Dag lieve mensen,
Eerst en vooral iedereen een toffe dag gewenst, met de komst van de Sint en de verjaardag van Samson!
Voor de rest vind ik het een fijn weerzien op deze erg zonnige dag in het verre Osaka, Japan. Ik moet zeggen dat naast het erg plezante leven (zeker omdat de voorbije weken nogal veel in het kader stonden van den drank), wordt het stillekes aan tijd voor het serieuze leven. Met name de examens beginnen er voor mij aan te komen. Dit is enerzijds een goede zaak want dan spaar ik wat geld en dan leer ik nog eens iets (want dat vergeet ne mens nogal eens). Samen met het feit dat als ik nu alle examens heb, ik in januari er geen enkele heb waardoor ik een maandje langer vakantie het... Anderzijds zijn examens toch maar vervelend omwille van het feit dat ge moet leren.
Dit leven zit er aan te komen, maar eerst moet ik u een beetje informeren over de voorbije week.
Umeda met Jun
Ik weet niet of ik het verteld heb in een vorige blog, maar mijn fototoestel zou mij dus 14.000 yen kosten om te laten maken. Daar was ik helaas niet mee akkoord! Zeker al niet omdat ik ni echt iets gedaan heb waardoor het stuk gegaan is. Dus ben ik deze week met Jun naar Yodobashi Camera gegaan om eens goed te klagen.
Helaas viel er niet veel te klagen. Het was bij de maker beslist dat de stukken te wijten zijn aan een schok. En daar zullen ze niet van afwijken! De vriendelijke bediende heeft wel gevraagd achter een korting omdat ik student ben die het toestel nog maar 2 maanden heeft. Het heeft gewerkt! We zijn van 14.000 naar 10.000 yen gegaan (delen door 148). Tof seg. Eerst wou ik dit niet echt betalen, maar tis dat of een nieuw fototoestel kopen voor weer maar eens minstens 27 a 28.000 yen. Hoe dan ook, op een reis als dees, is een fototoestel wel een noodzakelijk hebbedingetje vind ik.
Na de winkel zijn we wat gaan shoppen. Ik had een sjaal nodig en een nieuwe broek (mijn jeans is gescheurd bij de voetbal…). Jun had een warmere jas nodig. Erg kieskeurig was ik niet. Ik had een nieuwe jeans nodig en dat is snel beslist he. Probleem bij broeken bij mij is dat de pijpen altijd te lang zijn. Daar had ik dus schrik voor en inderdaad, dat was het geval. Wat is er dan fantastisch aan Japan? Dat fixen ze hier binnen het uur, gratis. Heerlijk toch!
De sjaal is grijs.
Jun heeft niks gevonden. Dus zijn we maar gaan eten en drinken. Fijn zo. Hij is serieus om naar Belgie te komen. Als het niet is om een jaar te studeren, dan komt hij op bezoek! Fijn zo.
Party with the judges
Vrijdag was er de party with the judges. In het kader van de les ‘Japanese Law’ zijn we gaan eten en drinken met de professor en 4 rechters. Erg plezant om zo een beetje te horen hoe het achter de schermen gaat van een rechtbank. Die gaan 3 a 4 keer per week na het werk ene drinken. Daar praten ze over alles en nog wat. Ook rechtzaken die vrij moeilijk zijn om te beslissen. Dit zal overal wel zo zijn! Maar 3 a 4 keer per week is wel erg veel vind ik. Dat zal ook wel de redden zijn waarom studenten helemaal niet kunnen drinken, en oudere mensen wel. Hier is het leven omgekeerd. Hier gaan ze op stap als ze werk hebben, bij ons voor we werk hebben.
Na de party zijn we met een select groepje nog naar een Irish Pub gegaan (op de 6de verdieping van een gebouw) waar de judges serieus konden volgen met drinken. Wat wel aangenaam was. Eens met een jap dronken worden en op hetzelfde niveau zitten de hele tijd. Dan kunt ge echt eens babbelen over cultuurverschilllen. Mede omdat elk van die rechters ook een jaar in buitenland hebben gestudeerd, zijn ze niet zo Japan-gericht en hebben ze een mening, die ze nog zeggen ook.
