. Het wordt een knoeft van een blog! Wie weet wel de langste die ik ooit geschreven heb! Laten we dus ophouden met bullshit, en direct ter zake komen: Mijn leven is een van de interessantste levens op deze wereld! Ik geef u dus groot gelijk dat u deze blog leest! Ik zou het zelf ook doen (moest ik hem niet zelf schrijven uiteraard…)

Bij wijze van een aperitiefje, zal ik even kort schetsen wat er vanaf mijn lievelingsdag tot nu gebeurd is. Natuurlijk begint dat bij mijn lievelingsdag, en dat gaat over in examens. Van examens komen we dan terecht bij mijn ‘werk’ waar ik als vrijwilliger (die achteraf een bedankje heeft gekregen) Belgisch bier heb verkocht evenals genuttigd. Ondertussen heb ik langs een paar kanten kerstcadeaus gekregen (waarvoor dank!), en dan ben ik vertrokken voor mijn tweede grote uitstap (de eerste was Matsumoto begin november). De uitstap begon (wederom) in Matsumoto alwaar we Kerst hebben gevierd, en dan door naar Tokyo waar we Nieuwjaar hebben gevierd. Tot de 7^de januari ben ik daar dan gebleven.

Is het nu nog nodig dat ik verder schrijf? Of weten we nu genoeg?

Ik dacht het ook…

Mijn lievelingsdag

Ik ben die dag wakker geworden al liggend in mijn bed. Eerst heb ik dan het laken van mij afgeworpen, mijn ene been uit bed gezet, waarna mijn andere been vrij automatisch volgde. Dan ben ik gaan rechtstaan en heb ik besloten om mijn kleren aan te trekken. Natuurlijk eerst mijn broek, waarna ik deodorant heb gespoten onder mijn oksels, en dan een T-shirt aangetrokken en een pull. Klaar genoeg om mij een beetje te gaan wassen, tanden te poetsen en rommel in mijn haar te smeren. Kousen waren nog niet nodig aangezien ik teenslippers heb om mij te verplaatsen binnen de dorm… enz. (ben het al beu om op een dergelijke manier te schrijven, toch respect voor de mensen die het wel kunnen :p) Excuseer voor dit ongemak, zeker voor de mensen die geen idee hebben waar ik het over heb!

Dus, het was mijn lievelingsdag om een aantal redenen. Wood Village ging terug open, mijn 3-maand-in-Japan-verjaardag, en de verjaardagen van ons aller Hilde en Chuuken. Het feesje ging dus door in, jawel, de Wood Village (of zoals de jappen het uitspreken: ‘oetto bireji’). Vrij grappig trouwens dat het juist het ‘houten dorp’ vuur moet vatten…
Ik moet zeggen dat het café er veel beter uitzag als ge het vergeleek met tevoren. Buiten het repareren en terug te fixen, hebben ze er werk van gemaakt om het te renoveren. Een deel van de muur is uitgebroken, waardoor er een veel ruimere keuken is gekomen, en een langere toog. Zelfs het algemene zicht lijkt veel ruimer. Veel aangenamer dus!
De deal was simpel. Ge komt binnen, betaalt 1500 yen, en drinkt zoveel ge wilt (lees: kunt). Dit is een serieus cadeau als ge weet dat een normale nomihoudai 2300 kost voor 2 uur. Ik ben binnengekomen om 7 uur en het heeft geduurd tot 2 uur… Aangezien dit en zalige formule is, was het natuurlijk superdruk. Ik heb da café nog nooit zo vol gezien. Maar goed, veel volk, waaronder veel Jappen, dus ik heb me nog eens kunnen uitleven. Mijn sociaal netwerk heeft zich weer maar eens uitgebreid (probeerde ik dit te schrijven met ‘dt’… mijn Nederlands is er op achteruit aan het gaan zunne). En vanzelfsprekend, weer maar eens een geweldige oefening om Japans te spreken, en ook een oefening om zelfs na een paar uurkes nog steeds Japans te spreken :D. Het was een erg leuke avond! Voor Chuuken heb ik een Chimay Bleu gekocht, en voor Hilde hetzelfde! Jaja, ik ben nog steeds de originele ik…

