Pure Club, Nomikai, Mino'o Park, Arashiyama, Asahi, OEFF, Nomikai (2)

Dag lieve bloglezers,

Het is weer even geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Bij deze neem ik de spreekwoordelijke pen te hand en zal ik u nog eens informeren over het verloop van mijn leven hier in Japan. Door de week gebeuren gewoonlijk niet al te veel opmerkelijke dingen. Deze keer verschilt dat ook niet. Het weekend daarentegen: Pure Club, Nomikai (飲み会) met de kalligrafieclub en een stevige bergtocht in de buurt van Mino’o Kou’en 箕面公園, een groot park in Mino’o. Vervolgens was er nog de voorbije week waar we op brouwerijbezoek zijn gegaan, naar Kyoto (Arashiyama, 嵐山), en in het weekend het Osaka Europees Film Festival, 大阪ヨーロッパ映画際, en wederom nomikai met de mensen van het kot.

Pure club

Avondje met de Britten. Het begon allemaal op kot toen ik besliste om een avondje niks te doen om wa geld te sparen. De Britten stelden dan voor om wa drankspellekes te spelen op de kamer. Fijn! Rond 10 uur kwam dan het idee bij iemand om toch nog iets te doen. Uit te gaan. Natuurlijk kon ik daar geen nee op zeggen op dat moment. Dat zijn omstandigheden waar ge op zo een idee nagenoeg automatisch ja op zegt. Hoe dan ook, wederom naar Pure Club om ons nog eens te mengen met de zwarte medemens, en de Japanse sletjes. “Waarom dan Pure Club?” hoor ik u afvragen. Wel, omdat het goedkoop is. Eens binnen, drank à volonte. Wie kan daar geen nee op zeggen? (mensen die ni drinken…)
Op die avond is er helaas niet al te veel wonderbaarlijks gebeurt. Buiten het feit dat het een ‘Temptation Evening’ was waar de knappe sletjes wel eens opdringerig konden zijn. Goed voor mijn zelfvertrouwen (ahum) en sfeer maken. Laat op de avond ben een oude vriend tegengekomen. Iemand die ik al lang niet meer heb gezien (alle, een weekske). En het was weer fijn om hem te ontmoeten. Lazarus is zijn naam!

Nomikai

Voor de mensen thuis, 飲 is het teken voor drinken en 会 staat voor samenkomen. Inderdaad, drinkbijeenkomst. Daarvoor was het een vergadering. Het nieuwe comité is gekozen. We zijn nu namelijk in het laatste semester. Vanaf april begint het nieuwe academiejaar. De nomikai was dan ook om het voorbije jaar fijn te beëindigen en om het kersverse comité te feliciteren. En fijn dat dat was! Sfeer alom. Eten zoveel ge wilt, en drinken zoveel ge wilt. Wat natuurlijk heeft geleid tot een zeer leuke bende zatte Japanners. En ik denken dat het allemaal seuten zijn (waar ik toch nog gelijk in heb hoor, ik denk dat een kalligraaf van nature uit een seut is…). Maar het zijn fijne mensen. Veel gebabbeld en veel gestaard omdat ik het niet meer aankon. Het was een goede oefening voor mijn Japans en ik had zelfs het gevoel dat ik er echt op vooruit aan het gaan ben. En dat is een fijn gevoel!
Na de nomikai had ik nog een andere afspraak. Het tankstation! Natuurlijk het spreekwoordelijke tankstation. Het was een date met mijn liefje om mij weer vol te gieten met moed om er weer een weekje tegen te kunnen. En ik was volgetankt!

Mino’o Kou’en

Deze keer was het mijn beurt om mij te verplaatsen naar mijn vrienden op de berg. En fijn dat dat was! Alleen jammer dat het nogal regende. Maar met een paraplu bij de hand, zijn we dan vertrokken naar het grote park in Mino’o.
Deze tijd van het jaar is het geweldig om zulke natuuruitstapjes te maken. Het is namelijk de tijd om naar de Kouyou te gaan zien (紅葉狩に行くmomiji kari ni iku). In de herfst, net als bij ons trouwens, veranderen de blaadjes van kleur. Het verschil is dat dat hier geweldig mooi is. Veel meer kleur en variatie in kleur als bij ons. En als kers op de taart, de Maple tree. De blaadjes van de maple tree zijn schitterend! Een mooie rooie kleur. Moeilijk te omschrijven. Dus als ge het wilt zien, kheb er een paar meegenomen en gedroogd, of ge komt naar Japan rond deze tijd (laatste 2 weken van november). De moeite waard.
Mino’o park heeft een erg mooie waterval waar aapkes zitten die niet gegeneerd zijn om de sushi uit u handen te pikken en zelf op te eten. Jammer alleen dat we daar niet zijn geraakt… Want wij hebben gekozen voor de alternatieve route gekozen en helemaal verkeerd gegaan. Beloning is dan weer dat we op die wandeling geen kat zijn tegengekomen (behalve mensen die aan het golfen zijn op een golfterrein in ‘the middle of nowhere’), de bomen een dak boven ons hoofd was, het een bergtocht was en dus goed voor de conditie, en dat het een prachtige wandeling was met erg mooie bomen en soms een prachtig uitzicht. Dit alles met goed gezelschap, wat kan een mens nog meer hebben?