Wat mij ook opviel aan die rechters is dat die 2 levens leiden op hetzelfde moment. Het ene moment zijn ze de gerespecteerde rechter en echtgenoot, en het andere moment gaan ze gwoon op stap en vergeten ze alle etiquette en de reden waarom ze gerespecteerd zijn. Zo wist trouwens geen enkele echtgenote waar ze waren. Dat is blijkbaar niet belangrijk. Ik weet als ik niet thuis ben om half 4 `s nachts, dat mijn echtgenote wel ongerust zou zijn en dat ik op zijn minst een berichtje zou sturen.
Een ander ding is dat die rechter alle striptenten kende in Osaka. Waar ze zijn, hoeveel ze kosten, wie niet toegelaten is,... alles! Dus na het werk veranderen ze in de geile, dronken (ongetrouwde) kerel met veel geld. Is dit de samenleving die ik zie zitten om later in te vertoeven? Niet echt...
Mochi-making お餅つき
`s Morgens vroeg uit de veren voor een culturele activiteit. We zouden in een Japanse lagere en kleuterschool mee met de kinderen mochi gaan maken. Mochi is `japanese rice cake`. Men stoomt (of kookt) speciale mochi-rijst, begint er op te slaan met een soort hamer totdat de rijst helemaal plakt aan elkaar en het niet meer duidelijk is dat het rijst is. Dan worden er bollekes van gedraaid en kunnen er allerlei dingen mee gedaan worden. Men kan er mee gooien, op gaan staan, in uw gezicht wrijven,... of ze kunnen er een bonenpasta (あんこanko) insteken of gemalen bonen (黄粉kinako) rondom smeren en daarna opeten. Het is een traditie die normaal op nieuwjaar wordt gedaan. In een school is dat natuurlijk vroeger omwille van de vakantie op nieuwjaar. Het is alleszins wel een gezellige boel waar iedereen `ishoukenmei` meedoet, volle inzet toont. Tof!
Daarna mochten we een les bijzitten met de kindjes van 10 jaar. Natuurlijk is dat uitgedraaid op een zoveelste 自己紹介, zelf-introductie en dat de jung ons vragen mochten stellen. Over alles. En dit meer als een half uur aan een stuk. En dat met een kater! Neeneen, dit was niet echt aan mij besteed, dus heb ik mij er wijselijk buiten gehouden. Naderhand mochten we een kwartier met de kindjes babbelen (of zij met ons...) en na 24 handtekeningen te hebben uitgedeeld mochten we de klas verlaten.
Een opmerking die ik wil geven op dit gebeuren, is dat in die klas van 37 kinderen, 2 kinderen zaten met een mentale handicap. De een iets lichter als de andere maar ze hoorden beiden niet thuis is in het gewone onderwijs. Dat is niet goed voor hun ontwikkeling en een grote druk op de schouders van de leerkracht. Is dit omdat de ouders beschaamd zijn over hun kind en hun handicap negeren door ze naar een gewone school te sturen? Of is er gewoon geen school voor kinderen? Ik weet het niet… (als er iemand is die daar een antwoord op heeft… ge comment maar! Ben wel benieuwd)
Een andere kleine opmerking is dat ik voor het eerst in mijn leven een albino kind heb gezien. Die zijn dus wit! Niet alleen het haar, maar heel het lijf. Vreemd!
Pure club
`s Avonds was er de afspraak die ik met Caroline heb gemaakt om naar een club te gaan. Dus samen met haar, James, Phil en Sarah zijn we gaan stappen in Shinsaibashi. Eerst wat perikura gemaakt. Dat zijn die kleine idiote foto’kes die er idioot uitzien… Maar die uiteindelijk wel een leuke herinnering zijn aan een leuke avond.
Ondertussen kent ge het wel he… Dansen en feesten en naar huis…
Nomikai
Hoewel ik niet in de mood was, heb ik ervoor gekozen om deze wel mee te doen omwille van het gratis eten en omdat ik geen zin had om naar de winkel te gaan. Veel gedronken had ik aanvankelijk niet, maar na die eerste en tweede begon het wel wat rijkelijker te vloeien.