Examens

Met spijt in het hart, en dat meen ik oprecht, moet ik zeggen dat het programma voor buitenlandse studenten hier aan de Kansai Universiteit totaal niks voorstelt. Ik had een aantal prioriteiten die ik graag ingewilligd had gezien, en die er vrees ik niet gaan lukken. Ik heb het dan in de eerste plaats over mijn Japans. Grammaticaal correct, en tegelijk vlot spreken zal er vrees ik niet in zitten. Ik kan mij nu op het moment vrij goed behelpen in het Japans, maar hoe het grammaticaal zit, dat moeten we terzijde laten vrees ik. Dat vind ik echt heel erg jammer, maar met 4,5 uurkes Japans per week, waarvan dan 3 uur onzin is, zal deze prioriteit helaas niet ingewilligd kunnen worden. Een 2^de zaak is de Kanji (voor de leken onder ons, Kanji is de Japanse naam voor het ‘chinees’ teken). Ik weet goed genoeg dat Kanjistudie een zaak is die ge alleen moet doen, maar alleen is er geen beginnen aan. Er moet begeleiding zijn, anders is het keimoeilijk om er u achter te zetten. En als ik andere programma’s bekijk, is er nagenoeg altijd een kanjiles in het pakket. Maar ik doe mijn best om mij er achter te zetten. Echt waar!

Verder zijn er nog de bijvakken, waarvan ik nauwelijks kan zeggen dat het vakken zijn. Ik zou het eerder zien als verspilde tijd. Tijd die ge beter kunt gebruiken om over die onderwerpen een goed boek te lezen. Al moet ik eerlijk zijn dat ik van een bepaald vak zeer, zeer tevreden ben. Japanese Companies and Industries, een vak waar ieder 2 bedrijven moest uitkiezen en zich daar volledig in verdiepen, en er een presentatie over maken. Echt veel bijgeleerd en zelfs naar een fabriek gegaan! Een ander vak is op papier erg interessant, maar helaas was de prof niet in staat om het vak te geven in het Engels. Ik heb het dan over Japanese Law. Kei-interessant, maar hij kon het niet uitleggen naar behoren. Dus ben ik erg blij dat hij volgend semester hetzelfde vak gaat geven in het Japans. En geloof me, zijn Japans is beter begrijpbaar dan zijn Engels! En dan is er nog een laatste vak, Japanese Economy, maar daar heb ik al helemaal geen zin in om iets over te zeggen. Heel interessant op papier, maar een kutprof die nog ni eens de moeite deed om zijn les voor te bereiden.

Met deze achtergrond is het dan ook niet verwonderlijk dat ook de examens niet veel voorstelden. Voor Japans was er zelfs geen examen, daar telden de punten van de tussentijdse toetsen en taken. Contemporary Japan was een opstel schrijven over een behandeld thema, Companies and Industries was een presentatie, Law een paper. Dus alles bij elkaar heb ik dan ook maar 2 examens gehad. Economy, wat eigenlijk niks voorstelde, en Business Japanese, wat ik nog wel min of meer geleerd had, maar wat een te simpel examen bleek te zijn. Als ik er serieus voor geblokt zou hebben (zoals ik in Leuven doe…) dan had ik losjes een A+ (18 à 19/20) kunnen bewerkstelligen. Het lijkt wel alsof ze het zo gemakkelijk maken voor ons om ons toch maar allemaal door te laten, om zo voor de buitenwereld een goede ‘buitenlandse’ reputatie te verwerven. Die ballon heb ik zo maar even doorprikt. Alleen jammer dat een Japanse academicus niet echt deze blog gaat bekijken…

Belgium Fair (ベルギーフェア)