Asahi

De komende week was een vol plezier en vertier! Het weekend was volgepland met het filmfestival, dus had ik de week om uit de bol te gaan. Maar deze keer in het kader van de les! Met de les ‘Japanese industries and companies’ stond er een brouwerijbezoek op het programma. De asahibrouwerij in Suita (de stad waar ik in woon).
Het begon met een film over hoe bier wordt gebrouwen, en hoe het in Japan gebeurd. Erg interessant als ge t mij vraagt. Vooral de toewijding waarmee de werknemers hun job doen (hoewel men dat in Belgie ook zo zou doen lijken in het filmke van het brouwerij-bezoek, maar ik heb de indruk hier in Japan dat dit niet louter geveinsd is...) was memorabel. Leuke noot hierbij is de prachtige Engelse/Amerikaanse stemmen die over het Japans werd gesproken. Superoverdreven proper gesproken. Goed te vergelijken met een TV-shop programma waar overdreven wordt bij het aanprijzen van vanalles.
Een tour door de brouwerij waar we veel geleerd hebben (hier verwijs ik naar Hilde haar blog) en na het bezoek mochten we proeven waar we op Westerse wijze op hebben gereageerd. En ja, de prof schaamde zich bij momenten! Dit omdat onze groep niet de enige groep was die aan het proeven was... En nee, ik was niet meer nuchter toen ik buiten stapte! Zoals het hoort na een brouwerijbezoek.
Na het bezoek hebben we ons in een parkje gezet met, opnieuw, Asahi-pinten. Gezellige avond. Zeker omdat Jun ook nog is afgekomen en we naar Umeda zijn afgezakt om mijn fototoestel binnen te brengen en om er ene te drinken. Fijn zo!

Arashiyama

Om middernacht terug thuis, niet al te dronken noch nuchter, dus opstaan was wel degelijk moeilijk. Maar ik ben er in geslaagd en dat heb ik mij niet beklaagd! Het was een heerlijke uitstap. Om verschillende redenen. Ten eerste, de mensen met wie ik ben gegaan waren onbekende. Dus heb ik weer wat nieuwe mensen leren kennen! Het waren mensen van het International Student Association. Het enige wat zij doen is naar conferenties gaan over heel de wereld om over verschillen in cultuur ed te discussieren. Het hoogtepunt van deze ‘cirkel’ is hun eigen conferentie in augustus, waar ze ons over heel de dag mss 20 keer voor hebben uitgenodigd en erop gedrukt om er naar toe te komen. Een tweede reden is omdat de tijd van het jaar een prachtige natuur te bieden heeft. De kouyou is een fenomeen waar ik van houdt! En het zou een derde reden kunnen zijn, maar ik hou het onder het tweede puntje, de kouyou in Kyoto is nog wonderbaarlijker omdat er tuinen en parken zijn die gespecialiseerd zijn in de kouyou zo goed mogelijk tot uiting te brengen. Met lichtspectakels en boomschikken. Fantastisch! Ik hoop u daar nog foto’s van te kunnen bezorgen. Als ik ze van Phil heb gezipt op mijn PC...
Na het bezoek van Arashiyama zijn we met een select gezelschap nog iets gaan eten en drinken in dezelfde izakaya (居酒屋) als waar ik met Jun ben gegaan de vorige dag. Een vrij goedkope, goeie izakaya. Misschien is dit dan ook wel een goede gelegenheid om de term ‘izakaya’ uit te leggen. In Belgie hebt ge restaurants, cafe’s en tavernes en consoorten. Meestal is het ofwel eten ofwel drinken. In Japan wordt dat samen gedaan. Ge gaat er om te drinken, maar hier wordt er gewoonlijk bij gegeten (vandaar dat er bij de nomihoudai een aantal schotels inbegrepen zijn...). Er is dan een zeer gevarieerde keuze schotels tegen een zeer degelijke prijs. Om zeker te zijn dat ge ermee weg zijt, het is geen maaltijd. Het zijn kleine schotels, halve porties ongeveer die bij het drinken worden verorberd. Meestal wordt dan in de groep een aantal schotels besteld en iedereen eet van alles. Fijn!
Na de izakaya, zijn Phil, Dan, Alisdair en ik nog afgezakt naar een bar in Zuid-Osaka (Tennouji, 天王寺) waar Phil en Dan een afspraak hadden met hun Japanse vriendinnen die ze ergens hebben ontmoet. Pikant detail: deze damens zijn 32... Alisdair en ik ons aanvankelijk afgezonderd (omdat er ni echt veel plaats was, en omdat we hun privacy willen geven). Punt waarom ik dit meld in deze blog is omdat ik eigenlijk graag wou vertellen wat ik gedronken heb. Een pint, van een liter. (alle eigenlijk 2) Blijkbaar de gewoonste zaak hier. Ik had het nog nooit gezien. Een pint van een liter. Ze hebben gesmaakt en ze hebben geleid dat we de laatste trein hebben gemist. Tot in Awaji zijn we nog geraakt (daar moeten we overstappen), maar verder was ofwel 2 uur en half wandelen, ofwel de taxi. Taxi dan maar en met een tussenstop in een marginale izakaya in de buurt, met de grote van een kot op Torres en schimmel op de muren... Wel lekkere shouchuu, 焼酎 (Japanse sterken drank).

