Level, Club, Schrijn en Kalligrafie

Gegroet mina – sama (iedereen),

Het vervolg van mijn leven in Japan… De dag na ons klein reisje ben ik met Jun naar de Wood Village gegaan. Mijn nieuw stamcafe. Ik heb al verteld dat hij toen de Nomihoudai bestelde voor ons beide. Wel hij moest vroeg door, de laatste trein, en hij moest vroeg op voor zijn vakantiejob. Ik moest de volgende dag vooral goed uigerust zijn en nuchter voor de 能力試験 (plaatsingstest). Natuurlijk zijn deze rustige avonden de ergste. Hij wilde mij per se volgen, en natuurlijk wou ik mij uiteindelijk niet meer laten kennen. Dus beide stomdronken. De plaatsingstest was dan ook allesbehalve een leuke aangelegenheid. Het schriftelijke gedeelte was heel erg moeilijk. En het interview was vreemd. Het hoofd van de sensei, spreekt snel en vrij onduidelijk. Natuurlijk had ik haar verkeerd begrepen in het begin en ben ik geplaatst in level 3... Achteraf gezien, na de eerste 2 lessen, onder mijn niveau. Voor mijn collega’s en academisch personeel thuis, ik heb geleerd over het gebruik van ために en なければ~ならない... Dus heb ik al beslist om de lessen van level 4 toch mee te volgen, maar dan daar geen examen van af te leggen. Jammer genoeg is het administratief, en volgens de ‚hoofdsensei’ voor mij onmogelijk om nog te veranderen. Ik zou het niet aankunnen. Dus nieuwe dingen leren, is niet belangrijk, ge moet het blijkbaar al kunnen om het te mogen doen... vreemde Jappen. Alleszins ga ik dan maar voor het gemakkelijke examen, en volgend semester naar level 4.

De donderdag zijn dus de lessen begonnen, niet voor mij alleszins, ik heb geen les op donderdag. Dan maar de vrijdag. Een vak getiteld ‚Japanese Law’ gegeven door een Japanner die nauwelijks Engels kan. Erg moeilijk om zo een les te volgen, hoewel het erg interessant is.
`s Avonds was het welkomstfeesje van de dorm. Natuurlijk eerst een klein half uur speechen, en dan een grote Kanpai en aanvallen. Zowel de drank als het eten. Het eten omdat we honger hadden; de drank omdat we dorst hadden, en omdat we daarna door gingen naar een club in Umeda (downtown Osaka). Maar eerst nog op het feesje nog maar eens een 自己紹介 (uzelf voorstellen). Alle 25 nieuwe buitenlanders. Geen erg dacht ik, meer tijd om mij op de club voor te bereiden.
Voor we naar de club gingen zijn we eerst nog naar een Australische bar gegaan. De bodem wat aanvullen, en dan door naar de club, waar het blijkbaar ‘mini-skirt night’ was. Dames met een minirok mochten gratis binnen. Hoe oneerlijk en seksistisch en fijn! Jammer genoeg trekt dat mannen aan en zat de club vol geile venten uiteindelijk.
Geen erg. De muziek was geweldig en sfeer zat er dik in. Tot 3.30! Toen ging de muziek uit en het licht aan. Vreemde Japanners. Blijkbaar hebben ze maar een vergunning tot 12 uur en is 3.30 het limiet. Vreemd genoeg noemen ze dat ook een club...

De eerste trein terug was om 6 uur, dus wat ons restte was rondhangen in Umeda. Tijdens dat rondhangen heb ik wel de 暴走族 Bousouzoku gezien. Dat is een bende motards die met een kapotte knalpijp de straten onveilig maken.


Zaterdag was een katerdag. Eigenlijk niks gedaan, behalve nog eens met mijn liefje gebeld. Zondag ben ik met mijn Belgische collega’s op schrijn bezoek gegaan hier in de buurt. Eerst het Taruma schrijn.

Dan het Inagi schrijn.

En als laatste het Susanoonomikoto schrijn.

Een uiterst aangename trip. Goede wandeling met toffe mensen en mooie dingen gezien. En waar ik stiekem ook blij om was, is niet de hele tijd te moeten nadenken tijdens het spreken. Gewoon zorgeloos Nederlands babbelen. Ik had niet verwacht dat dat zo deugd kon doen...

Vorige week heb ik mij aangesloten bij de 書道部, Kalligrafie-club. En gisteren de eerste sessie, en `s avonds de eerste meeting. Kalligrafie in Japan is toch anders dan we hebben aangeleerd van onze Taiwanese vriendin. Toch ben ik haar enorm dankbaar omdat ze mede dankzij haar enthousiasme, bij mij de interesse heeft opgewekt. Kalligraferen is heel erg leuk. En er zijn er die het erg goed kunnen, en die het mij met alle plezier willen aanleren. En uiteindelijk is dit een manier om mensen te leren kennen. Ideaal dus.

Dus nog steeds heel erg plezant hier.

Gegroet
Michael

Het is hier heel fijn !!!