Het concept was het volgende: het comité van handelaren van het winkelcomplex ‘COMS Garden’ wilde een event houden wat toch een beetje anders is dan het gewone Japanse. Om een of andere reden (waarschijnlijk omdat ze connecties hebben daar ofzo…) hebben ze gekozen voor een Belgium Fair. Er stond dus een week een huisje waar ge aan de ene kant Belgische chocolat kon kopen, en aan de andere kant was er een standing bar gemaakt waar ge op u gemak van een Belgisch biertje kon genieten. En niet zomaar een Belgisch biertje! Pils was er niet te vinden, maar voor de rest bijna elk bekend merk. Duvel, Leffe (radieus, vieille cuvée, blond en bruin), maredsous 6°, 8° en 10°, hoegaarden, hoegaarden grand cru, verboden vrucht, 4 van de 6 Belgische trapisten in alle soorten (achel, westmalle, rochefort en orval; westvleteren was er natuurlijk niet en chimay ook niet om een of andere reden…), Belle-vue kriek en framboise, kriek en geuze Boon, en dan nog wat onbekendere bieren zoals Cantillon kriek en geuze en framboise, saison régal,… Kortom er waren in totaal 32 verschillende bieren. Mijn taak hield in dat ik de mensen hun bier geef, en om met de klanten bezig te zijn. Vragen beantwoorden en informatie geven over Belgie ed. Natuurlijk is dit niet het interessantste om te doen, dus heb ik voor mezelf een soort van competitie gemaakt. Probeer zoveel mogelijk drankjes los te krijgen van de klanten. Ik mocht natuurlijk niet gratis drinken, dus probeerde ik zoveel mogelijk klanten zover te krijgen dat ze mij een pint betaalden. Ik kan niet zeggen dat dit erg goed geslaagd is, maar de gesprekken die er nodig voor waren, waren zeer de moeite waard. Niet alleen omdat dit een vrij goede oefening was om mijn beleefd Japans te oefenen, maar ook omdat ik serieus wat Kansai-dialect heb bijgeleerd. Uiteindelijk kon ik de plaatselijke dronkaard in zijn dialect verstaan. Niet elk woord, maar hetgeen hij wou zeggen had ik wel mee. (ge moet weten dat het kansaiben het West-Vlaams is van Japan, veel verschillende woorden en erg snel gesproken, moeilijk maar des te interessanter!) En wat nog veel belangrijker is, ik heb weer wat mensen leren kennen. Mijn collega’s waren echt heel erg toffe mensen. Kinoshita-san en Mami-chan.

Mami-chan is een ‘freetaa’ (iemand die na haar middelbare school is gaan interimmen. Niet zoals bij ons, maar het concept is min of meer hetzelfde: switchen van job naar job en alleen aannemen wat u interessant lijkt) van mijn leeftijd die erg geniet van haar leven. Er zijn maar weinig Jappen die ik ken die dat doen. Iedereen is erg druk bezig met iets, terwijl zij zoiets heeft van ‘we zien wel wat er nog komt, als het maar plezant blijft’. Wat haar toekomst zal zijn, weet ik niet. Maar ze geniet wel van haar jeugd! Had ik wel respect voor.
Kinoshita-san is een freelancer die de praktische kant van het evenement op zich had genomen. Hij weet enorm veel over de geschiedenis en de cultuur van Japan en dan vooral van Osaka. Hij besefte maar al te goed dat ik een student ben die Japans en zaken omtrend Japan onder de loep aan het nemen is. Dus hij heeft mij heel erg veel weetjes en nieuwe woorden geleerd. Vooral dingen die ge niet echt direct in een les te weten komt. Weetjes uit grootmoeders trommel. Hij was degene met wie ik in de bierstand stond en met wie ik dus de hele dag samen heb gewerkt. Echt wel fijn dat het een kerel was als hij.

Als laatste moet ik nog even melden dat ik het zelfs tot de plaatselijke krant gehaald heb. Ik sta met een verbazingwekkend grote foto in de Osaka NichiNichi Shinbun. Een krant die door een kleine 6 a 7 miljoen mensen gelezen wordt, schijnt...