Filmfestival

Zaterdag en zondag stond het 大阪ヨーロッパ映画際 op het programma. Enerzijds een erg leuke ervaring omwille van het taalgebruik wat eigenlijk nieuw was voor ons (Ruben en ik). Ik had nog nooit eerder tegen een klant gesproken. Dus het moest heel beleefd zijn! Anderzijds ergerlijk en vervelend omwille van de Japanse... hoe moet ik het zeggen, wijze (!) waarop alles gebeurde. Misschien moeilijk te vatten maar met enkele voorbeelden zal ik mezelf duidelijk maken. Het systeem hier in Japan is hetvolgende: de mensen kopen een ticket, dat ticket wordt omgeruild voor een nummer. Als ze binnen mogen dan is het in de volgorde van het nummer dat ze krijgen, en mogen ze vrijuit een plaats kiezen. Wie eerst is, kan dus eerst kiezen... Wel, er moesten ook nog enquete-formulieren uitgedeeld worden en er was de mogelijkheid om posters en programmaboekjes te kopen. Als laatste was er nog een plaats waar de pers naartoe kan komen om zich aan te melden. In Belgie zou er 2 man voor de tickets, 2 man voor de enquete en die volgorde-blaadjes (die werden samen gegeven), en een man voor zowel pers als programmaboekskes en posters (kwam bijna niemand...). Dus in totaal 5 man zou ruim volstaan. Wel wij stonden daar met 11 man! Natuurlijk (en daar zijn die Jappen goed in) was iedereen aan het doen alsof ze druk bezig zijn. Daarenboven stonden er in een ruimte van 10 meter op 5, 4 mensen de klanten ‘wegwijs’ te maken en hen welkom te heten en te bedanken. Werkelijk, als westerling hiertussen lopen was in begin een ervaring, maar ik kan mij niet bezighouden met niks 2 dagen aan een stuk. Zelfs een poster werd met 3 man opgehangen.
Maar omdat we 3 films hebben gezien (Lifting the Corazon, Simon en Dennis van Rita, resp een Spaanse, Nederlandse en Belgische film) die ik aan iedereen zou aanraden om te zien, was het wel de moeite. Meer nog omdat de hoofdrolspeelster van ‘Dennis van Rita’, Els Dottermans heb ontmoet en gesproken, was het de moeite waard om deze miserie te doorstaan. En als dat nog niet genoeg is, zelfs de Belgische Ambassadeur was uitgenodigd op het festival en natuurlijk ben ik kennis gaan maken met hem. Vreemd dat een kerel zonder kennis van de taal, ambassadeur van een land kan worden... Zal wel veel vriendjes hebben.

Nomikai (2)

’s Avonds hebben de Jappen mij weer weten verbazen. Enerzijds omdat ze ni tegen de alcohol kunnen (dit blijft mij verbazen) en anderzijds omdat de sfeer waarin dit alles gebeurd absurd is. Als een hogere zegt tegen een lagere om te drinken, dan heeft de lagere geen keus. GEEN keus. Met natuurlijk tot een groots kotsfestijn tot gevolg. Iedereen dronk tot ze ni meer konden en meer. Sja, dan gebeurt dat. Erg vreemd. Effectief iedereen heeft gekotst, en is dan gewoon verder gaan drinken. Zal ook wel in de cultuur liggen zeker. Ik weet dat ik dat met bijzonder weinig bewondering heb aanschouwen. Feit is dat wel weer dat ik een heerlijke avond heb gehad, waar ik wederom weer wat nieuwe mensen ken van in de dorm. Nu ken ik zelfs mijn buur... fijn toch!

Tot zover mijn relaas voor de voorbije weken... Philippe, de samenvatting stuur ik over mail!

Saluti en de kost uit het verre IT-Center van Kansai Universiteit in Kandaimae, Yamate, Suita, Osaka, Japan, Azie, Aarde

Michael

Tequila-Contest en Matsumoto (松本): `Rustige` avond, Soba, Kasteel, Nomihoudai, Uitstap en Handbal

Dag lieve bloglezer (-es),

Ik ga u deze keer voornamelijk een reisverslag geven. Ik ben namelijk dit weekend (van donderdag tot maandag) naar Matsumoto gegaan om Boris (aka Joris, aka Clitoris) en den Deem (aka David) een bezoekje te gaan brengen. Ook daar waren: Ping Yii (aka Hongi, aka Man Yee), en 2de bachers Wim (aka Sumo-Wim, aka Saru) en Kevin (aka Dieje-met-zijn-pots). Voornamelijk heb ik mij geamuseerd met Boris, Deem en Wim, die een heel erg toffe kerel blijkt te zijn. Daar kon ik eigenlijk al vanuit gaan aangezien hij optrekt met vrienden van mij... Bij deze is dit dus bevestigd!