Beste vrienden en vriendinnen, kennissen, familie, academisch personeel,... Saartje,

Vorige week heb ik nog een poging gewaagd om mijn blog up te daten, maar jammer genoeg heb ik gefaald in die poging. Hoewel Mr. Coppens, Hans ons herhaaldelijk heeft gewezen op het feit dat we een tekst in word (liever, OpenOffice) moeten typen en opslaan, en daarna kopieren naar de tekstbox; ben ik dat natuurlijk vergeten. Mede omwille van het feit dat de handleiding van de blog in Japan in het Japans is en ik te koppig was om een woordenboek te raadplegen, is die blog waar ik anderhalf uur lang aan bezig was geweest, op een of andere manier gewist. Jammer toch... Alleszins zal ik Hans’ wijze raad deze keer wel opvolgen.

Dus, 12 september was het vertrekken geblazen in Zaventem, over Frankfurt, naar Kansai International airport. Het was degelijk een bewogen afscheid, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was moeilijk en heel erg pijnlijk om afscheid te moeten nemen, eerst van vrienden, familie, en natuurlijk van mijn allerliefste Saartje. Zullen maar zeggen dat dat erbij hoort.

Aangekomen in Japan na een vervelende vliegreis (3 flauwe films en `vlieginstructeurs` die mij keer om keer wakker stootten), was het nagenoeg meteen duidelijk dat we in Japan waren aangekomen. Geen bus die ons van het vliegtuig naar de douane bracht, maar een monorail. Ik heb geen idee hoe het buiten Europa er aan toe gaat, maar in Europa is dit nogal onbekend denk ik. Een volgend opvallend feit is de jobcreatie in Japan. Geweldig hoe een kerel een hele dag lang aan de wachtrij voor buitenlanders, aan de douane, een hele dag door moet zeggen tegen de eerstvolgende in rij ‚Ja het is uw beurt’ (はい、どうぞ).
Een ander voorbeeld van jobcreatie, is de parking aan het stadhuis van Suita, alwaar ik ben geregistreerd als alien... Die parking is zo groot als een normale parking van een colruyt in Belgie, en daar staan maar liefst 4 parkeerwachters het verkeer te regelen! Daar waar er eigenlijk geen nodig zijn. (foto's)















De weg naar de dorm goed gevonden, kwamen we in een sfeer terecht die vrij onbekend is bij ons, denk ik. Meteen werden we verwelkomd en aanvaard. Rondgeleid en aangesproken.
Een heel erg plezante sfeer, als ge u aan de regels houdt! En die zijn niet min. Na een nacht slapen was het de orientatie dag op de dorm. De eerste drie uur van de orientatie hield in dat we de regels naar ons oren gesmeten kregen. Dit mag wel, dat niet, dat ook niet, en dat zeker niet.... Het jammere was dat zelfs de normale dingen, heel erg expliciet moesten vermeld worden, gelijk: ‚Ge moogt uw wasmand niet op het wasmachine zetten!’. Om zo een dingen 3 uur aan een stuk te moeten aanhoren is niet je dat. Alleszins begon daarna de rondleiding waar ze nog maar eens dezelfde uitleg gaven en aanwezen waarover het ging. Bijv: ‚Het is dus op deze wasmachines dat ge uw wasmand niet moogt zetten!’.

De volgende dag was het orientation day aan de universiteit. Nog zo een nutteloze dag. De bundel die we op voorhand hadden gekregen, die hebben we uiterst nauwkeurig overlopen. Had ik daar mijn tijd maar niet in gestoken in Belgie. Die dag hebben we geen klaslokaal gezien, geen rondleiding gehad. En we hebben nochtans maar op 2 plaatsen les. ‚De eerste keer zoekt ge maar uit waar het is, vertrek op tijd!’, zeiden ze dan....
Zo klinkt het niet zo fijn he?! Wel integendeel, het waren leuke dagen. Als ge niet te veel aandacht schonk aan wat er vanvoor gebeurde, en u meer met de kotgenoten en respectievelijk de volunteers bezighield. Wat ik dus deed eigenlijk. Op die orientation day van het unief heb ik meteen een goede (denk ik toch) vriend leren kennen, Honda Jun. Een eerstejaars business school, die heel erg sympathiek en spraakzaam is. Wat wel een beetje jammer is, is dat hij niet op de dorm zit, niet op kot, en dus elke dag op en af moet naar huis. 2 uur reizen vanuit de campus. Stel u maar eens voor in Belgie. In Houthalen (Limburg) wonen, in Kortrijk op universiteit zitten, en elke dag op en af... Er zijn er maar weinig die dat zouden doen...