Kerstcadeaus

… heb ik gekregen van Ping Yii, van Saartje en van het thuisfront. Ping Yii komt later aan bod, want dat heb ik gekregen op het kerstfeesje in Matsumoto.

Kerstcadeau van Saartje was een postpakket met Thaise koekjes (die helaas helemaal verkruimeld waren), foto’s, een sleutel (tot haar hart :p) en een soort ballon-pets-ding. En daar bovenop een brief waarvan ik de inhoud voor mezelf ga houden. Ik vond het echt zaaaalig! Eens te meer omdat het mij weer heel veel steun gaf, en het besef dat wij allebei hetzelfde denken over onze relatie. Een dikke merci daarvoor!

Van het thuisfront heb ik een postpakket gekregen met een zeer gevarieerde inhoud. Het ging van shampoo tot koekjes, een kunstwerk tot foto’s van mijn broer zijn trouw, van een DVD-film over mijn familie tot kaas en brood, kerstkaarten van een hele troep mensen (waaronder zelfs de familie van mijn schoonzus!), en als laatste maar niet het minste: koekjes op moeders wijze gemaakt door, jawel, mijn moeder. Aan iedereen die daar iets mee te maken heeft: Een dikke merci! Ik voelde mij even de koning te rijk!

Witte kerst in Matsumoto

Dat zal wezen ja! De weergoden beslisten daar anders over. Kutgoden! Blijkbaar ligt er altijd sneeuw in Matsumoto bij kerstmis, behalve het jaar dat Michael speciaal voor een witte kerst naar den Matsumoto gaat. Dan ineens zeggen de goden: “Neen, dit jaar geen sneeuw”. Niet dat dit zoooo hard mijn humeur beïnvloedde (behalve dat ik er gefrustreerd en agressief van ben geworden… :p), maar ik had het wel graag gehad.

Kerstmis is trouwens niet echt een grote zaak in Japan. Heel goed merkbaar aan de winkeliers die op Kerstdag al hun boom aan het ontmantelen zijn… Wij Belgen hebben toch geprobeerd om toch een zekere Kerstsfeer op te bouwen. Erg goed zijn we daar helaas niet in geslaagd. Wat helemaal niet wil zeggen dat het niet gezellig was! Integendeel, het Kerstfeesje was er een om nooit te vergeten! Met cadeau’kes uitwisselen en champagne, en dronken Jappen, geile Koreaantjes en een enkele drinkgrage Russin (die waarschijnlijk wel wat meer gewoon is aangezien ze in Kamsjatka wodka drinken om zich warm te houden…). Al moet ik toegeven dat van veel van die gevolgen, ik een van de oorzaken was. Ik, de Japanse trots, en de Koreaanse vastberadenheid. En leuk dat dat was!
We hebben dus samen gegeten en gedronken in een of ander clubhuis van de Shinshuu Unief-studenten. Er waren veel Belgen, een allegaartje van 2^de Bachers en 1^ste licers, en veel Jappen, en wat vrienden van de Deem, Joris, Wim, Ping Yii en de ka… (oeps!) Kevin, zijnde een paar Koreaantjes en die enkele Russin. Middernacht hebben de Belgen cadeau’tjes uitgewisseld. Ik heb aan Ruben een fles Boon Kriek gegeven en ik heb van de Ping Yii een fles sake gekregen en een zak vol snoepjes! Ook hier wil ik mijn dank betuigen! Merci.
Verder wil ik den Deem bedanken voor de organisatie van deze (zeker voor u) onvergetelijke avond.