Tequila-Contest

Maar eerst moet ik nog verslag geven van de Tequila-contest van de woensdagavond. Ik was eigenlijk van plan om niks te doen en rustig een avondje TV te kijken of wa ping-pong te spelen, maar plots kwamen de Britten af dat Phil (Amerikaan met Ierse roots) en Ryou (Jap die Engels kan als een Amerikaan, heeft een jaar in Canada en een jaar in Hawaii gestudeerd) een tequila-contest zouden houden die avond in de Wood Village. De contest hield in dat er elke 5 minuten een shot tequila zou geledigd worden, en de eerste die braakt of die zijn shot niet ledigd, is verloren. En het werd alweer een leuke avond!
Reden van dit `festijn` is een andere dronken avond, waar ik helaas niet bij was. In een strontzatte bui van Ryou heeft hij Phil uitgemaakt voor `Fat racist`. Wel, om eerlijk te zijn, Fat is hij wel en een Racist niet echt, maar hij blijft wel vergeten dat hij niet in de USA is. Hij blijft denken en handelen als een `high-school-dik-vriendje-van-de-quarterback-etter`-type Amerikaan. Dus inderdaad dat arrogante is permanent aanwezig. Hij is de betere en iedereen moet zich aan zijn waarden aanpassen. (ik denk dat het wel duidelijk dat ook ik niet zo een positieve mening heb over Phil...)
Dus, Phil is de fat racist, en de manier om dit geschil op te lossen, is gezet op een tequila-contest. Maar als er een ding is wat Phil kan als de beste, dan is het drinken! Hij drinkt tequila als zijnde water. Dus veel kans had onze goeie vriend Ryou niet... En dat werd snel duidelijk. Hoewel, snel was het niet. Ryou heeft een pak meer gedronken als ik ooit zou kunnen (nu moet ik wel zeggen dat tequila niet mijn favoriet is...). Na 18 tequila-shots hebben we Ryou moeten doen stoppen. Hij kon niks meer, maar bleef drinken. Als hij nog meer had gedronken, dan was het naar het ziekenhuis met een alcoholvergiftiging. De Japanse trots was te fel. Stoppen is schande. Dus hebben we ering moeten hameren dat 18 echt wel een sterke prestatie is (en niet alleen voor een Japanner, ook voor westerlingen), maar dat Phil een zuipkanon is! Na 18 shots en een paar white russians, die hij tussendoor dronk, was hij een beetje `buzzed`. Over zo een kerel spreken wij dus...
Alleszins was dit een heel erg leuke bedoening. Als toeschouwer alleszins... Maar ik ben vroeg doorgegaan om de volgende dag op tijd te kunnen vertrekken naar 松本.

松本 Matsumoto

Erg vroeg opstaan! Om 7 uur vertrekken om om 8 uur de bus te hebben in Umeda, hartje Osaka. En om 7.58h kwam ik aangelopen en nog nipt op tijd. Want punctueel, dat zijn die jappen wel! Stipt om 8.00h zijn we vertrokken richting Matsumoto.

De busrit was niet bijzonder. Geslapen en gelezen in mijn Lonely Planet over Matsumoto. Blijkbaar waren er 2 dingen (wat menig jap mij ook verteld had) die ik zeker moest doen: het eerste is soba eten, en het tweede is het kasteel bezoeken. Een ander ding dat ik las in de Lonely Planet, was over een cocktail die prijzen had gewonnen in Japan en in de wereld. Beste cocktail van Japan, en 4de beste op de wereld. En het staat in de Lonely Planet, dus de prijs zal ook nog wel meevallen, dacht ik.

Rustige avond en Soba

Matsumoto leek op het eerste gezicht wel een aangenaam stadje te zijn. Een leuk centrum met cafeetjes en izakaya’s (cafe waar ge ook lekkere snacks kunt krijgen). De campus van Shinshuu Universiteit daarentegen, was het tegenovergestelde. Eerste indruk: `Wa een krot is da hier?!`. Maar mensen, ge moet verstaan dat in Japan er 2 soorten universiteiten zijn. De publieke en de private universiteit. Private zijn duur, en hebben dus veel geld om mooie gebouwen en een prachtige campus neer te poten, publieke zijn er van de staat en hebben dus niet zo veel geld en zetten dan maar een aantal betonnen blokken op een hoopje en maken daar een universiteit van... Met alle respect voor de publieke universiteit! Het schijnt dat de betonnen blokken wennen. Trouwens op vlak van technologie staat Shindai (afkorting voor Shinshuu Universiteit, Shinshuu Daigaku) verder dan Kandai (waar ik studeer). Wij mogen dan wel een prachtige campus hebben en een mooi (fake) grasperkje, hotspots in de cafetaria hebben wij niet! Daar is bij ons alleen eten te vinden... en mensen die eten.
De eerste dag hebben we een namiddagje ge- `uno`-d. Blijkbaar een populair spel in Matsumoto. Ik heb daar andere gedachten over... Maar toen `s avonds het eerste pintje bier openging (in die cafetaria, niet echt `done` in Japan...), begon het wel te kriebelen naar meer! Dus gaan eten en drinken. Het was wel de bedoeling om er een rustig avondje van te maken, aangezien de volgende dagen nogal prijzig zouden worden...
Eten was Soba (niet speciaal eigenlijk), drinken was de `okonamidashiko`-cocktail die die prijzen gewonnen heeft. 1000 yen. Viel nog mee vonden we. Tot we de rekening kregen. 1800 yen de man. We hadden bij de cocktail een snack gekregen die we ook moesten betalen, en zitgeld... Jappen, ge moet er van houden! Na nog wat pinten in een ander cafe, zijn we een zaalshow van Eddy Murphy (raw) gaan zien op den Deem zijn kot, en op een of andere reden hebben we daarna goesting gekregen om karaoke te gaan zingen. En fijn dat dat was! Zeker de afsluiter van de Joris was ontzettend geslaagd, Highway to Hell op een manier dat zelfs ACDC er jaloers op zou zijn... Daarna gaan slapen op de grond op Deem zijn kot. Ik was gelukkig ver genoeg heen, om daar geen probleem mee te hebben.

