Toyota, Kyoto, bergbewoners (Nomihoudai) en stoofvlees

Hallo mede-aardbewoner,

Hier ben ik dan weer. Er is weer ‘t een en ‘t ander gebeurd in mijn leven waar ik u graag van op de hoogt zou brengen. Door de week gebeurt er helaas niet zoveel wat noemenswaardig is. Tenzij u zeer geinteresseerd bent in wat ik zoal (bij-) leer en hoeveel ik wel niet studeer door de week. Het enige wat op studiegebied wel noemenswaardig is, is de presentatie over Toyota die Hilde, Dan, Shiihi en ik hebben gedaan. Voorts ga ik u vertellen over mijn dag ik Kyoto de vrijdag en ik ga het wederom hebben over onze bergbewoners die nog eens de bewoonde wereld zijn komen opzoeken. Als laatste ga ik het hebben over goeie ouwe Belgische kost: stoofvlees.

Toyota
In het kader van het vak Japanese Companies and Industries (日本の企業と産業) hebben ik en mijn vrienden een presentatie gedaan over Toyota. Dan over de geschiedenis, Shiihi over de weetjes (is Koreaanse en kan nagenoeg geen Engels), en Hilde en ik samen over het TPS, Toyota Production System. Ik ga u daar den uitleg ni van geven, maar moest ge echt interesse hebben dan kunt ge op de volgende site gaan kijken waar ik het over gehad heb ( http://www.toyota.co.jp/en/vision/production_system/index.html ). Erg interessant als ge `t mij vraagt! Hierbij zou ik ook prof. Vanoverbeke willen bedanken voor de talrijke blogs die hij ons heeft laten maken over dit onderwerp, en mr. Coppens die de blogs zorgvuldig heeft bewaard. Bedankt, het was zeer nuttig.

Kyoto
Vrijdag was het dus een vrije dag. 文化の日 (bunka no hi) `dag van de cultuur` noemen ze het hier. Volgens mij is het gewoon om maar wat feestdagen te verzinnen om de druk bezette salaryman een beetje vrije tijd te gunnen en zo het fenomeen 過労死　(karoushi, dood door overwerk) te kunnen bestrijden.
Alleszins, wij studenten niet getreurd, wij hup naar Kyoto. Een van de Webster University (USA)-kids wist ons te vertellen over de 祇園をどり (gion odori, soort van Geisha-show met dans en toneel). Blijkbaar was het een mogelijkheid die we met beide handen moesten grijpen. Een spektakel van een uur voor 25 euro. Doen!

Wij dus vol goede moed vertrokken naar Kyoto, naar Gion. In Gion aangekomen zijn we naar een soort van cultureel centrum gegaan, waar we een rij mensen zagen aanschuiven. Wij dachten dat dit de ticket-line was, dus wij mee aanschuiven. Bleek dat niet zo te zijn... Iedereen had een uitnodiging vast om binnen te geraken. Wij dus terug uit de lijn en gevraagd of we aan het juiste adres waren. Wat niet het geval was. Waar we waren beland was een tentoonstelling over traditioneel Japanse voorwerpen. Dan heb ik het over stof voor kimono’s, waaiers, gerechten, poppen, wierook, teensloefers, klederdracht, .... Echt vanalles.

De vraag die u zich nu stelt, hoe weet ik dat allemaal als ik buiten in de rij stond? Wel we zijn uiteindelijk binnengeraakt. Het was dus wel degelijk op uitnodiging. En alleen mensen met een uitnodiging geraakten binnen. Dus echt wel een once-in-a-lifetime ervaring. Per uitnodiging mochten 3 mensen binnen en er waren een paar heel erg vriendelijke Japanners die bereid waren (zelf voorgesteld hadden!) om ons op die manier binnen te krijgen. Wat een heel erg symphatiek gebaar was. Dus zo kunnen die Jappen ook zijn. Heerlijk toch.