Alleszins hebben Jun en ik al een leuke tijd met elkaar gehad. Zijn al ene gaan drinken, en al veel lunchen samen gedeeld. Die keer dat we ene zijn gaan drinken, wilden we allebei een rustige avond. Natuurlijk zijn dat de beste... 飲み放題 Nomihoudai. Zo veel drinken als ge maar wilt gedurende 2 uur aan en stuk voor slechts een dikke 15 euro. Hij is die avond niet meer naar huis gegaan, en in allerijl een vriend weten te strikken om te overnachten. (dat is helaas onmogelijk op de dorm)

Het eerste weekend zijn we met alle buitenlanders van de dorm en een bus Chinezen en Koreanen, naar Kyoto en Biwako meer gegaan. In Kyoto hebben we een busrondrit gedaan en naar een museum van Shimadzu gegaan. Een bedrijf in technologische snufjes. Saai en veel te moeilijk. De gids vergat al na 5 minuten dat we geen native speakers zijn, en wij vergaten uiteindelijk dat zij onze gids was. Zo luisterden we naar haar, keken naar de voorwerpen, en met de woorden die we verstonden, verzonnen we ons eigen verhaal. Op dat moment zelf dacht ik dat ik de enige was die het zo deed, maar later in de bus bleek dat nagenoeg iedereen het zo deed.
Eten aan het Kiyomizudera (een of andere prachtige tempel in Kyoto), en ipv het te bezichtigen, terug naar de bus en het volgende bezichtigen. Dus daar moet ik zeker nog eens teruggaan!

Overnachten deden we in een Ryokan (traditionele herberg, erg Nihon-style) aan het Biwakomeer op een 1000 meter hoog, met een Gongola van 200 naar 1000 meter ongeveer. De ryokan bevond zich in een wolk. Werkelijk, ge kon met moeite uw eigen voeten zien. We mochten daar genieten van een overnachting in een Washitsu (traditionele kamer) en van een erg Nihon-styl, traditionele lunch met sushi en sashimi (rauwe vis) en vele andere vreemde dingen. Rauwe vis is best wel lekker, hoewel het toch vreemd in de mond ligt. Een ervaring die iedereen eens moet meegemaakt hebben!
De volgende dag naar een museum over de overstromingen van het Biwako-meer en de ecologische, economische en agarische problemen die het met zich meebracht. Alsook hoe ze het hebben opgelost. Gewiekst die Japanners.

Ook ergens op de reis kregen we de eer om zelf een waaier te maken. Alle, te bekladderen althans. Ik wou er natuurlijk wat op kalligrafferen, en degeen die mij een beetje kennen, kennen mijn lijfspreuk alvast ook: `一杯だけ何もないものである。` Ik moet er waarschijnlijk geen vertaling bij geven maar het komt er dus hier op neer: `Eentje is geentje`...

Voor de rest zijn mijn dagen erg rustig geweest en zekere zin. Behoorlijk wat papierwerk in orde brengen, een fototoestel kopen, wat rondhangen, en vooral veel met mensen babbelen en mij indompelen in het leven hier. Wat is daar de beste manier voor? U raadt het al, op cafe gaan en met Japanners praten. Hoewel het meestal met de buitenlanders begon, eindigden we de avond altijd al pratend met Japanners en al telefoonnummers en e-mailadressen uitwisselend ook met die Japanners. Zij vinden het geweldig dat een buitenlander de Japanse taal, cultuur, ... bestudeert. En wij vinden het geweldig om erover te kunnen praten, en dan nog in het Japans ook. Is dat geen geweldige symbiose?!

U kan dus zien dat ik mij, hoewel er ook veel momenten zijn dat ik heimwee heb, toch erg goed mijn draai kan vinden. Eens te meer omdat de mensen hier zo vriendelijk zijn en mijn room mate, Miyazawa Naoya, een erg toffe gast is. Het eten is hier geweldig en waar ik nog het meeste van hou zijn op de eerste plaats de o-furo, het Japanse bad. En ten tweede de sproeier WC, die overal te vinden zijn.
Het bad: eerst een volledige `wash up` al zittend op een krukje, dan gezamenlijk in een groot bad liggen waar het water om en bij de 43-45 graden is. Heerlijk!
De WC: het sproeien van de anus slaat alle verbeelding! WC papier=schuurpapier. Zelfs de zachtste 4-lagige Moltonel kan niet tippen aan de sproeier. Zeker in tijden van platte stoelgang, de sproeier blust en zuivert; WC-papier schuurt en doet pijn.
Deze dingen zou ik later ook in mijn huis willen hebben. Ik hoop dat ik Saartje kan overtuigen. Ik laat desnoods mijn bagage hier en pak in de plaats zo een WC mee. Heerlijk!

Zo, genoeg voor even. Ik hoop dat het wat interessant was.... Ik vond het alleszins tot hiertoe een geweldige ervaring en zou bij deze nogmaals de KULeuven willen bedanken dat ze mij de kans geven. Bedankt en tot blogs!


Michael

Welkom!

Als het de bedoeling was om iets te weten te komen over hoe het met mij gesteld is in Japan, dan bent u op het goede adres!!!
Dit is een post waar ik de hoogtepunten zal beschrijven van mijn verblijf in Japan. Ik zal trachten om maandelijks een nieuw berichtje te posten met een eventuele foto erbij.
Ik dank u alvast voor uw interesse, dat betekent immers dat ik wel degelijk iets beteken voor u..., en ik wens u veel leesplezier!

Michael