Kasteel en Nomihoudai

De volgende dag, voornemen 2 ingewilligd. Het kasteel van Matsumoto (松本城). Prachtig kasteel met een mooie tuin errond. Helaas kan ik er niet veel over vertellen. Dit is iets wat ge moet zien om er de indruk van te kunnen vatten. Ik ga dus zelfs geen poging wagen om mijn gedachten en impressies te omschrijven, ik ga u gewoon zeggen: ga maar zien naar de foto’s... (hoewel dat op dit moment nog een beetje een probleem is aangezien mijn fototoestel kapot is en ik volgende week pas kan gaan naar de winkel...)
Na het kasteel bezichtigd te hebben had Joris nog een geweldig idee om een schooltje te gaan bezichtigen. Niet zomaar een schooltje, neeeeeeeen, een authentiek, katholiek schooltje uit de tijd van de Meiji-omwenteling, 1868 (niet-japanologen die hier meer over willen weten zou ik willen doorverwijzen naar wikipedia.org onder de zoekterm `Meiji restauration`). En ik moet zeggen:`bedankt, Joris! Het was een mooi gebouw! Statisch, streng, niet-veel-aan-te-ziend gebouw. Maar het gedacht dat dit een authentiek, katholiek schooltje is, maakt het het bezichtigen zeker de moeite waard! Jammer dat ik mijn grommelende maag op dat moment belangrijker vond... Mosburger en een 100yen-deal cheeseburger bij McD.
Daarna was het tijd voor (de wekelijkse) Nomihoudai! Woehoew!!! En gesmaakt dat dat heeft. En ik moet eerlijk toegeven dat een nomihoudai in de WaraWara een betere deal is dan in de Wood Village. 2000 yen voor anderhalf uur drinken naar believen en 7, jawel, 7 schotels eten. Okonomiyaki op een stokske, brochettes, vis, sla, ... Vanalles. Echt geweldig. Helaas kan ik hier niet veel meer over zeggen, juust dat Joris vroeger is moeten vertrekken omwille van (semi-) onvoorziene omstandigheden, en omdat hij zweetplekken had, hehe.
Ook leuk om weten, is dat de nomihoudai duurde van half 10 tot 11, en dat we daarna niks meer hebben besteld, en om 3 uur zijn doorgegaan. het principe van nomihoudai is dus werkelijk: `drink tot ge ni meer kunt, zolang het duurt`. En dat is exact wat we die avond gedaan hebben...
Wederom goed geslapen op de harde vloer van den Deem.

Uitstap: Pickel-fabriek, Bokrijk, `river and a stone` en pottenververij

De dag na de nomihoudai stond er een uitstapje op het programma met de buitenlandse studenten van Shindai. Omwille van veel plek op de bus had ik de mogelijkheid om ook mee te gaan. Dank u wel Suikertje (aka Satou, aka Satousensei)!
Dus het kwam er op neer dat we om half 8 of 8 uur moesten vertrekken (kweet het ni meer, alleszins erg vroeg. Zeker na een nomihoudai en weinig slaap...). In de bus was er de mogelijkheid om te karaoke’en. Helaas was daar geen vraag naar... Ik al zeker niet aangezien ik nog steeds een beetje dronken was en ik eigenlijk meer nood had aan slaap dan aan vertier.
De eerste stop was een pickel-fabriek. God weet waarom, maar er stonden buiten de onze nog 2 andere toeristenbussen vol met mensen die komen kijken naar een pickle-fabriek waar 6 mensen werken, en er een winkeltje aan verbonden is waar ge, gene zever, pickles kon kopen! Stel u dat eens voor. En dat in de middle of nowhere. Erg onder de indruk waren wij niet...
De volgende stop was dan weer wel de moeite waard. Tsumago, een oud dorpje uit de Edo-periode (1602-1868). Ik pik dit even van Deem zijn blog, maar het kan de vergelijking van Bokrijk wel doorstaan. En in de huisjes zijn er restaurantjes met traditioneel eten en handwerk. Echt wel de moeite waard. Jammer weliswaar dat het die dag enorm hard regende, en ons bezoekje een beetje in het water is gevallen...
Volgende stop was, door Suikertje mooi omschreven `river and a stone`. Een natuurfenomeen waar een rivier door een rotsformatie heen stroomt. Dat in een dal waar er op de bergen bomen staan die in volle herfst zijn. Kleurrijk zoals het in ons kleine Belgenlandje onbekend is. Prachtig!
Als laatste was er de `pottenververij`. Houten pottekes en schaaltjes en eetstokskes en tafels en stoelen die op Japanse wijze worden geverfd, en gedroogd door konijnen die aan de kast worden gehangen om de verf droog te blazen. Ook is het een werk wat ge met tegenzin moet doen, anders is het niet fatsoenlijk gedaan. Als ge er even goesting in krijgt, ophouden en herbeginnen als de goesting over is! Wat we nog meer geleerd hebben, is dat het haar van de verfborstels babyhaar moet zijn. En er bestaan hier dus werkelijk fabrieken waar ze babys maken en die dan vervolgens kaalscheren, en de babys dan recycleren! Erg interessant! Dat zoiets bestond, dat wist ik niet.
Ge moet wel begrijpen beste mensen, dat de uitleg in het Japans was en dat er een mogelijkheid bestaat dat ik soms wat verkeerd heb verstaan. Maar ik ben er toch vrij zeker van dat het hier op neerkwam, en mijn collega’s kunnen dit beamen.
`s Avonds ni veel gedaan omdat we allemaal kapot waren van het weinige slapen en de kater in de kop. Ook de nacht was dus minder goed als anders. Een beetje hard...