Die jappen daarentegen. Wel, wederom hetzelfde verhaal als de vorige keer: drinken, kotsen, drinken, kotsen, drinken, kotsen… Walgelijk. Zeker omdat we nu met 4 keer zoveel man waren als vorige keer en nog zekerder omdat er een paar jappan het in hunne bol kregen om de kleren uit trekken. En de andere jappen de nood hadden aan de edele delen te betasten…
Na het feesje hebben Alisdair en ik de overige drank op slinkse wijze meegekregen op de kamer (gepakt en gaan lopen, 2 maal) en hebben de rest van de avond gezellig geboerd op de kamer.
Hanko 判子
Gisteren was het dan tijd om mijn eigen hanko 判子 te maken. Ik weet niet of ge het weet, maar ge weet wel dat op een kalligrafisch werk er een rode stempel wordt gezet. Die stempel heb ik gisteren gemaakt. Eerst moest ik een schrijfstijl kiezen en daarna zou elk teken van mijn naam 美波恵流 in die schrijfstijl gezet worden. Daarna moest ik die overtekenen op een blad papier en er daarna overgaan met een stift waardoor er op de andere kant van het blad het spiegelbeeld werd gevormd. Dat spiegelbeeld moest ik overtekenen op het marmeren blokje. Eens dat getekend, had ik 2 opties. Oftewel kras ik alles weg behalve het teken waardoor ge rode tekens krijgt en een witte achtergrond. Oftewel kras ik het teken weg en dan krijgt ge witte tekens met rode achtergrond. Wel het was mijn eerste hanko en het is niet gemakkelijk, en de tekens van mijn naam in de gekozen schrijfstijl waren een ware opgave, waardoor ik gekozen heb voor de 2de optie die blijkbaar gemakkelijker is.
Desalniettemin was het een erg moeilijke opgave, maar iedereen steunde mij en heeft mij succes gewenst of heeft mij serieus geholpen. Iedereen behalve de persoon die mij in de club heeft geloodst, die in dezelfde dorm woont en die volgend jaar clubhoofd is. Hij is degeen die mij alles heeft geleerd tot hiertoe en degeen waarvan ik dacht dat hij wel eens een vriend zou kunnen worden. En die persoon was maar aan het roepen dat het onmogelijk was en dat ik maar 2 tekens moest pakken (wat helemaal geen betekenis heeft... wat is in godsnaam miha? De helft van mijn naam...). En zelfs toen ik hem zei dat ik het wou proberen en als het mislukt ik wel 2 van die stukskes steen zou betalen, bleef hij roepen dat het onmogelijk was en dat ik er niet aan moet beginnen en dat het mij helemaal niet zou lukken,... Zo hevig zelfs dat ik bijna serieus uit mijn slof ben geschoten. Jammer dat ik dat nog niet kan in het Japans, en tegelijk gelukkig voor mij (en ook voor hem...) dat dit nog onmogelijk is!
Wel uiteindelijk heb ik het toch gedaan (zeker omdat ik er al een uur aan bezig was...) en het is mij warempel gelukt ook. Een paar kleine foutjes, maar de aanwezige 3de en 4de jaars vonden het een erg goed (en niet alleen voor een beginner!) geslaagde hanko. En dat ga ik op een of andere wijze toch proberen in te wrijven bij die kerel die nog niet eens een greintje steun of hulp heeft gegeven. En daar ga ik waarschijnlijk gezien de Japanse normen onbeleefd zijn. Kan mij in dit specifiek geval niets schelen. Dan ben ik even de onwetende buitenlander...
Zo zie je maar beste lezer, ik trek hier nog wel mijn plan. Al heb ik af en toe toch zo mijn bedenkingen bij bepaalde dingen. Een ding is nagenoeg zeker: Een superervaring en geweldig om hier een jaar te vertoeven, maar wonen en een gezin opbouwen... dat toch liever in het Belgenlandje!
Gegroet
Michael aka Mech aka Mig aka DJ da Mig aka Mitch aka Mihael uit het verre Osaka, Japan