De volgende dag of de dag erna stond er een snowboard-dag op de planning. Wederom dankzij de weergoden is dit niet doorgegaan. Er lag te weinig sneeuw… (om dan te beseffen dat tot vorig weekend de pistes open waren en terug zijn moeten sluiten wegens te veel sneeuw… Is toch ni meer toevallig he) Dus zijn we maar respectievelijk naar Minami-Matsumoto (Zuid-Matsumoto) en Nagano gegaan. Minami-Matsumoto was volgens den Deem groter als Matsumoto zelf en had een beestig station, zoals hieronder te zien is…

Nagano was organiserende stad van de Olympische Winterspelen in 1998. En veel vooruitgang is er sindsdien niet meer gebeurd… Ze zijn daar blijven steken in 1998, en heel de stad ziet er uit als een spookstad met veel plaatsen als de foto hieronder. Duidelijk vergane glorie. Alleen de tempel was wel min of meer de moeite waard.

Nieuwjaar in Tokyo

Over Tokyo valt er erg veel te zeggen. Tokyo is een grootstad. Met alle voor- en nadelen die horen bij een grootstad. Een groot voordeel is dat alles aanwezig is! Alles wat ge wilt, kunt ge wel ergens verkrijgen; maar ge moet wel veel betalen voor het vervoer. Een enorme variëteit van rassen; maar het Japanse karakter gaat grotendeels verloren. Zeer veel interessante plaatsen; maar altijd wel superveel volk. Het is dus een beetje afhankelijk van persoon tot persoon of ge dit fijn vindt of niet. Ik persoonlijk ben zeer blij dat ik uiteindelijk niet in Tokyo zit. Ik vind Tokyo te druk, to on-Japans (natuurlijk in vergelijking met de Japanse standaard, vergelijk het met België, dan ben ik mis… uiteraard) en bovenal te veel ‘loser-gaijin’ (gaijin is buitenlander maar met een vrij negatieve ondertoon). Maar hoe dan ook een erg leuke trip!

Elke buurt heeft wel zijn eigen karakter. Zo is Shibuya het Mekka voor de jeugd met winkels en een paar zalige clubs; Shinjuku heeft het Sky Scraper park met een paar super gebouwen zoals het Metropolitan Government Office gecreëerd door Tange Kenzo, met een prijskaartje van maar liefst een miljard dollar, en Hyatt park (het hotel van in Lost in Translation, waar we binnen zijn gegaan om es te zien en om foto’s te trekken van het uitzicht), Shinjuku heeft ook het drukste station ter wereld wat echt ontzettend is, werkelijk; Akihabara is dan weer de buurt voor de computer- en gadgetsfreaks waar ge alles kunt vinden van electronica (of wat het specifieke woord ook is); Harajuku is dan weer de buurt van de Japanse excentriekeling, die rondlopen als stripfiguren of gothic-mensen; Ginza is de rijke mensen buurt waar alles te koop is van Calvin Klein, Armani, en weet ik veel; en dan is er nog Gotanda, de buurt waar Philip en Miki mij hebben laten logeren. Het is dan ook niet meer dan op zijn plaats om deze 2 lieve mensen hartelijk te bedanken om deze parasiet in hun huis op te nemen.

Hetgeen wat overal heel erg veel aanwezig was, is neonreclame. Neonreclame is in Tokyo (en overal in Japan) meer dan reclame alleen. Het is kunst. Echt fantastisch om ’s avonds rond te wandelen en van die neon te genieten. Een aanrader voor iedereen die plannen heeft om erheen te gaan!

Tot zover over de stad zelf. Nieuwjaar hebben we 2 keer gevierd. Een eerste keer met Japanse vrienden van mijn gastvrouw Miki, waar we zijn gegaan voor een tabe en nomihoudai. Maar niet zomaar een! Een fantastische yakiniku tabehoudai. Het gemakkelijkste om yakiniku te omschrijven is ‘binnenhuis-BBQ’. Dus zoveel vlees eten als ge kunt, rekening houdend dat ge ook zoveel moet drinken als ge kunt. Daar was dus een soort voor evenwicht voor nodig! Na dit gezellige samenzijn zijn we doorgegaan naar de Womb. Een erg goede club in Shibuya met muziek die mij zeer aanstond, techno en deep house. Heerlijk feesje!