Handbal

De volgende dag had Joris mij goed liggen gehad. Hij had mij meegevraagd om te gaan zien naar een handbalwedstrijd van zijn cirkel (studentenclubachtig iets). Ik zei ja, omdat mij dat wel tof leek. Wat Joris Clitoris echter niet had gezegd, was dat we dan moesten vertrekken om 8 uur `s morgens, waardoor ik dus om 7 uur moest opstaan! Had ik dat geweten, had ik nee gezegd. Maar ik had dan al ja gezegd en Joris had het al tegen zijn Jappenvriendjes gezegd, dus het zou wat boertig zijn om niet te gaan.
En het was nog wel een leuke dag buiten de autorit (heen en terug) waar een cd opstond met J-pop. Om er een beetje een beeld van te kunnen vormen wat J-pop is, zal ik een poging doen om het te omschrijven... J-pop is een stijl van muziek die de tegenhanger is van originaliteit. Fletse muziek, waarvan als ge der een hebt gehoord, ge automatisch de andere ook kent. De stem is bijna altijd een hoge, zagerige stem als het een vrouw is, en backstreet boys-achtig in het mannelijke geval. Volgens mij zit er iets verslavend in dat de Japanners er van doet houden. Want eender welke Jap, `J-pop is goed` is de algemene gedachte. Misschien zijn gewoon de teksten bere-goed, en is da de reden waarom ze ervan houden. In ons, buitenlanders..., geval, werkt het gewoon keihard op de zenuwen. En na anderhalf uur naar die kak geluisterd te hebben, dan hebt ge zin om zelfs bomma’s in elkaar te slaan... Wij, Joris en ik, zijn dan maar een 4 uurke gaan eten bij Mos...
Om een terug te gaan in de tijd, de wedstrijd was warempel nog van een vrij goed niveau! En het gaf mij de kriebels om zelf ook te gaan handballen hier in Japan. Waarschijnlijk volgend semester... Toffe (na-) middag!
`s Avonds weer Mos, en 100yen cheeseburger bij McD en het plan om naar een onsen te gaan om te relaxen (een onsen is een warmwaterbron waar mensen kunnen gaan baden). Maar Deem had een nintendo 64 gekocht, en Wim had ook zoiets gekocht waardoor we spellekes hebben gespeeld tot we het beu waren, en dan naar de tekenfilm `Asterix en de Vikingen` gekeken hebben. Daarna gaan slapen om de volgende dag weer richting Osaka te trekken.

Maar eerst wil ik nog even iets vertellen over mijn ervaringen in de McD van Matsumoto. Ten eerste, een heerlijke WC. Een sproeier, zoveel is zeker, maar deze WC had zelfs opties. Zacht, hard, massage en een optie waarbij de straal op en neer beweegt waardoor ge niet met u kont moet draaien om elk plekske besproeid te hebben. De massage optie is dat de straal afwisselend zacht en een hard is. En het beste is deze laatste 2 opties tesamen gebruiken! Manmanman, op zo een moment wou ik dat ik een vrouw was... Dan zou ik zeker elke dag meerdere keren op het toilet zitten. En niet enkel om te kakken of te pissen...
Een tweede punt van de McD in Matsumoto, is dat ik nog nergens in Japan zo ben aangegaapt geweest als daar. Der zijn zelfs meisjes komen vragen of ze niet op de foto mogen met ons... Ongelooflijk! En wat is het gevolg daarvan? Dat wij ons als allochtonen gaan gedragen. Nu begrijp ik waarom allochtone jongeren samenhokken, hun eigen taal spreken, en de hele tijd aan het lachen zijn en plezier aan het maken. Omdat het heel erg leuk is om samen rond te hangen en kritiek te hebben op alles, zelfs op oude vrouwtjes die hun lens kwijt zijn... Heerlijk

Zo, dat was het dan weer wat deze week betreft. De foto’s komen er zo snel mogelijk op (vanzogauw mijn mashien gemaakt is). Wa ge wel kunt doen is gaan naar de sites van mijn collega’s in Matsumoto (in de linkerbalk). Voor de rest zou ik Joris, Deem en Wim willen bedanken voor het fijne weekend! En de Deem omdat hij mij toeliet om kosteloos gebruik te maken van zijn faciliteiten! Zelfs van het water...


Gegroet, uw aller Michael uit Osaka (en tijdelijk Matsumoto), Japan

CM Festival, remember?

Ik heb u in een vorige blog gezegd dat op dat Commercial Festival, ik interviews heb gedaan voor die mensen van internet TV, a-walk. Wel het filmke is gemonteerd en ik ben er niet uitgeknipt! Dit is de link, het enige wat ge moet doen is naar deze site gaan en klikken op play. http://a-walk.jp/vlog/061025.html Ikzelf ben nog aan het zoeken om op een of andere manier dit filmke te bemachtigen.