Zoals ik al zei was die tentoonstelling het einde! En ik sta blijkbaar op de foto met een bekende Japanner (hoewel mijn room-mate hem niet kent)! Blijkbaar bekend in dat wereldje. Hij is een kunstenaar, en als ge mij een vraag stelt over Belgische kunstenaars, dan is Jan Hoet de enige naam die in mij opkomt... Zal voor `Jun met de pet` (hehe) wel hetzelfde zijn.
Op het einde van de tentoonstelling kregen we Japanse thee en een soort van Japans snoepje お菓子 (okashi). De thee moest op een bepaalde manier gedronken worden om de `etiquette` te verzorgen. Op die manier moet het eenmaal gebeuren... Buigen naar het kopje thee, dan met de rechterhand oppakken en op de linkerhand zetten, met de rechterhand het kopje 2X een kwartslag naar links draaien, nogmaals buigen en dan opdrinken. De thee was niet geweldig, het snoepje wel.
Na de thee en snoep mochten we zelfs een kop Soba eten (Japanse Noedel). Deze was ook gemaakt volgens het traditioneel recept. Ook zeer lekker.
Al bij al was dit een ervaring die ongelooflijk was, dat wij (westerlingen) konden meemaken! Dank u wel, vriendelijke Japanners.

Na die tentoonstelling hadden we toch nog de tijd om de juiste plaats te zoeken en de 2de show van de dag te gaan zien. De plaats snel gevonden, en tickets gekocht. Duur weliswaar, maar zeer zeker de moeite waard! Veel kan ik er niet over zeggen omdat ik er niks van ken. Maar ik denk dat de beelden voor zich spreken. De foto’s zowel als de filmkes! Zeker gaan zien dus! Hier zijn al enkele voorbeelden.

Bergbewoners
Zaterdag hebben we weer het bezoek gehad van onze vrienden op de berge (halihalloooo). Blijkbaar hadden ze zin om te drinken. Dat kwam even goed uit. Want zelf had ik ook een grote dorst! En dorst dat ik had! Daarom moet ik u teleurstellen dat er niet veel straffe verhalen van zijn. Waarschijnlijk wel, maar ik was helaas vrij ver heen.
Ik zal het houden op wat ik wel nog weet. Deze keer waren Caroline en Peter niet alleen, neeeeeen, een zekere Sarah uit UK en Hannah uit Nieuw-Zeeland waren ook afgedaald. Sarah is gemeen. Of het is dat eeuwige Brits sarcasme. Wie zal het zeggen? Ik vind het alvast geweldig... En Hannah is grappig. Niet omdat ze goeie grappen maakt, maar omdat haar persoon een beetje lachwekkend is voor mensen als ik. Een voorbeeld: `I am in Japan to buy clothes, what else...?!` is een van haar uitspraken. En als ge op 2 dagen 3 paar schoenen koopt, en een jas hebt van fake-nerts dan vraagt ge erom om bespot te worden. Nu ja uiteindelijk is ook dit een symbiose. Iedereen heeft er baat bij. Zij is blij met haar nieuw schoenen en ik ben blij dat ik haar kan uitlachen. Het fijne is, dat ze niet eens door heeft dat het werkelijk uitlachen is. Dat is de symbiose! Heerlijk toch.
Zoals ge ziet kan een avondje buitenland ook interessant en gezellig zijn. De karaoke achteraf is er wel niet van gekomen wat ik wel jammer vond... In die toestan een karaoke is geweldig, denk ik...

Stoofvlees
`s Morgens werd ik wakker met een houten kop. Alles deed pijn: kop, buik, kleine teen,... Maar toch was het een geweldige dag. Vandaag was de dag dat ik stoofvlees gemaakt heb voor mijn vrienden. Hilde, Yang Sun en Jun zijn afgekomen naar het nederige 秀麗寮 (Shuureiryou, naam van mijn dorm). Met de dames heb ik samen de inkopen gedaan heel ver weg van mijn dorm, dus ik was blij dat we terug op kot waren met alle ingredienten noodzakelijk voor een heerlijk potje stoofvlees. Mmmmmmmmmmmmhhhh... Vlees, Duvel, ajuinen, peper, zout, paprikapoeder, mosterd, laurierblaadjes en brood. Hoewel het brood van da sponshbrood was, en de mosterd eigenlijk graanmosterd was, leek het nog wel degelijk op de stoofvlees die ik bij mijn nonkel Louis krijg voorgeschoteld en van wie ik de 作り方 (tsukurikata, ik kom niet op het Nederlandse woord... de manier waarop het gemaakt word...) geleerd heb. Of liever, de eer heb gehad om dit aangeleerd te krijgen.
Frieten hebben we bij de McDonald’s gehaald. Het tafereel zag er als volgt uit:

Dat was het dan weer voor deze week! De komende week ziet er heel erg plezant uit! Mijn vrienden in Matsumoto hebben de eer mij te ontvangen! (hehe) Ik kijk er al naar uit, u toch ook?!

Gegroet uit het verre Oosten