Nieuwjaar zelf hebben we aanvankelijk gevierd op Japanse wijze. Samen gezellig eten en dan TV kijken. Het was wel niet het gewoonlijke nieuwjaarsgerecht, osechi ryouri, maar het was hoe dan ook smullen (waarvoor mijn dank aan Yuko en Miki die dit heerlijke maal in elkaar gebokst hebben). Op de TV was er alleen maar rommel. Zeker toen DJ Ozma met zijn ‘naakte’ vrouwen op het podium verscheen. Wie hier meer interesse in heeft moet maar gaan zoeken op youtube onder ‘bounce with me’ van DJ Ozma, of gaan naar de blog van Joris waar er een link staat naar dit (on-) gebeuren. Maar hoe dan ook, dit zal zeker en vast op de volgende Oosterse avond in de fak komen!!! Na de aftelling kon ik mij niet meer inhouden, en ben dan met een select gezelschap nog naar een club gegaan in Roppingi. Roppongi staat bekend om zijn clubs die vol zitten met buitenlanders en geile Japanse sletten die daar zijn om die buitenlanders te neuken. Vergeef me mijn taalgebruik, maar het is maar om in diezelfde sfeer te geraken… Dit hebben we gekozen omdat de rest te duur was, en omdat Tokyo op nieuwjaarsavond sowieso volzit met buitenlanders. Nieuwjaar is immers een religieuze zaak in Japan, wat gevierd wordt met de familie. Dus de Jappen die toch nog op straat rondlopen zijn oftewel aan het werken, of te wel zichzelf aan het prostitueren (niet in de vaste betekenis van het woord… en enige overdrijving is ook wel aanwezig hier), dus ook aan het werken J. Hoe dan ook, samen met mijn vrienden en een oude kennis (Lazarus) hebben we er een heerlijk feesje van gemaakt.

Vanuit Tokyo heb ik ook nog 2 uitstapjes gedaan. Eentje naar Yokohama en eentje naar Kamakura.

Yokohama is een zeer mooie, moderne stad die in de metropool van Tokyo ligt. Veel mensen die werken in Tokyo, wonen in Yokohama. Een erg gezellige stad die prachtig onderhouden is. Zeker de haven en Chinatown waren zeer de moeite waard! De foto’s spreken voor zich denk ik…

Kamakura is een zeer oud dorp waar er nog vele tempels en schrijnen rechtstaan, die er al een tijdje staan. Daarbuiten is er ook een Buddha-beeld van 11,4 meter hoog. Best wel indrukwekkend. We zijn daar rondgeleid door een jongedame die plannen heeft om vanaf volgend jaar in Brussel te komen wonen en studeren. Haar zus heeft er al een 8-tal jaren een Japans restaurant, en zij gaat er nu studeren. We zijn achteraf ook uitgenodigd in haar huis waar we vol werden gestopt met het lekkerste eten van Japan. En zeker niet het goedkoopste. Allemaal gemaakt door de mama. Ik denk dat het vanaf nu mijn plicht wel een beetje is om dat meisje een beetje een thuisgevoel te geven als in België is. En dat is in alle waarschijnlijkheid ook een beetje de bedoeling geweest van de ouders. Geen erg, want het is echt een erg leuke jongedame!

Zo. Dat was het een beetje! Nu ben ik ondertussen terug in Osaka en weer aan het genieten van al mijn vrije tijd. Vanaf volgende week ben aan het liften met Hilde, een jongere collega van mij. En daarna komt mijn jongere broer mij bezoeken. Vakantie is een fijne periode. Ik zal u nog wel berichten over mijn volgende belevenissen.

Als laatste wil ik u zeggen, Vrolijk Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar!

Vele groeten vanuit Osaka, Japan

PS: degeen die de eerste en degeen die de laatste zinnige comment schrijft, trakteer ik een pint vanzogauw ik terug in Belgie ben! Of het zinnig is of niet, dat maak ik uit. Het zal doorgaan tot ik de volgende keer op internet kom, en da kan nog wel ff duren...