Toyota, Kyoto, bergbewoners (Nomihoudai) en stoofvlees

Hallo mede-aardbewoner,

Hier ben ik dan weer. Er is weer ‘t een en ‘t ander gebeurd in mijn leven waar ik u graag van op de hoogt zou brengen. Door de week gebeurt er helaas niet zoveel wat noemenswaardig is. Tenzij u zeer geinteresseerd bent in wat ik zoal (bij-) leer en hoeveel ik wel niet studeer door de week. Het enige wat op studiegebied wel noemenswaardig is, is de presentatie over Toyota die Hilde, Dan, Shiihi en ik hebben gedaan. Voorts ga ik u vertellen over mijn dag ik Kyoto de vrijdag en ik ga het wederom hebben over onze bergbewoners die nog eens de bewoonde wereld zijn komen opzoeken. Als laatste ga ik het hebben over goeie ouwe Belgische kost: stoofvlees.

Toyota
In het kader van het vak Japanese Companies and Industries (日本の企業と産業) hebben ik en mijn vrienden een presentatie gedaan over Toyota. Dan over de geschiedenis, Shiihi over de weetjes (is Koreaanse en kan nagenoeg geen Engels), en Hilde en ik samen over het TPS, Toyota Production System. Ik ga u daar den uitleg ni van geven, maar moest ge echt interesse hebben dan kunt ge op de volgende site gaan kijken waar ik het over gehad heb ( http://www.toyota.co.jp/en/vision/production_system/index.html ). Erg interessant als ge `t mij vraagt! Hierbij zou ik ook prof. Vanoverbeke willen bedanken voor de talrijke blogs die hij ons heeft laten maken over dit onderwerp, en mr. Coppens die de blogs zorgvuldig heeft bewaard. Bedankt, het was zeer nuttig.

Kyoto
Vrijdag was het dus een vrije dag. 文化の日 (bunka no hi) `dag van de cultuur` noemen ze het hier. Volgens mij is het gewoon om maar wat feestdagen te verzinnen om de druk bezette salaryman een beetje vrije tijd te gunnen en zo het fenomeen 過労死　(karoushi, dood door overwerk) te kunnen bestrijden.
Alleszins, wij studenten niet getreurd, wij hup naar Kyoto. Een van de Webster University (USA)-kids wist ons te vertellen over de 祇園をどり (gion odori, soort van Geisha-show met dans en toneel). Blijkbaar was het een mogelijkheid die we met beide handen moesten grijpen. Een spektakel van een uur voor 25 euro. Doen!

Wij dus vol goede moed vertrokken naar Kyoto, naar Gion. In Gion aangekomen zijn we naar een soort van cultureel centrum gegaan, waar we een rij mensen zagen aanschuiven. Wij dachten dat dit de ticket-line was, dus wij mee aanschuiven. Bleek dat niet zo te zijn... Iedereen had een uitnodiging vast om binnen te geraken. Wij dus terug uit de lijn en gevraagd of we aan het juiste adres waren. Wat niet het geval was. Waar we waren beland was een tentoonstelling over traditioneel Japanse voorwerpen. Dan heb ik het over stof voor kimono’s, waaiers, gerechten, poppen, wierook, teensloefers, klederdracht, .... Echt vanalles.

De vraag die u zich nu stelt, hoe weet ik dat allemaal als ik buiten in de rij stond? Wel we zijn uiteindelijk binnengeraakt. Het was dus wel degelijk op uitnodiging. En alleen mensen met een uitnodiging geraakten binnen. Dus echt wel een once-in-a-lifetime ervaring. Per uitnodiging mochten 3 mensen binnen en er waren een paar heel erg vriendelijke Japanners die bereid waren (zelf voorgesteld hadden!) om ons op die manier binnen te krijgen. Wat een heel erg symphatiek gebaar was. Dus zo kunnen die Jappen ook zijn. Heerlijk toch.

Zoals ik al zei was die tentoonstelling het einde! En ik sta blijkbaar op de foto met een bekende Japanner (hoewel mijn room-mate hem niet kent)! Blijkbaar bekend in dat wereldje. Hij is een kunstenaar, en als ge mij een vraag stelt over Belgische kunstenaars, dan is Jan Hoet de enige naam die in mij opkomt... Zal voor `Jun met de pet` (hehe) wel hetzelfde zijn.
Op het einde van de tentoonstelling kregen we Japanse thee en een soort van Japans snoepje お菓子 (okashi). De thee moest op een bepaalde manier gedronken worden om de `etiquette` te verzorgen. Op die manier moet het eenmaal gebeuren... Buigen naar het kopje thee, dan met de rechterhand oppakken en op de linkerhand zetten, met de rechterhand het kopje 2X een kwartslag naar links draaien, nogmaals buigen en dan opdrinken. De thee was niet geweldig, het snoepje wel.
Na de thee en snoep mochten we zelfs een kop Soba eten (Japanse Noedel). Deze was ook gemaakt volgens het traditioneel recept. Ook zeer lekker.
Al bij al was dit een ervaring die ongelooflijk was, dat wij (westerlingen) konden meemaken! Dank u wel, vriendelijke Japanners.

Na die tentoonstelling hadden we toch nog de tijd om de juiste plaats te zoeken en de 2de show van de dag te gaan zien. De plaats snel gevonden, en tickets gekocht. Duur weliswaar, maar zeer zeker de moeite waard! Veel kan ik er niet over zeggen omdat ik er niks van ken. Maar ik denk dat de beelden voor zich spreken. De foto’s zowel als de filmkes! Zeker gaan zien dus! Hier zijn al enkele voorbeelden.

Bergbewoners
Zaterdag hebben we weer het bezoek gehad van onze vrienden op de berge (halihalloooo). Blijkbaar hadden ze zin om te drinken. Dat kwam even goed uit. Want zelf had ik ook een grote dorst! En dorst dat ik had! Daarom moet ik u teleurstellen dat er niet veel straffe verhalen van zijn. Waarschijnlijk wel, maar ik was helaas vrij ver heen.
Ik zal het houden op wat ik wel nog weet. Deze keer waren Caroline en Peter niet alleen, neeeeeen, een zekere Sarah uit UK en Hannah uit Nieuw-Zeeland waren ook afgedaald. Sarah is gemeen. Of het is dat eeuwige Brits sarcasme. Wie zal het zeggen? Ik vind het alvast geweldig... En Hannah is grappig. Niet omdat ze goeie grappen maakt, maar omdat haar persoon een beetje lachwekkend is voor mensen als ik. Een voorbeeld: `I am in Japan to buy clothes, what else...?!` is een van haar uitspraken. En als ge op 2 dagen 3 paar schoenen koopt, en een jas hebt van fake-nerts dan vraagt ge erom om bespot te worden. Nu ja uiteindelijk is ook dit een symbiose. Iedereen heeft er baat bij. Zij is blij met haar nieuw schoenen en ik ben blij dat ik haar kan uitlachen. Het fijne is, dat ze niet eens door heeft dat het werkelijk uitlachen is. Dat is de symbiose! Heerlijk toch.
Zoals ge ziet kan een avondje buitenland ook interessant en gezellig zijn. De karaoke achteraf is er wel niet van gekomen wat ik wel jammer vond... In die toestan een karaoke is geweldig, denk ik...

Stoofvlees
`s Morgens werd ik wakker met een houten kop. Alles deed pijn: kop, buik, kleine teen,... Maar toch was het een geweldige dag. Vandaag was de dag dat ik stoofvlees gemaakt heb voor mijn vrienden. Hilde, Yang Sun en Jun zijn afgekomen naar het nederige 秀麗寮 (Shuureiryou, naam van mijn dorm). Met de dames heb ik samen de inkopen gedaan heel ver weg van mijn dorm, dus ik was blij dat we terug op kot waren met alle ingredienten noodzakelijk voor een heerlijk potje stoofvlees. Mmmmmmmmmmmmhhhh... Vlees, Duvel, ajuinen, peper, zout, paprikapoeder, mosterd, laurierblaadjes en brood. Hoewel het brood van da sponshbrood was, en de mosterd eigenlijk graanmosterd was, leek het nog wel degelijk op de stoofvlees die ik bij mijn nonkel Louis krijg voorgeschoteld en van wie ik de 作り方 (tsukurikata, ik kom niet op het Nederlandse woord... de manier waarop het gemaakt word...) geleerd heb. Of liever, de eer heb gehad om dit aangeleerd te krijgen.
Frieten hebben we bij de McDonald’s gehaald. Het tafereel zag er als volgt uit:

Dat was het dan weer voor deze week! De komende week ziet er heel erg plezant uit! Mijn vrienden in Matsumoto hebben de eer mij te ontvangen! (hehe) Ik kijk er al naar uit, u toch ook?!

Gegroet uit het verre Oosten

5 jaar samen met mijn liefje !!!

Geachte lezer,

Voor u is dit een doodgewone dag. U gaat werken of u gaat naar school, leest onderweg de krant, doet uw dingetje op het werk of school. U komt thuis, eet uw avondeten op dat uzelf of uw vrouw voor u heeft gekookt. U legt uzelf in de zetel en kijkt wat TV tot u zich slaperig voelt en in bedje kruipt. Een doodgewone dag zoals een van de zoveel...

Voor mij daarentegen is dit een zeer speciale dag. Vandaag juist 5 jaar geleden heb ik tegen een zekere puber mijn gevoelens voor haar duidelijk gemaakt. Bleek nu dat deze puber dezelfde gevoelens had voor mij. Een van de gelukkigste dagen uit mijn bestaan. Dat besef ik nu.
De moed die ik toen had (al was het waarschijnlijk een dronken, impulsieve zet) om tegen haar mijn gevoelens te zeggen, hebben nu zeker en vast vruchten afgeworpen. Blijkt nu dat deze jongedame voor mij de belangrijkste persoon is in mijn leven. Zij is de vrouw met wie ik mijn leven wil doorbrengen. Met wie ik wil samen wonen, met wie ik een huis wil bouwen (met een japans bad!), met wie ik een gezin wil stichten, met wie ik de gebruikelijke huishoudelijke ruzies wil hebben. Met wie ik samen op reis wil gaan, tegen wie ik 's avonds in bed aan wil kruipen, met wie ik voor de rest van mijn leven samen gelukkig wil zijn. En ik weet dat dit jaar nog lang gaat duren en dat er veel kan gebeuren, maar we gaan er samen uitkomen en een leven opbouwen. Daar ben ik van overtuigd!

Saartje, ik hou van u. En iedereen mag dat weten...

Mig